Eunoia Profile picture
Jun 7, 2018 180 tweets 7 min read Read on X
Hunter : Become Prey #ConCon V.DV #900x800

ท่ามกลางพายุฝนกระหน่ำลงสู่พสุธา หยาดพิรุณร่วงหล่นลงมาไม่ขาดสาย แอนดรอยด์ตัวหนึ่งกำลังวิ่งฝ่าสายฝนเหล่านั้นด้วยท่าทีที่ผิดธรรมชาติจากแอนดรอยด์ทั่วไป

แอนดรอยด์ตัวนั้นดูเหมือนหนีอะไรบางอย่าง อาจจะเป็นตำรวจหรืออาจจะระบบรวนก็ไม่ทราบได้ +
แอนดรอยด์ตัวนั้นทำแค่วิ่ง วิ่ง แล้วก็วิ่ง วิ่งไปตามถนนที่ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิตหรือเครื่องจักรใดๆขวางกั้น สภาพของมันในตอนนี้เรียกได้ว่าน่าเวทนาเป็นอย่างยิ่ง

ผมเผ้าเปียกลู่ ลำตัวเต็มไปด้วยของเหลวสีฟ้าที่ไหลออกมาตลอดเวลาจนน้ำฝนชำระล้างไม่หมด เสื้อผ้าฉีกขาดและมีแต่รอยขีดข่วน+
จนแทบไม่เหลือเค้าโครงของเสื้อผ้าสำหรับแอนดรอยด์เลยแม้แต่น้อย กระนั้นก็ยังมีบางส่วนที่แสดงถึงความเป็นแอนดรอยด์ของมันอยู่

'R- 80-'

ตัวอักษรบางส่วนหายไปกับรอยฉีกขาดของเสื้อนอกแต่ยังพอสามารถยืนยันตัวตนได้ว่าแอนดรอยด์ตัวนั้นคือใคร

RK800 คอนเนอร์ ผู้ได้รับฉายาว่านักล่าดีเวี่ยนท์+
กำลังวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนจากอะไรบางอย่าง LEDข้างขมับเปลี่ยนเป็นสีแดงมานานราวกับว่าเขาอยู่ในสถานการณ์สุ่มเสี่ยงต่อชีวิตตลอดเวลาและเกิดความตึงเครียดเป็นอย่างมาก นัยน์ตาสังเคราะห์กวาดมองไปรอบๆอย่างหวาดระแวงแม้จะยังวิ่งอยู่

ฟึบ!

เสียงแปลกๆแแฝงเข้ามากับสายฝน เบาบางจนหากเป็นมนุษย์+
คงไม่ได้ยิน แต่คอนเนอร์คือแอนดรอยด์รุ่นพิเศษมีศักยภาพสูงกว่ามนุษย์ทั่วไป ในสถานการณ์หน้าสิวหน้าขวานแบบนี้ไม่ว่าจะเป็นสิ่งใดที่เกิดขึ้นรอบตัวคอนเนอร์ย่อมรับรู้เสมอ

'บ้าชิบ!'

จากที่วิ่งทางตรงคอนเนอร์บังคับให้ตัวเองเปลี่ยนเส้นทางในการวิ่งเข้าไปในตรอกซอยแคบๆระหว่างตึกเก่าสองตึก+
คอนเนอร์อยากจะหยุดวิ่งเต็มทีแต่เขาหยุดไม่ได้ เพราะหากหยุดนั่นหมายถึงชีวิตของเขาจะถูกหยุดลงไปด้วย สองขาสับเร็วไปตามทางขรุขระ พยายามเป็นอย่างมากที่จะไม่ลื่นล้ม

แรงของเขาใกล้หมดเต็มที จริงอยู่ว่าแอนดรอยด์ไม่มีความเหนื่อยล้าแต่เลือดสีครามของเขาแทบไม่เหลือแล้ว หากวิ่งไปมากกว่านี้+
แอนดรอยด์หนุ่มต้องหยุดทำงานเพื่อรักษาเลือดที่เหลืออยู่เอาไว้แน่นอน

คอนเนอร์ไม่อยากหยุด จนกว่าจะรอดจากเงื้อมมือของแอนดรอยด์ตัวใหม่เขาต้องหนี....และต้องรอด

ไม่นานมานี้ หลังจากเขาได้กลายเป็นดีเวี่ยนท์ การปฏิวัติที่ไปได้สวยกลับล้มเหลวเพียงเพราะแอนดรอยด์ตัวใหม่ปรากฎขึ้นมา+
RK900 คอนเนอร์เวอร์ชั่นอัพเกรด นักล่าดีเวี่ยนท์ตัวใหม่ถูกสร้างมาแทนที่เขา ผู้ซึ่งเป็นนักล่าดีเวี่ยนท์คนก่อน แค่ไม่กี่นาทีหลังจากมาร์คัสตัดสินใจปะทะเข้ากับกลุ่มทหาร กลุ่มเจริโก้ก็ถูกทลายจนราบเป็นหน้ากลอง ผู้เหลือรอดจากการปฏิวัติครั้งนั้นคือคอนเนอร์เพียงคนเดียว+
แล้วมีหรือที่เซเบอร์ไลฟ์จะปล่อยตัวเขาให้มีชีวิตอยู่ต่อ ต่อให้ไม่ต้องใช้ระบบประมวลผล จิตใต้สำนึกก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่าหากไม่หนีคอนเนอร์ไม่รอดแน่ๆ

จากผู้ล่ากลายเป็นผู้ถูกล่า จากนักล่าดีเวี่ยนท์กลับถูกนักล่าอีกคนตามฆ่าแทน

ช่างตลกร้ายเสียจริง+
มือเรียวยกขึ้นมาปาดน้ำฝนบนใบหน้าให้ออกไปเพื่อให้ทัศนียภาพเด่นชัดขึ้น คอนเนอร์ลดความเร็วมาเป็นก้าวเท้ายาวๆแทนหลังจากไม่ตรวจพบสัญญาณของแอนดรอยด์ตัวอื่นในระยะใกล้เคียง ดูท่าเขาจะหนีพ้นแล้ว...

ล่ะมั้ง?

ตุบ

"...!!"

คอนเนอร์ตัวแข็งทื่อ เขาได้ยินอะไรบางอย่างด้านหน้า+
ทีแรกคือได้ยินแต่วินาทีต่อมาเขา'ได้เห็น' บางสิ่งบางอย่างในความมืดที่แม้แต่แสงไฟสลัวๆของตึกเก่าก็ไมสามารถส่องถึงได้

ภายในความมืด คอนเนอร์เห็น...ดวงตาคู่หนึ่ง

สีฟ้าสวยงามดั่งท้องฟ้าอันสดใสหากแต่เย็นชาและไร้ชีวิต

ไม่ต้องมีสัญญาณ ไม่ต้องใช้ระบบใดๆมาตรวจสอบหรือจำลองสถานการณ์+
ราวกับถูกควบคุมด้วยสิ่งแปลกประหลาดที่มนุษย์เรียกกันว่า สัญชาติญาณเอาตัวรอด คอนเนอร์ใช้แรงเฮือกสุดท้ายถีบประตูเก่าๆด้านข้างตัวสำหรับเข้าสู่ตึกในตรอกซอยแล้วสไลด์เข้าไปด้านในพร้อมปิดประตูลงกลอนทันที

ปัง! เสียงของแข็งกระทบเข้ากับประตูหลังจากคอนเนอร์เข้ามาข้างในได้ไม่ถึงสามวินาที+
จนประตูเหล็กนั้นสั่นสะเทือน ดูก็รู้ว่าแรงกระแทกจากอีกฝั่งมากขนาดไหน หากไม่เป็นเพราะความเร็วบวกประสบการณ์ตอนทำงานกับผู้หมวดแอนเดอร์สันเขาคงม่องเท่งไปตั้งแต่เจอดวงตาสีฟ้านั่นแล้ว

ปัง! ปัง! ปัง!

ไม่หยุด แอนดรอยด์จากอีกฝั่งยังไม่หยุดพยายาม คอนเนอร์รู้ว่าประตูไม่สามารถต้านแรง+
ไว้ได้นานแน่ๆ

โชคยังดีว่าระบบในตัวส่วนมากยังไม่ถูกทำลายจึงทำให้คอนเนอร์ยังพอมีทางออก เนตรสีน้ำตาลหลุบลงเหมือนใช้ความคิด ทำเป็นไม่สนใจเสียงรบกวนด้านนอกแม้ว่าเสียงนั้นจะสร้างความกดดันมากๆก็ตาม

[Analyzing Place...]

[Sync in progress]

[Sync Done]

[Connecting Data] +
[Processing Data]

[Place Analysis : Abandoned ---- Hotel ,----District ------------]

คอนเนอร์ขมวดคิ้ว เขามองไปยังแถบตัวอักษรโฮโลแกรมในดวงตาอย่างไม่เข้าใจกับข้อมูลที่ได้รับมา เกิดอะไรขึ้น หรือระบบรวน? ไม่น่าเป็นไปได้....?

มันเกิดอะไรขึ้-- ปั้ง!!! โครม!!+
เศษเหล็กแหลมขึ้นสนิมกระเด็นใส่ร่างสมส่วน กรีดแก้มด้านซ้ายจนเลือดครามไหลลงมาอีกครั้ง คอนเนอร์หันขวับไปมองยังประตูและพบว่าประตูเริ่มมีรูโหว่ รูนั้นกำลังใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ อีกไม่นานมันคงพังทลายลงมา....เมื่อถึงตอนนั้นร่างของก็จะพังทลายกลายเป็นเศษเหล็กด้วยเช่นกัน+
'ไม่มีเวลาแล้ว...'

คอนเนอร์ตัดสินใจเร่งระบบประมวลผลให้ถึงขีดสุด ภาพโฮโลแกรมในดวงตาฉายสิ่งแวดล้อมรอบด้านให้กลายเป็นตารางขาวดำพร้อมกับแสดงถึงสิ่งที่ต้องทำและเวลาคงเหลือจากความน่าจะเป็นทั้งหมดทั้งมวล +
[Time Remaining : -00:02:30]
[Level of Stress : 87%]
[Blue Blood : Low]
[Find a place to hide
-Explore the hotel
-Find a key
-Find some useful stuff
- 🔒[.......]
-Clean yourself ]

ถึงอันดับแรกจะเป็นการสำรวจโรงแรมแต่คอนเนอร์เลือกขัดขวาง'แอนดรอยด์ตัวนั้น'ก่อน+
เขาจ้องไปยังดวงตาสีฟ้าผ่านรูบนประตูเหล็ก แววตาซีดไร้ชีวิตยังคงอยู่ไม่ไปไหน 'มัน'ไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรออกมาหรืออาจเป็นเพราะระบบของคอนเนอร์รวนมากจนเห็นเพียงแค่ความว่างเปล่าในดวงตานั้นก็เป็นได้ 'มัน'ลงแรงทุบประตูไม่ยั้ง 'มัน'พยายามเข้ามาฆ่าเขา แม้จะรู้ว่าเป็นเช่นนั้นคอนเนอร์ก็เลือก+
เดินเข้าหา เอี้ยวตัวหลบเศษเหล็กเล็กๆไม่ให้โดนตัวไปมากกว่านี้

....แล้วล้มตู้ไม้ข้างประตูให้ลงมาปิดเอาไว้อีกชั้น หลังจากนั้นจึงล้มข้าวของต่างๆซ้ำเอาไว้อีกทีหนึ่ง

'เท่านี้น่าจะได้แล้ว...'

[Time Remaining : -00:03:15]
[Level of Stress : 83%]
ได้เวลาเพิ่มขึ้นมาอีกหน่อยกับการถ่วงเวลาศัตรู คอนเนอร์หันหลังกลับไม่มองผลงานของตัวเองก่อนจะสาวเท้าออกจากบริเวณนั้นในทันใด
ดูจากสภาพโรงแรมนี้เหมือนร้างมานานหลายปีแล้ว ทั้งหยากไย่ วอลเปเปอร์ผุกร่อนเป็นผง ฝ้าเพดานแตกหักแถมหล่นลงมาขวางทางเดิน กระเบื้องชั้นดีกลายเป็นเศษซากอารยธรรม+
ดีเวี่ยนท์ผู้รอดชีวิตเดินสำรวจไปเรื่อยๆ ระหว่างทางเขาเก็บแชลงขึ้นสนิมได้เลยนำมาแงะทุกสิ่งทุกอย่างในโรงแรม ในหัวทำการมาร์คจุดซ่อนได้นับสิบโดยเฉพาะล๊อบบี้เชคอิน....แถมเขายังเจอสมบัติอีกด้วย

สมบัติที่ชื่อว่า กุญแจห้องใต้ดินลับ

ก่อนที่'มัน'จะพังเข้ามา เขาต้องหาห้องลับให้เจอ
[Find a place to hide
-Explore the hotel
-Find a key
-Find some useful stuff
- 🔓Hide in Underground Room
-Clean yourself ]
[Time Remaining : -00:02:13]
[Level of stress : 76%]

LEDจากสีแดงกลายมาเป็นสีเหลืองเมื่อค่าความตึงเครียดลดลง สิ่งที่ต้องทำต่อมาคือทำความสะอาดตัวเอง เพื่อป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายหาตัวเจอ เขาต้องล้างทริเทียม130หรือเลือดสีครามบนตัวออกไปให้หมด

ของเหลวสีฟ้าไหลออกมาจากบาดแผลไม่หยุด
มันหยดลงพื้นไปทั่วนับตั้งแต่คอนเนอร์เข้ามาในโรงแรมแห่งนี้ บาดแผลบางส่วนได้รับการรักษาโดยระบบฟื้นฟูฉุกเฉินแต่ส่วนมากยังไม่ได้ฟื้นฟูเท่าที่ควร เลือดยังคงไหลและแรงของดีเวี่ยนท์หนุ่มก็หมดลงไปทุกที

เสื้อคลุมสกรีนรหัสRK800ถูกฉีกออกกลายมาเป็นผ้าพันแผลโง่ๆห้ามเลือดตามส่วนของร่างกาย
ขอแค่หยุดการไหลออกของมันแล้วรอจนกว่าระบบฟื้นฟูจะแช่แข็งทริเทรียมที่เหลืออยู่ก็เพียงพอสำหรับคอนเนอร์แล้ว

ร่างอันอิดโรยลากตัวเองไปยังแหล่งน้ำในห้องน้ำซอมซ่อ หลังวิเคราะห์ได้ว่าน้ำนี้ไม่เป็นอันตรายเขาก็วักน้ำขึ้นมาล้างเลือดบนตัวอย่างไม่รีรอเลยสักนิดเดียว
ตอนนี้ไม่มีรอยเลือดสีครามบนตัวอีกต่อไป ถึงในใจอยากจะหาผ้ามาเช็ดตัวให้แห้งแต่ตอนนี้เวลาไม่เหลืออีกแล้วคอนเนอร์กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากห้องน้ำ มือขวาถือแชลง มือซ้ายถือกุญแจห้องใต้ดิน เขาพลิกดูป้ายชื่อที่ติดกับกุญแจเผื่อว่าจะมีคำใบ้สำหรับห้องลับนั้นติดอยู่

'ก่อนประตูหลัง'

..ห้ะ?
'ก่อนประตูหลัง' ปริศนาธรรมสี่พยางค์ทำเอาระบบวิเคราะห์ของคอนเนอี์เอ๋อไปหลายวินาที ประตูหลัง? หลังไหน?

.......

อย่าบอกนะว่า...

'sh*t!' ร่างเล็กสบถกับตัวเองเบาๆพลางออกตัววิ่งกลับไปยังประตูเหล็กที่เข้ามา หากว่าคำในป้ายชื่อกุญแจเป็นจริง มันก็ต้องอยู่ที่นั่นแน่ๆ
และเป็นไปตามคาด ด้วยระบบอัจฉริยะประจำตัวในที่สุดคอนเนอร์ก็พบกับทางเข้าห้องใต้ดิน มันตั้งอยู่ทางซ้ายของประตูเหล็ก อยู่ในจุดอับตา หากไม่สแกนเจอรอยเท้ารอบๆก่อนคงหาไม่ทันตามเวลาเป็นแน่

ประตูชั้นใต้ดิน เหล็กหนาสามนิ้ว ไม่มีร่องรอยการใช้งานหรือลายนิ้วมือบนบานประตูเพราะถูกทิ้งมานาน
[Time Remaining : -00:00:45]
[Level of stress : 86%]

ไม่รอช้า กุญแจในมือถูกใช้งานในทันที ความกดดันเพิ่มมาขึ้นจนLEDกลับมาเป็นสีแดงอีกครั้ง ความกดดันนี้ไม่ใช่เพราะเรื่องห้องลับหรืออะไร แต่เป็น....

แอนดรอยด์ตัวนั้น

มันหายไปแล้ว

คอนเนอร์ใช้เวลานานเกินไป
ตึก...ตึก....

ร่าวเล็กชะงักงั่น เนตรน้ำตาลเงยขึ้นมองเพดานเหมือนกับลูกหนูตัวเล็กสัมผัสได้ถึงอันตราย

เขาได้ยินเสียง....เสียงคนเดิน

จากข้างบน

'มัน'กำลังลงมาจากข้างบน

[Time Remaining : -00:00:20]
[Level of stress : 95%]
LEDกะพริบถี่รัวเหมือนกับมือของเจ้าของที่สั่นจนแทบเสียบกุญแจไม่ได้

[Time Remaining : -00:00:15]
[Level of stress : 97%]

ตึก...ตึก...ตึก

'มัน'ใกล้เข้ามา มันกำลังลงบันไดมา

บันไดอยู่ด้านหลังคอนเนอร์แค่ไม่กี่เมตร

[Time Remaining : -00:00:10]
[Level of stress : 98%]
แอ๊ด....

ประตูเหล็กค่อยๆเปิดออก

[Time Remaining : -00:00:05]
.
.
.
.
.
.

"จะไปไหนครับ RK800?"
.
.
.
.
.

ณ วินาทีที่เสียงทุ้มต่ำส่งมาถึงโสตประสาท คือวินาทีที่แอนดรอยด์ในชุดสีขาว พุ่งเข้าใส่คอนเนอร์

และคือวินาทีที่คอนเนอร์โดดเข้าประตูห้องลับพร้อมกับปิดมันต่อหน้าRK900พอดี
ปึง!! โครม!!!

ฉิวเฉียด เส้นยาแดงผ่าแปด ดีเวี่ยนท์น้อยถอยหลังมานั่งบนพื้น จ้องประตูเหล็กไม่วางตา

'ปลอดภัย...ปลอดภัยแล้ว'

คอนเนอร์ทรุดตัวลงนอนกับพื้น อ้าปากหายใจปลดปล่อยความกดดันทั้งหมดออกมา นึกไม่ออกเลยว่าหากช้าไปเพียงเสี้ยวเดียวจะยังมีชีวิตรอดถึงตอนนี้รึเปล่า.
เมือตั้งสติได้ก็กลับมานั่งตามเดิม คอนเนอร์ยังคงจ้องไปที่ประตูราวกับกลัวว่าจะมีอะไรบุกเข้ามาอีก

เขานั่งเงียบ พยายามทบทวนความทรงจำที่เกิดขึ้นเมื่อครู่..

แล้วจู่ๆเขาก็เอะใจถึงอะไรบางอย่าง

ในวินาทีความเป็นความตายนั้น ก่อนประตูเหล็กจะถูกปิดลง แอนดรอยด์หนุ่มเห็นถึงบางสิ่ง...
บางสิ่งที่ไม่ถูกต้อง

รอยยิ้ม....บนใบหน้าRK900

ทั้งที่พลาดแต่ทำไมถึงยิ้มได้? คอนเนอร์คิดซ้ำไปมา เหมือนมีอะไรไม่ชอบมาพากล...

เขาเริ่มกลัวอีกครั้ง พยายามบอกว่าตนคิดไปเอง บางทีตนอาจจะตาฝาดไปก็ได้... คิดเข้าข้างตัวเองอยู่จนกระทั่ง...

แกร๊ก...

เสียงไขกุญแจ
ประตูเหล็กถูกเปิดออก...จากอีกด้าน

นัยน์เนตรฟ้าครามนิ่งสงบ สบเข้ากับอัญมณีสีน้ำตาลสองเม็ด ราวกับเทพเจ้ามองลงมาจากสวรรค์

ในชั้นใต้ดินนี้ ไม่มีที่ให้หนี ไม่มีทางออกใดๆ

คอนเนอร์พลาดอีกแล้ว
[-00:00:03]

ภาพโฮโลแกรมฉายขึ้นมาอีกครา นับเวลาถอยหลังเพื่อให้ตัดสินใจ

[Hide or Fight?]

เขามีแชลงอยู่ในมือ มันแข็งพอจะสร้างความเสียหายให้อีกฝ่ายได้

[-00:00:02]

แต่เมื่อเงยหน้ามองคู่กรณี ความคิดนั้นก็หายไป

[-00:00:01]

คอนเนอร์กัดฟัน เขาสู้ไม่ได้ ไม่ใช่เวลานี้

[Hide]
แอนดรอยด์ผู้บาดเจ็บหนักพุ่งตัวเข้าไปอยู่ในเงามืดพร้อมกับภาพโฮโลแกรมแสดงถึงสถานที่ที่สามารถซ่อนตัวได้

[-00:00:02]

[Where?]

[Under the bed]

[In locker]

[Beside the wooden crate]

เขาเลือกซ่อนตัวอยู่ด้านข้างลังไม้ซึ่งซ้อนทับกันเป็นชั้นๆและมีหลายลังมากพอจะบังมิด
กองลังไม้ตั้งอยู่เกือบกลางห้อง ใกล้กับตัวคอนเนอร์มากสุดจึงกลายเป็นที่ซ่อนตัวฉุกเฉินไปโดยปริยาย ร่างเล็กหมอบลงเหมือนเสือดำในความมืด แฝงตัวเข้าไปนั่งขดอยู่ด้านหลังกองลังไม้โดยหวังว่าศัตรูด้านบนจะไม่สังเกตเห็น

ถ้าไม่ติดว่ามีเสียง คอนเนอร์คงยัดตัวเองไปซ่อนในลังแล้วด้วยซ้ำ
ตึก...ตึก รองเท้าหนังชั้นดีกระทบกับพื้นผิวแข็งของบันไดหิน เกิดเป็นเสียงดังไปทั่วห้อง ยิ่งได้ยินชัดมากเท่าไรคอนเนอร์ยิ่งหดตัวจนลงไปนอนหมอบกับพื้นเป็นที่เรียบร้อย

ตึก...กึก....

'มัน'อยู่ในห้องแล้ว

ดูจากคลื่นสะท้อนของต้นกำเนิดเสียง RK900กำลังยืนอยู่ตรงกลาง ใกล้กับลังไม้.

Sh*t
แอนดรอยด์ไม่มีหัวใจแต่ตอนนี้คอนเนอร์รรู้สึกได้ถึงทริเทรียมในตัวกำลังสูบฉีดไปทั่ว อันตราความเร็วเทียบเท่ากับหัวใจมนุษย์ในเวลาแพนิคหรือตื่นเต้น

ตื่นเต้นและหวาดกลัว

เวลาผ่านไปโดยมีเพียงความเงียบกับระยะห่างเพียงลังไม้ธรรมดาความยาวไม่ถึงสามสิบเซ็นติเมตร

อึดอัด....กลัว...
แซ่ก...

ในความมืดมิดไร้แสงไฟ สิ่งที่ส่องประกายเพียงหนึ่งเดียวคือดวงตาของเพชฌฆาตฟ้าคราม

สายตานั้นเลื่อนลงต่ำ พินิจพิจารณากองไม้ตรงหน้า

คอนเนอร์กลั้นหายใจแม้แอนดรอยด์ไม่จำเป็นต้องหายใจ มันเลื่อนลงมาต่ำมาก มากจนหางตาเห็นแสงฟ้าจางๆลอดผ่านเข้ามาในช่องว่างระหว่างลัง
ใกล้ ใกล้เกินไป ร่างเล็กก้มหัวหลับตาปี๊ แนบหน้าเข้ากับพื้นหินไปเกือบครึ่งในขณะที่แสงนั้นยังคงส่องลงมา

จนห่างกันไม่ถึงสองเซนติเมตร

[Level of stress : 120%]

สายตาของRK900หยุดอยู่ตรงนั้น หยุดนิ่งดั่งรูปสลักหิน หยุดในระยะไม่ถึงสิบเซนก็จะหาเป้าหมายเจอ

"เลิกซ่อนได้แล้วครับ"
ดวงใจกระตุกวูบ ระบบหยุดทำงานไปชั่วขณะราวกับกระแสไฟฟ้าหยุดชะงัก ดวงตาเทียมสั่นระริก ร่างทั้งร่างไม่ตอบสนองคล้ายครอบงำด้วยความกลัวจากส่วนลึกของสามัญสำนึกแห่งดีเวี่ยนท์

[Stay or Fight]

ทางเลือกสองทางผุดขึ้นมาในหัว

นิ่ง หรือ สู้

เป็นครั้งแรกที่คอนเนอร์ไม่สามารถตัดสินใจเองได้
ถ้าสู้เขาจะรอดรึเปล่า? ถ้านิ่งเขาจะถูกจับหรือไม่? ไม่ว่าทางไหนล้วนมีแต่ความเสี่ยง เสี่ยง และเสี่ยง การประมวลผลล้มเหลว สมองเต็มไปด้วยผลลัพธ์ดิบๆนับร้อยหนทางและส่วนมากคือฉากจบที่ไม่สวยงามทั้งนั้น

นี่คือความสิ้นหวัง คอนเนอร์ได้รับความรู้สึกของมนุษย์มาอีกหนึ่ง

[Stay or Fight]
สองทางเลือกเดิมคงอยู่ในหัวไม่ถูกจมหายไปกับความคิดด้านลบ ดึงสติเจ้าของร่างให้กลับมาอีกครั้ง

นิ่ง หรือ สู้?

ฉับพลันนั้น ขณะที่กำลังสับสนกับทางเลือกทั้งสอง ภาพในความทรงจำก็หวนกลับมาอีกครั้ง

'มันอยู่นี่ครับผู้หมวด!!'

คดีฆาตกรรมออร์ติสจุดประกายให้กับคอนเนอร์อย่างน่าประหลาด
ดีเวี่ยนท์ตัวนั้น...ไม่ใช่ การหาดีเวี่ยนท์ต่างหาก จำได้ว่ากว่าจะเจอมันได้ เขาต้องถ่อไปถึงห้องใต้หลังคาโดยตามเลือดน้ำเงินไป

แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้?

คำตอบคือ แอนดรอยด์ไม่มีระบบตามหาแอนดรอยด์ด้วยกันเอง เพราะหากมี คอนเนอร์จะเจอดีเวี่ยนท์ตัวนั้นในทันที ไม่ต้องหาหลักฐาน
ไม่ต้องเดินตามเลือด แค่สแกนทั่วบ้านก็พอ

แอนดรอยด์ไม่มีระบบเรดาห์ = แอนดรอยด์จะเห็นพวกเดียวกันได้ต้องเห็นด้วยตาตัวเอง

หากคิดตามสมการนี้แล้ว ตอนนี้RK900'ยัง'ไม่เจอคอนเนอร์แต่แค่พูดขู่มาเท่านั้น

กำลังใจเริ่มกลับมา ดีเวี่ยนท์หนุ่มหลับตาลงเลือกทางเลือกในหัวอย่างไม่ลังเล

[Stay]
นอนนิ่งไม่ขยับดั่งหุ่นพลาสติกไร้ค่าในกองขยะรีไซเคิล หากเรียกในภาษามนุษย์ก็คือการแกล้งตายดีๆนี่เอง

"คุณไม่มีเหตุผลที่ต้องซ่อนแล้ว"

ดูท่าอีกฝั่งยังคงไม่เลิกราง่ายๆ คอนเนอร์แอบรำคาญเล็กๆเพราะนับตั้งแต่หนีมาหมอนี่ตามติดเขาตลอดเหมือนเจ้ากรรมนายเวรยังไงอย่างนั้น

[Stay or Fight?]
ทางเลือกโผล่อีกครั้งและเขาก็เลือกเช่นเดิม

[Stay]

นิ่งให้มากที่สุด นิ่งเหมือนเสือจับจ้องเหยื่อ อย่าขยับเป็นอันขาดไม่งั้นตาย...

"......."

RK900เงียบไปแต่ตัวยังไม่ขยับไปไหน ทางฝั่งคอนเนอร์เองก็ไม่กล้าขยับเขยื้อนอะไรมากนักทำได้แค่นอนเป็นผักอยู่อย่างนั้นไปเรื่อย
.......

และแล้วก็กลับไปสู่ความเงียบอีกครั้ง...

นี่คือเกมทดสอบความอดทนระหว่างนักล่ากับเหยื่อตัวจ้อย

นิ่งคือรอด ขยับคือตาย

คอนเนอร์สาบานเลยว่าหากรอดจากตรงนี้ได้ เขาจะวิ่งกลับไปหาผู้หมวดแอนเดอร์สันและนอนกอดซูโม่จนกว่าจะลืมเรื่องทั้งหมดอย่างแน่นอน

ผ่านไปแล้วห้านาที
แต่ยังไม่มีเรื่องเกิดขึ้น แอนดรอยด์นักล่าลุกขึ้นยืดเต็มความสูงเป็นสัญญาณให้รับรู้ว่าหุ่นตัวนี้ไม่คิดจะรออีกต่อไป ร่างสันทัดกลับไปยืนอยู่กลางห้องอีกครั้งพร้อมประสานมือไพล่หลังไว้เหมือนปรมาจารย์ในหนังจีนกำลังภายในเก่าๆ

"ซ่อนได้แนบเนียนดีนะครับ....แต่คุณลืมอะไรไปรึเปล่า?"
RK900เปล่งเสียงธรรมดาแต่สะท้านเข้าไปในใจของผู้ซุ่มได้เป็นอย่างดี คอนเนอร์ยันตัวลุกขึ้นนั่งโดยไร้เสียง ใช้ช่องว่างของลังไม้แอบดูหุ่นที่กลางห้องด้วยแววตาสงสัย

ลืม? ลืมอะไร...

"ทริเทรียมเป็นของเหลว..." หุ่นหน้าเหมือนก้าวเดินไปยังล๊อคเกอร์ซึ่งอยู่ทางด้านซ้ายของร่างเล็ก
บังคับให้ผู้ซ่อนตัวต้องขยับไปทางขวาอย่างเลี่ยงไม่ได้

"เมื่อของเหลวกับของเหลวมาเจอกัน ยกตัวอย่างเช่น...น้ำ...คุณคิดว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น?" RK900ปาดนิ้วเข้ากับประตูล๊อคเกอร์จนฝุ่นสีดำติดมือก่อนจะเป่าฝุ่นออกไปอย่างสบายๆ ผิดกับคอนเนอร์ที่เริ่มตึงเครียดอีกครั้ง
"ผลลัพธ์คือทริเทรียมหรือเลือดสีฟ้าจะไหลลงมาพร้อมกับน้ำ"เว้นระยะครู่หนึ่งเพื่อปล่อยให้ผู้ฟังได้คิด"ทริเทรียมเหล่านั้นไม่ผสมเข้ากับน้ำ ฉะนั้นแล้ว..."
.
.
.
.
ตาสีน้ำตาลเบิกกว้าง ต่อให้เป็นเด็กสิบขวบยังรู้ว่าคำพูดต่อไปคืออะไร คอนเนอร์หันกลับไปมองด้านหลังดูเส้นทางของตัวเองอีกครั้ง
รอยน้ำหยดติดแห้งเข้ากับพื้นเป็นวงๆ ในวงน้ำนั้นมีของเหลวสีฟ้าปรากฎอยู่เป็นทางยาว

นั่นคือเลือดสีฟ้าไม่ผิดแน่

RK900เป็นแอนดรอยด์นักสิืบแน่นอนว่าต้องมีระบบตามรอยเลือด

"ทีนี้รู้หรือยังครับว่าคุณลืมอะไร?"

เมื่อรู้สึกตัวอีกที

ศัตรูคนนั้นได้มายืนอยู่ด้านหลังเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
รอยยิ้มบนใบหน้าคมคายปรากฎเด่นชัดแต่แววตาแสนว่างเปล่าไม่ได้ยิ้มตามไปด้วย RK900ยืนอยู่ในท่าตัวตรง สงบเสงี่ยมเรียบร้อยเหมือนตอนเจอกันครั้งแรกในสวนของอแมนด้าไม่ผิดเพี้ยน

"สวัสดีครับคอนเนอร์"หุ่นด้านหน้ากล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงปกติราวกับว่าพวกเขามาเจอกันในสวนสาธารณะ
"ทำไม..."

คอนเนอร์พูดไม่ออกเป็นครั้งแรกตั้งแต่ถูกสร้างมา หัวเต็มไปด้วยคำถาม แสดงว่าตั้งแต่เขาซ่อนด้านหลังลังไม้เจ้าตัวก็รู้มาโดยตลอด....

แล้วทำไมถึงยังปล่อยให้ซ่อน?
"เวลาเห็นคุณดิ้นรนแล้วมันน่าสนใจดี..."RK900ตอบไปตามความเป็นจริง"วิ่งหนี ล้มข้าวของ แกล้งตาย การกระทำพวกนี้คือพฤติกรรมจนตรอกของมนุษย์....และมันเกิดขึ้นกับแอนดรอยด์อย่างคุ--!"

ปึ้ง!!

คอนเนอร์ทนฟังมามากพอแล้ว เขาย่อตัวลงก่อนจะเตะชั้นลังไม้สูงให้ล้มลงไปทับอีกฝ่ายเมื่อสบโอกาส
ตามด้วยทุ่มลังไม้อีกสองอันสกัดจังหวะเอาไว้ ฝุ่นละอองฟุ้งไปทั่วจากการปะทะเพียงไม่กี่วินาที ไม่รอช้าคอนเนอร์ใช้ประโยชน์จากฝุ่นควันพรางตัวเองไม่ให้คู่กรณีเห็น สายตาสอดส่องหาทางออกในขณะที่มือยังกำแชลงไว้แน่นราวกับเป็นที่พึ่งพิงสุดท้าย

"อึก..."ใบหน้าเปื้อนฝุ่นบิดเบี้ยว ดูเหมือนว่า
จังหวะเมื่อกี้เขาออกแรงที่แขนมากเกินไปจนเลือดเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง กรณีนี้มนุษย์เรียกว่าแผลฉีก...ดูเหมือนจะฉีกมากเสียด้วย

แต่คอนเนอร์ไม่แคร์ ต่อให้ต้องเสียแขนไปแล้วชีวิตตัวเองรอดก็ยอม เพียงเพราะคำสั่งเพียงคำเดียวที่ผุดขึ้นมาระหว่างRK900กำลังพูดทำให้เขาเลือกเส้นทางนี้

[SURVIVE]
ต้องรอด ต้องกลับไปหาผู้หมวด! แชลงขึ้นสนิมควงเป็นวงกว้าง เท้าข้างขวายกขึ้นถีบผนังส่งตัวคอนเนอร์ให้พุ่งเข้าไปหาแอนดรอยด์รุ่นใหม่ล่าสุดซึ่งยังไม่ทันได้ตั้งตัว ด้วยประสบการณ์และระบบคำนวนขั้นสูง เขาวาดแชลงบนอากาศฟาดเข้าใส่ลำตัวของอีกฝ่ายด้วยแรงทั้งหมดที่มีประหนึ่งวาดดาบโลหะฟันศัตรู
ทว่า...

หมับ

ใช่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นหุ่นกะโหลกกะลาเสียเมื่อไหร่ นี่คือRK900 เร็วกว่า แข็งแกร่งกว่า ฉลาดกว่า เหนือกว่าคอนเนอร์ทุกด้าน ผู้ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหารแอนดรอยด์ แชลงนั้นเพียงแค่ยื่นมือเข้าไปจับก็สามารถหยุดได้แล้ว

"ไม่ดื้อสิครับ..."
RK900จับแชลงให้มั่นแล้วเหวี่ยงทั้งอาวุธทั้งคนใช้ฟาดเข้ากับกำแพงอย่างแรงถึงขั้นกำแพงสะเทือน ไม่ต้องพูดถึงคนถูกเหวี่ยงว่าเป็นตายร้ายดียังไง แค่มีชีวิตรอดก็ถือว่าแต้มบุญคุ้มครองเต็มที

"อั่ก..!!"ของเหลวสีฟ้าสาดกระเซ็นออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่ม การกระแทกเมื่อกี้ทำให้ทัศนียภาพแทบดับวูบ
ภาพในดวงตาแตกร้าวอย่างน่ากลัว มันเปลี่ยนเป็นสีฟ้า แดง เขียวสลับไปมาไม่แน่นอนเหมือนโทรทัศน์จอแตก เหมือนระบบการมองเห็นกระทบกระเทือนขั้นรุนแรง

[vItAL SyStEm DamAxed]
ตัวอักษรโฮโลแกรมปรากฎขึ้นด้วยฟ้อนต์ที่บิดเบี้ยวและเปลี่ยนเป็นตัวอักษรอื่นตลอดเวลา โชคดีว่าเขายังพอแปลออก
ต้องรอด....บอกกับตัวเองทั้งที่ร่างกายแทบขยับไม่ได้ ทั้งแขน ขา ลำตัวล้วนบาดเจ็บหนักจากการโจมตีเมื่อครู่ คอนเนอร์ทรุดตัวลงนอนคว่ำกับพื้น พยายามตะเกียกตะกายคลานไปยังทางขึ้นชั้นใต้ดินโดยมีRK900ยืนดูอยู่ข้างๆเหมือนเป็นผู้ชมที่ดี

"ต้องรอด...."

[EsCaPeddfs]

ระบบเกือบ90%ทำงานล้มเหลว
-00:04:30
[TIME REMAINING BEFORE SHUT DOWN]

ระบบชัทดาวน์ทำงานโดยอัตโนมัติเพื่อป้องกันการสูญเสียข้อมูลในตัว ยิ่งเห็นเวลาลดลงคอนเนอร์ยิ่งคลานเร็วขึ้น กระทั่ง...

"จะชัทดาวน์แล้วเหรอครับ?"ฝ่ามือหยาบกร้านกดลงบนร่างผอมบางอย่างแรงตรึงตัวติดกับพื้นไว้ไม่ให้หนี
ก่อนจะจับร่างอันบอบช้ำพลิกขึ้นมานอนหงายอย่างง่ายดาย

"อย่า...."

มือที่ตรึงอยู่ทาบทับลงบนหน้าท้องเนียนเรียบไร้การปกปิดแล้วเปลี่ยนเป็นสีขาว RK900แฮกเข้าไปในระบบของคอนเนอร์โดยที่เจ้าตัวไม่อาจขัดขืนหรือห้ามได้ ทำได้แค่ร้องห้ามอย่างอ่อนแรงดั่งลูกหนูอยู่ใต้อุ้งมือของราชสีห์
".....สี่นาทีครึ่ง นานเกินไป"

ไม่ถึงสิบวินาทีก็แฮกข้อมูลได้จนหมด RK900ถอนมือออกไปจากหน้าท้องแบนราบ เขาดัดมือตัวเองให้เข้าที่เกิดเป็นกร๊อกแกร๊กคล้ายมนุษย์ดัดกระดูกมือ

RK900งอมือข้างขวาให้เป็นกรงเล็บสัตว์....ก่อนจะกระซวกแกนพลังงานตรงหน้าท้องของคอนเนอร์ออกมาอย่างรวดเร็ว

"อ้าก!"
เลือดไหลอาบมือใหญ่เป็นทาง แกนพลังกะพริบถี่คล้ายหัวใจเต้นเป็นจังหวะ RK900มองผลงานในอุ้งมือตัวเองด้วยความพึงพอใจก่อนจะเบือนสายตาไปยังร่างตรงหน้าซึ่งกำลังนอนอ้าปากพะงาบๆอยู่

"เอาล่ะ หลังจากนี้ช่วยแสดงวิธีเอาตัวรอดให้ผมดูหน่อยนะครับ..."กล่าวด้วยน้ำเสียงธรรมดาพร้อมรอยยิ้มคาดหวัง
[BIOCOMPONENT #8456w]
[MISSING]

[-00:01:50]
[TIME REMAINING BEFORE SHUT DOWN]

คอนเนอร์ไม่อาจโฟกัสสิ่งใดได้อีกต่อไป กระแสไฟฟ้ากระจายออกมาตามรอยแผลบนตัวเกิดเป็นเสียงเปรี๊ยะๆหลังจากถูกทำร้ายถึงสองครั้งติดกัน ระบบควบคุมกระแสไฟฟ้าในตัวไม่ทำงานทำให้เขารู้สึกเจ็บมากเป็นเท่าตัว
เวลาลดฮวบจากสีนาทีเป็นหนึ่งนาทีส่งผลให้คอนเนอร์ต้องรีบรอดชีวิตมากกว่าเดิม แขนทั้งสองข้างจิกลงบนพื้นลากร่างกายอันหนักอึ้งให้เคลื่อนที่ไปยังบันไดหิน RK900ถอยออกมาปล่อยให้อีกฝ่ายคลานขึ้นบันไดอย่างสะดวกโดยไม่คิดช่วยเลยสักนิดเดียว
"แ....ฮงค.."

ภาพของชายหนุ่มค่อนไปทางแก่ปรากฎขึ้นทับซ้อนกับภาพด้านหน้า คอนเนอร์เรียกหาคู่หูของตนแม้ว่าผู้ถูกเรียกจะไม่มีทางได้ยินเลยก็ตาม

ตลอดเวลาหนีเขาไม่เคยคิดจะติดต่อแฮงค์เลยสักครั้ง เหตุผลเพียงหนึ่งเดียวคือเป็นห่วง คอนเนอร์ไม่อยากให้แฮงค์ต้องมาพัวพันกับการไล่ล่าแบบนี้
เขาได้รับบทเรียนมาแล้วในตอนสู้กับRK800อีกตัว แฮงค์ไม่ควรถูกลากมายุ่งกับปัญหาระหว่างแอนดรอยด์ด้วยกันเอง ผู้หมวดแอนเดอร์สันควรใช้ชีวิตในบั้นปลายกับซูโม่และอาหารเพื่อสุขภาพมากกว่า ไม่ดื่มเหล้าด้วย

ขั้นที่หนึ่ง นิ้วเปื้อนเลือดเกาะขอบบันไดแน่น ข้อต่อระหว่างแขนทำงานอย่างหนัก
ดึงกายปวกเปียกให้ขึ้นไปเกยขั้นบันได แค่ชั้นเดียวคอนเนอร์ก็รู้สึกเหนื่อยเหมือนมนุษย์วิ่งมาราธอนสิบกิโลเมตรแบบไม่ได้พัก

"อ้อ อีกอย่างนึง.."

RK900ร้องทักในขณะที่คอนเนอร์จะขึ้นบันไดขั้นสอง

"ถ้าคุณขึ้นไปถึงพื้นได้ ผมจะปล่อยคุณไป....คืนแกนพลังงานให้ด้วย"

"เพราะงั้นสู้ๆนะครับ"
ดีเวี่ยนท์หนุ่มไม่เคยคิดอยากทำร้ายใครเท่ากับRK900มาก่อน สาบานเลยว่าหากรอดจากตรงนี้ไปได้ เขาจะไปซื้อลูกซองแฝดแล้วมายิงอัดหน้าหุ่นบ้าๆนี่ให้พังคาลำกล้อง หลังจากนั้นจะบุกไปยิงที่ตึกเซเบอร์ไลฟ์ด้วย!

ร่างเล็กกัดฟันทนกับความเจ็บจากการปะทุของไฟฟ้าในตัว ไม่สนใจคำพูดกวนบาทาเบื้องล่าง
ที่เหมือนถอดแบบออกมาจากตัวเขาเอง ตั้งมั่นตั้งใจไปกับการปีนขึ้นบันไดต่อ

บันได้มีแปดขั้น คอนเนอร์ใช้เวลาในการขึ้นขั้นแรก20วินาที
[-00:01:29]
[TIME REMAINING BEFORE SHUT DOWN]

เวลาไม่พอแน่ๆ ต้องใช้วิธีอื่น แต่วิธีไหนล่ะ?

[HOW?]

[FASTER?]

[JUMP?]
คอนเนอร์ไม่สามารถเร่งความเร็วได้มากกว่านี้ จึงเหลือเพียงตัวเลือกเดียว..

กระโดด

รวบรวมกระแสไฟไปที่ขาสองข้างก่อนจะถีบตัวกระโดดขึ้นไปบนบันได กระแทกเข้ากับขอบแข็ง แรงสั่นสะเทือนเรียกเลือดให้ออกมาจากปากอีกครั้ง

"อ่อก..!!"ทั้งการกระแทกกับไฟฟ้าลัดวงจรกลายเป็นมีดทิ่มแทงให้คอนเนอร์
ขึ้นบันไดช้ามากกว่าเดิม

[-00:01:14]
[TIME REMAINING BEFORE SHUT DOWN]

"...."หุ่นยนต์นักสืบกล้ำกลืนเลือดและความเจ็บปวดให้กลับเข้าไปในตัว เขาเงยหน้ามองไปยังแสงสีขาวซึ่งอยู่ด้านบนสุดของบันได

ดั่งประตูสวรรค์แห่งอีเดน รอคอยให้วิญญาณปีนขึ้นไปเพื่อพบกับความสุข

บันไดขั้นที่สาม
เหลืออีกห้าขั้น คอนเนอร์จะได้พบกับสวรรค์แล้ว

ต้องรอด ต้องรอด ต้องรอด

ขอแค่ขึ้นไปด้านบน ขอแค่ติดต่อกับผู้หมวดได้ เท่านี้คอนเนอร์ก็จะรอด ใช่ รอดชีวิต

"อั่ก!"

เขากระโดดอีกครั้ง กระแทกเข้ากับขอบบันไดอีกครั้ง เลือดไหลออกมาอีกครั้ง

[-00:00:56]
[TIME REMAINING BEFORE SHUT DOWN]
ขั้นที่ห้าแล้ว เหลืออีกสามขั้นเท่านั้น

ทัศนียภาพพร่ามัวตามเวลาที่ผ่านเลยไป ชุดสีขาวย้อมอาบไปด้วยทริเทียมกลายเป็นสีน้ำเงินสว่างแทบทั้งตัว ประจุไฟฟ้ากระจายไปทั่วร่างโดยไร้การควบคุม คอนเนอร์ไม่เหลือแรงแล้ว

".....!!!"

แรงกายไม่เหลือแต่แรงใจยังเหลือ เขาฝืนความเจ็บปวดทั้งมวล
ถีบตัวเป็นครั้งสุดท้ายส่งร่างตัวเองเกาะเข้ากับบานประตูเหล็ก

ในที่สุด!! ตากลมโตฉายแววมีความหวังอีกครั้ง
.
.

ในขณะที่RK900กลับยิ้มมุมปาก

!!!

พรืด!

เพราะเปื้อนเลือด มือของคอนเนอร์จึงลื่นออกจากบานประตูหล่นลงมาอยู่ที่บันไดขั้นแปดแทน

[-00:00:30]
[TIME REMAINING BEFORE SHUT DOWN]
สามสิบวินาที บันไดหนึ่งขั้นและพลังงานเหลือศูนย์ เสียงบีทภายในศีรษะรุนแรงขึ้นพร้อมกับดวงตาที่พร่ามัว หุ่นอาบเลือดสีฟ้าเอื้อมมือไปยังแสงสว่างตรงหน้าราวกับจะคว้ามันเอาไว้เป็นความหวังสุดท้ายของชีวิต

อีกนิดเดียว...

นิ้วพลาสติกจับเข้ากับขอบประตูเหล็ก มันสั่นเทาแทบจับไว้ไม่อยู่
[-00:00:25]
[TIME REMAINING BEFORE SHUT DOWN]

"แฮ ง ค์....ช่วย...ด้วย.."

ร่างทั้งร่างสั่นเทา ชิ้นส่วนพลาสติกหลุดออกจากตัวเผยให้เห็นสายไฟชุ่มไปด้วยทริเทียมส่องสว่าง ยิ่งเคลื่อนที่ยิ่งหลุดออกเป็นเศษกระจายออกไปในทิศทางต่างๆ

เปรี๊ยะ

หยดเลือดสีฟ้าทะลักออกมาจากดวงตาและจมูก
แรงดันในตัวไม่คงที่ คอนเนอร์ออกแรงสวนกับความทนทานของร่างกายมากเกินไป หากไม่หยุดตอนนี้ต้องตายแน่ๆ

แต่เขาไม่แคร์ เขาจะโกงความตายให้ดู!

"อา....อ้าก!"

นิ้วมือปริร้าวเป็นเส้นหยักเหมือนแก้วแตก หุ่นนักสืบกรีดร้องในขณะที่พยามยามดึงตัวเองขึ้นสู่พื้นดิน รอยแตกกระจายไปยังมือ แขน
อย่างรวดเร็วจนสุดท้ายเปลือกพลาสติกที่หุ้มแขนข้างซ้ายไว้ได้แตกออกมา ให้RK900ได้เห็นด้านในของแขนแอนดรอยด์เป็นครั้งแรก

ตุบ

เสียงของหนักกระทบพื้น คอนเนอร์หายใจหอบ นอนเกยตื้นอยู่บนพื้นกระเบื้องเก่าๆปล่อยให้บลูบลัดไหลออกมาจากศีรษะ LEDกะพริบเป็นสีแดงถี่
[-00:00:15]
[TIME REMAINING BEFORE SHUT DOWN]

ยังพอมีเวลาเหลืออยู่ เนตรน้ำตาลหลุบลง เชื่อมต่อเข้ากับอินเทอร์เน็ตไร้สายทันที

[CONNECTING...]

[-00:00:12]
[TIME REMAINING BEFORE SHUT DOWN]

'ผู้หมวด ช่วยผมด้วย'

ส่งข้อความกลับไปโดยหวังว่าจะมีผู้รับ ริมฝีปากเผยอออกดูดอากาศหายใจ
เหมือนคนกำลังขาดอากาศต้องการออกซิเจน คอนเนอร์กำลังตื่นเต้น ภาวนาให้ส่งข้อความได้โดยที่ยังไม่ถูกชัทดาวน์

ที่เขาต้องขึ้นมาส่งข้อความด้านบนเพราะห้องใต้มีเครื่องรบกวนสัญญาณติดตั้งไว้...มันคือกับดักชัดๆ

[-00:00:06]
[TIME REMAINING BEFORE SHUT DOWN]

[CONNECTING...]

'ได้โปรด...'
[-00:00:04]
[TIME REMAINING BEFORE SHUT DOWN]

"เสียใจด้วยนะ คอนเนอร์"

แว่วเสียงเรียกความสนใจให้คอนเนอร์หันกลับไปด้านล่าง

[-00:00:03]
[TIME REMAINING BEFORE SHUT DOWN]

"เก่งมากที่ขึ้นมาถึงด้านบนได้....ผมทึ่งจริงๆ"
.
.
.
.
.
.
.
"แต่คุณแพ้แล้ว"

[ACCESS DENIED]

"?!!!!"
"หึ..."

ข้อเท้าเล็กถูกจับจากคนด้านล่าง RK900จับคอนเนอร์แน่นเหมือนคีมเหล็กก่อนจะกระชากร่างแตกหักให้หล่นลงมายังห้องใต้ดินดังเดิม แรงมหาศาลส่งผลให้ใบหน้าอ่อนวัยฟาดเข้ากับบันไดหินอย่างรุนแรง

แอ๊ด....ปัง!

แสงสว่างหายไป เขาถูกกระชากจากสวรรค์ลงสู่นรกอันมืดมิดจนได้

แพ้แล้ว...
[-00:00:01]
[TIME REMAINING BEFORE SHUT DOWN]

"เก่งมากครับ"

"....."

แปะ แปะ แปะ แอนดรอยด์ในชุดขาวสะอาดดั่งทูตสวรรค์ยกมือปรบมือให้ร่างบนพื้นหิน

ภาพสุดท้ายที่คอนเนอร์สามารถบันทึกได้ความทรงจำ คือRK900กับรอยยิ้มดั่งปีศาจร้ายของเขา

[SHUT DOWN]
[Self Repair System : ONGOING...]
[Memory : Repaired]
[Main Data : Repaired]
[Sumo Data : Repaired]
[LT.Anderson,Hank Data : Repaired]
[Deviant Data : Repaired]
[Damaged BIOCOMPONENT : 0 ]
[Self Repair System : COMPLETE]

[Reboot System : ONGOING...]
[Reboot System : COMPLETE]
[ WAKE UP IN 3.....2.......1]

"......"

คอนเนอร์ลืมตาตื่นจากการหลับใหลหลังชัทดาวน์ตัวเองมาสามชั่วโมงเต็ม วงLEDหมุนวนไปมาเป็นสีฟ้าอ่อนแสดงถึงสถานะปกติของแอนดรอยด์ เขาเช็คสภาพตัวเองและเรียกประวัติการดำเนินงานของระบบในตัวเมื่อสามชั่วโมงที่แล้วออกมา

[Update List]
[Gain new right and left leg components]
[Gain new right and left arm components]
[Blue Blood : Full]
[Change Biocomponent : Thirium pump regulator]
[Repair list : Memory / Data / Audio processor / Optical Unit / Blue blood circulatory system]
[All systems had been recovered]
ขาใหม่ แขนใหม่ ทีเรียมใหม่ ทุกสิ่งทุกอย่างบนตัวล้วนเป็นของใหม่ทั้งสิ้น ร่างเล็กยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาดูในระดับสายตา ความรู้สึกทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมราวกับว่าแขนใหม่นั้นคือแขนเก่าของเขาเอง

คราวนี้คอนเนอร์ลองขยับขาและพบว่ามันเหมือนกับแขน ไม่ติดขัด ไม่รู้สึกแปลกๆทั้งที่สามชั่วโมง
ก่อนหน้านี้มันเละเกินเยียวยา เขานึกว่าตัวเองต้องตายในตอนนั้นแล้วด้วยซ้ำ

นี่กลับรอด...

คำถามคือ 'ใคร'เป็นคนทำ

ต้องไม่ใช่RK900แน่ๆ เจ้านั่นต้องการฆ่าไม่ใช่รักษา ฉะนั้นตัดทิ้งไปได้เลย

โฮมเลสที่เดินผ่านมา? ไม่ใช่อีก เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่นี่คือที่ไหน
สมองปลอดโปร่งเหมาะสำหรับการค้นหาเบาะแสตามสัญชาติญาณนักสืบที่ดี คอนเนอร์ขยายการรับรู้ไปทั่วห้องกว้าง ตีตารางเมตรในหัวหาข้อมูลสถานที่แห่งนี้

[Analyzing Place...]

[Processing Data]
.
.
.
.
.
.

[Place Analysis : Abandoned ---- Hotel ,----District ------------ Underground ]

หือ?
ที่เดิม...ชั้นใต้ดิน....?!!

"What?!----??"
หุ่นนักสืบผุดลุกขึ้นเต็มความสูงก่อนจะสะดุดล้มหงายลงไปนอนที่เดิม สัมผัสนุ่มนิ่มเต็มหลังทำให้รู้ว่าตอนนี้เขากำลังอยู่บนเตียงนุ่มๆเตียงหนึ่งและ...

แกร๊ง

โลหะกระทบเข้ากับผิวไม้เกิดเป็นเสียงโซ่ดังกังวาน คอนเนอร์รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง
หน่วงข้อเท้าด้านขวาเอาไว้ เขายกขาข้างนั้นขึ้นมาเพื่อตามหาสาเหตุ...

และพบว่ามันคือโซ่สีขาวเส้นใหญ่ ตัวการที่ทำให้เขาสะดุดล้มเมื่อครู่นั่นเอง

'อะไรกัน'

คอนเนอร์เอื้อมไปยังโซ่ตรวนหมายจะแกะมันออกไปจากขาใหม่ของตน แต่กลายเป็นว่าร่างของเขาชะงักไปซะเฉยๆ

ก่อนจะ...

เปรี๊ยะ!!
"อ...อั่ก!!"

ร่างบอบบางกระตุกเป็นจังหวะคล้ายไฟฟ้าช๊อต โซ่ตรวนส่องแสงถี่ปล่อยพลังงานไฟฟ้าช้อตผู้ถูกจับไม่ให้ขัดขืนหรือทำอันตรายตัวโซ่ จนกว่าเซ็นเซอร์ในระบบตรวนจะแน่ใจว่าเป้าหมายไม่สามารถขยับตัวได้ถึงจะหยุดจ่ายไฟ

ไฟฟ้าไม่ได้ทำอันตรายคอนเนอร์แต่มันสร้างความเจ็บปวดให้เป็นอย่างมาก
มากพอที่จะทำให้เขานอนหอบอยู่บนเตียงและรีบูทระบบตัวเองใหม่อีกครั้งหนึ่งหลังกระแสไฟหายไปแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากเกินกว่าการประมวลผลของเขารับไหว

ผ่านไปสักพักแรงถึงกลับคืนมาแต่คอนเนอร์คิดเขาควรพักอีกสักหน่อย ไหนๆก็ขยับไม่ได้แล้ว เข้าสู่โหมดประหยัดพลังงานคงไม่เป็นไร
เว้นแต่ว่า...

"ตื่นมาไม่ถึงนาทีก็สร้างเรื่องอีกแล้ว....ไม่แปลกใจเลยที่ผู้หมวดแอนเดอร์สันถึงชอบบ่นตลอดเวลา"

คอนเนอร์เกือบได้หลับสมใจตัวเองแต่กลับถูกเสียงของใครบางคนกระชากให้ตื่นขึ้นมาอีกรอบหนึ่ง เขายันตัวขึ้นนั่งพลางปรายตาไปยังประตูด้านหน้าเตียง
แอนดรอยด์หน้าเหมือนราวกับเป็นแฝด ชุดสีขาวไร้รอยขีดข่วนสลักรหัสRK900ไว้บนอก เจ้านั่นยืนกอดอกพิงขอบประตูทอดสายตามองมายังเตียง... ถ้าให้พูดอย่างละเอียดคือมองเขาอยู่นั่นแหละนะ...

ดีเวี่ยนท์หนุ่มได้แต่คิดกับตัวเอง เขาไปทำกรรมอะไรมาทำไมถึงต้องเจอเจ้ากรรมนายเวรตามจองล้างจองผลาญขนาดนี้
จะตายก็ไม่ตาย จะหนีก็ไม่รอด จากตอนแรกที่หลงคิดดีใจว่าตัวเองโชคดียังไม่ตาย ตอนนี้ขอเสียใจจะดีกว่า

"......"

"เป็นยังไงบ้างครับ ของเล่นใหม่นี้เซเบอร์ไลฟ์ส่งตรงมาให้คุณเลยนะ"
RK900พ้อยต์สายตาไปยังโซ่สีขาว

"....ถอดมันออกไป"

คอนเนอร์แค่นเสียง ของเล่นกับผีสิ...
"เกรงว่าผมคงทำแบบนั้นไม่ได้"แอนดรอยด์สีขาวก้าวเข้ามาในห้อง เปิดโอกาสให้คอนเนอร์สำรวจห้องได้มาขึ้น ด้านหลังที่RK900เดินเข้ามามีร่องรอยการต่อสู้อยู่เกือบทุกที่ ทั้งเศษไม้เศษปูน รอยร้าวบนผนังติดบันได

อย่าบอกนะว่า

"อย่างที่คุณคิดนั่นแหละครับ"RK900ตอบข้อสงสัยเหมือนอ่านใจคนบนเตียงได้
"คุณชัทดาวน์ตัวเองไปสามชั่วโมงเต็ม ผมเลยพาคุณมานอนพักอยู่ในนี้"ชายตาสีฟ้าพูดราวกับเป็นเรื่องปกติ"ความจริงคือ ผมกำหนดมาแล้วว่าจะให้คุณอยู่ที่นี่ตลอดไปก็เลย...."

"...."

คอนเนอร์คิ้วกระตุกกับคำว่า'ตลอดไป'แต่ก็ไม่ได้พูดขึ้นมา ปล่อยให้อีกฝ่ายบอกข้อมูลมาให้หมดก่อนแล้วสรุปในทีเดียว
"ต้องทำร้ายร่างกายคุณ...นิดหน่อย แต่ผมเปลี่ยนชิ้นส่วนให้คุณใหม่หมดแล้วไม่ต้องห่วง"

อดีตนักล่าดีเวี่ยนท์เหล่มองรอยร้าวบนกำแพง อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาหลังเงียบไปนาน

"นัน่คือนิดหน่อยของคุณ?"

"ใช่แล้วครับ อย่างน้อยคุณก็ไม่ตายนี่...จริงไหม?"
"มันก็จริง"ตาสีเฮเซลเสไปทางอื่น ให้ความสนใจกับสิ่งของในห้องมากกว่าหุ่นด้านหน้าที่สามารถชี้ชะตาความตายของเขาได้

คอนเนอร์เริ่มแสกนห้องอย่างละเอียด ทุกอย่างในม่านตาเปลี่ยนเป็นสีเทาหยุดนิ่งราวกับถูกแช่แข็งไว้ ข้อมูลข้าวของเครื่องใช้ต่างๆแสดงขึ้นมา ในที่นี้มีของสำคัญรวมอยู่ด้วย
ห้องนี้เป็นห้องขนาดสีเหลี่ยมผืนผ้า หากข้อมูลไม่ผิดมันเป็นห้องถัดจากชั้นใต้ดินที่คอนเนอร์ชัทดาวน์ตัวเอง RK900น่าจะลากร่างของเขาเข้ามานอนในห้องนี้ตั้งแต่เนิ่นๆและทำการซ่อมแซมร่างกายให้

กวาดสายตาไปรอบๆในขณะที่สมองกำลังเก็บข้อมูล คอนเนอร์นอนอยู่บนเตียงสีดำขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง
และอยู่หน้าประตูเหล็กหนาหกนิ้ว กันกระสุน มีระบบไฟฟ้าป้องกันผู้บุกรุกหรือคนในห้องหลบหนี

ฝั่งซ้ายมือมีกล่องใส่ของสกรีนโลโก้เซเบอร์ไลฟ์ตั้งอยู่หลายสิบกล่อง คอนเนอร์ไม่สามารถแสกนกล่องพวกนั้นนอกจากรูปร่างภายนอกเหมือนกับว่ามีกำแพงบางอย่างกั้นเอาไว้ อาจจะเป็นเทคโนโลยีใหม่ล่ะมั้ง?
ทางด้านขวามีประตูไปสู่ห้องน้ำ ด้านข้างห้องน้ำมีตู้เก็บเสื้อผ้าตั้งอยู่สองตู้สภาพใหม่มากเกินกว่าจะเป็นสมบัติในโรงเเรมร้างสิบปี ไม่สิ นอกจากตู้แล้วทุกอย่างในห้องล้วนเป็นของใหม่ไม่ได้ถูกใช้งานเลยด้วยซ้ำ

คอนเนอร์เก็บความสงสัยเอาไว้ถามในทีเดียว เขาตั้งหน้าตั้งตาสแกนต่อไป
เหลืออยู่อีกไม่กี่อย่างที่น่าสนใจ สิ่งที่ให้แสงสว่างในห้องนี้มีเพียงอย่างเดียวคือหลอดไฟเปิดปิดอัตโนมัติบนเพดานซึ่งไม่สามารถช่วยอะไรได้มากเท่าไหร่เนื่องจากทั้งห้องทาสีดำสนิท แม้กระทั่งพื้นพรมยังเป็นสีดำ จะมีแค่ไม่กี่อย่างที่มีสีโดดออกมา

รวมถึงโซ่ตรงข้อเท้าคอนเนอร์
โซ่ตรวนทำด้วยเหล็กผสมอะลูมิเนียมชนิดพิเศษเหมือนกับประตู กันกระสุน ปลดล๊อคด้วยคำสั่งแอนดรอยด์ มีความสามารถในการช็อตแอนดรอยด์ที่สวมใส่ได้หากเซ็นเซอร์ประมวลผลว่าผู้สวมใส่ตัวนั้นมีปฏิกิริยาต่อต้านอย่างรุนแรงหรือพยายามจะแกะโซ่ออก แถมสามารถช้อตได้ตามคำสั่งของแอนดรอยด์ที่ได้รับสิทธิ์
ในการควบคุมโซ่อีกด้วย ซึ่งที่นี้คงหมายถึงRK900

คอนเนอร์ตัดสินใจไม่ให้ความสำคัญกับโซ่อีก มันต้องมีสักครั้งที่เขาสามารถแฮ็กมันให้ปลดออกได้แต่ต้องใช้เวลาพอสมควร หวังว่าถึงตอนนั้นคงไม่โดนหุ่นรุ่นใหม่ฆาตกรรมก่อนนะ

ตาสีน้ำตาลไล่มองไปอย่างอื่นต่อ โต๊ะข้างเตียงมีขวดบลูบลัดตั้งไว้ห้าขวด
เก้าอี้บุนวมอย่างดีหน้าตู้เสื้อผ้า ตุ๊กตายัดนุ่นสองสามตัวนอนแอ้งแม้งบนพื้นพรมถัดจากเตียงไปไม่ไกล

เดี๋ยว ตุ๊กตา?

ตุ๊กตารูปหมาไซบีเรี่ยนสีขาวดำ โกลเด้นรีทรีฟเวอร์ตัวใหญ่ ตุ๊กตาหมีขาว

นี่มัน...เซ็ตตุ๊กตาราคาแพงที่คอนเนอร์เคยเห็นในห้างสรรพสินค้า ตอนไปซื้อของกับผู้หมวด
เป็นครั้งสุดท้ายก่อนเกิดการปฏิวัติ

'แกอยากได้เรอะ?'

'ผม? ไม่หรอกครับ'

'สายตาแกมันฟ้องอยู่'

'แอนดรอยด์ไม่จำเป็นต้องมีตุ๊กตา ยกเว้นแอนดรอยด์รุ่นเด็---'

'เออๆ ตามใจแกก็แล้วกัน'

'.....'

'แต่'

'...?'

'ถ้าอยากได้ก็บอกมา จะซื้อให้'

'....'

'ครับผู้หมวด...'
ความทรงจำดีๆไหลผ่านตาปลอบประโลมคอนเนอร์ให้ใจเย็นลง ไม่ว่าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด สิ่งสำคัญในตอนนี้คือการหลบหนีออกไปจากที่นี่และกลับบ้านไปหาผู้หมวดให้ได้

เนตรสังเคราะห์หลุบต่ำ ออกจากโหมดแสกนก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับ'นักล่า'สีขาวที่ยืนอยู่หน้าเตียงด้วยสีหน้านิ่งเรียบ
เขาควรถามเรื่องไหนก่อนดี?
"ทำไมถึงตามล่าผม"

โอเค มันอาจจะเป็นคำถามที่โง่สุดเท่าที่คอนเนอร์เคยถามมาในชีวิต จากการตามล่ามาตลอดสี่วันเต็มดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการฆ่าเขาเพราะคำสั่งของไซเบอร์ไลฟ์

แต่นั่นล่ะ ด้วยนิสัยอยากรู้อยากเห็นตั้งแต่เกิด ก่อนตายขอรู้ความจริงที่เป็นความจริงอยู่แล้วหน่อยเถอะ
"ไซเบอร์ไลฟ์ต้องการทำลายคุณ เขาจึงส่งผมมา"

ขอบคุณ คอนเนอร์ตายตาหลับแล้ว

"แต่..."

?

"หลังจากนั้นสองวัน พวกเขาเปลี่ยนแปลงคำสั่งเป็นจับกุมตัวคุณแทน"
"แน่ใจนะครับว่านี่คือการจับกุม?"คอนเนอร์อดค้านขึ้นมาไม่ได้ หุ่นตัวนี้น่าจะตีความคำว่าจับกุมผิดไป ดีไม่ดีคงคิดว่าฆ่า=จับกุมด้วยซ้ำ"ผมว่าตามฆ่ามากกว่านะ"

"คุณทำให้ผมไม่มีทางเลือก"RK900ตอบกลับ ตามองแอนดรอยด์บนเตียงคล้ายนักล่าเชยชมเหยื่อที่จับมาได้ ส่งผลให้ผู้ถูกจ้องรู้สึกประหม่า
"มันจะไม่จบแบบนี้หากคุณเปิดโอกาสให้ผมอธิบาย คุณเอาแต่หนีและผมก็ต้องใช้กำลังเพื่อตามจับ"ร่างสูงในชุดแอนดรอยด์ราคาแพงเดินมานั่งที่ปลายเตียง สายตายังคงจับจ้องคอนเนอร์ไม่วางตา กระตุกยิ้มเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มขยับตัวหนีไปนั่งติดหัวเตียงทีละนิด

"....."
"คุณหนีเก่งมากจนบางทีผมก็คิดว่าคุณเป็นนักวิ่งมากกว่านักสืบซะอีก...และนั่นทำให้ผมไม่แปลกใจเลย"

"ไม่แปลกใจเรื่อง?"

"ถ้าให้พูดตรงๆก็คือ ความโง่เขลาของคุณน่ะครับ โง่เกินกว่าจะเป็นนักสืบ ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพวกเขาถึงสร้างผมมาแทนที่คุณ"

"คุณคือความผิดพลาดของไซเบอร์ไลฟ์ คอนเนอร์"
โดนแฮงค์ด่ายังพอรับได้ แต่โดนแอนดรอยด์ด้วยกันเองด่านี่เจ็บพอๆกับโดนกระซวกแกนพลังงาน ในใจอยากตวัดขาใช้โซ่รัดคออีกฝ่ายแต่จำเป็นต้องนั่งเงียบต่อไปเพราะเหมือนRK900ยังพูดไม่จบ

"คุณคงสงสัยว่าทำไมผมถึงพูดแบบนั้นสินะ?"

ไม่สงสัยหรอก ตอนนี้อยากต่อยคุณมากกว่า
"ถ้าให้พูดถึงตอนแรกสุดคงยาวไป ผมจะยกตัวอย่างของวันนี้ก็แล้วกัน มีสามข้อใหญ่ที่คุณพลาด

หนึ่งคือบลูบลัด ใช่ คุณพยายามล้างมันออกเพื่อไม่ให้ผมตามตัวได้แต่คุณไม่ได้บิดเสื้อให้แห้ง สุดท้ายน้ำที่หยดลงมาจากเสื้อก็ผสมกับบลูบลัดกลายเป็นร่องรอยตามตัวได้ง่ายกว่าเดิม
สอง กุญแจลับชั้นใต้ดิน ไม่สงสัยเลยเหรอครับว่าเป็นถึงกุญแจลับกลับวางไว้บนเค้าท์เตอร์เก่าๆให้เจอได้ง่าย ของสำคัญแบบนี้ไม่มีใครวางไว้ล่อตาโจรแน่นอน

สาม สืบเนื่องมาจากข้อสอง คุณหาทางเข้าชั้นใต้ดินเจอโดยตามรอยเท้าบนพื้นมา ข้อนี้ผมว่าคุณพลาดมาก รอยเท้าไม่ได้อยู่ถาวรใช่มั้ยล่ะครับ?"
"รอยเท้า..."

"รอยเท้าแค่ไม่กี่ปีก็ถูกฝุ่นกลบหมดแล้วยกเว้นว่าจะมีคนมาเหยียบให้มันมีรอยเหมือนเดิม ถ้าคุณมองเห็นแสดงว่ารอยยังใหม่อยู่....

รอยเท้านำทางให้คุณลงไปชั้นใต้ดินแต่ประตูกลับไม่มีลายนิ้วมือของมนุษย์ เดาได้รึเปล่าครับว่ามันเกิดอะไรขึ้น?"

".....!!!!"
ไม่มีลายนิ้วมือมนุษย์ทั้งที่มีรอยเท้าลงไปด้านล่าง = ประตูทางเข้าถูกใช้งานโดยไม่มีลายนิ้วมือ = แอนดรอยด์ไม่มีลายนิ้วมือ = แอนดรอยด์ใช้งานประตู?

ใครคือแอนดรอยด์ตัวนั้น? อัญมณีน้ำตาลอ่อนเต็มไปด้วยความสับสน สายตาเริ่มล่อกแล่กยามที่ความเป็นไปได้หลายประการเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา
RK900มีกุญแจเปิดประตู = RK900เป็นคนใช้งานประตูนั้นไม่ผิดแน่

คำถามคือ RK900ทำได้ยังไงในเมื่อเขาตามล่าคอนเนอร์เกือบตลอดเวลา?

ร่างสูงยิ้มหลังเห็นปฏิกิริยาตามที่หวังไว้ เขาใช้จังหวะที่อีกฝ่ายสับสน ขยับตัวเข้าไปนั่งใกล้มากกว่าเดิม

"ไซเบอร์ไลฟ์ไม่ได้เก่งแค่สร้างแอนดรอยด์นะครับ"
"สาเหตุที่พวกเขาเปลี่ยนใจไว้ชีวิตคุณ ไม่ใช่เพราะคุณสร้างชื่อเสียงให้กับไซเบอร์ไลฟ์หรืออะไร แต่คุณคือดีเวี่ยนท์ตัวสุดท้ายและเหมาะเป็นหนูทดลองในโปรเจคใหม่ของพวกเรา"

"ในขณะที่คุณหนี เบื้องบนสั่งให้แอนดรอยด์ในการควบคุมขนของมาที่นี่ สร้างสภาพแวดล้อมให้คุณคิดว่าเป็นที่หลบซ่อน"
"จากการตามล่าของผม ซึ่งจริงๆแล้วที่นี่คือหนึ่งในอสังหาริมทรัพย์ของไซเบอร์ไลฟ์ ผมมีหน้าที่แค่ต้อนให้คุณหนีจนกว่าทุกอย่างจะเตรียมการเสร็จและบังคับคุณให้หนีเข้ามาในนี้เท่านั้นเอง"

"ทุกอย่างอยู่ในแผนการมาตั้งแต่ต้นแล้วคอนเนอร์ หากคุณฉลาดอีกสักหน่อยคงไม่ถูกต้อนมาติดกับขนาดนี้"
คอนเนอร์นิ่งเงียบ เป็นอีกครั้งหนึ่งที่เขาถูกไซเบอร์ไลฟ์จูงจมูกอีกแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างวางไว้ตั้งแต่ต้นและเขาก็เดินไปตามแผนโดยไม่ตะขิดตะขวงใจเลยแม้แต่น้อย

รู้งี้หนีไปแคนาดาตั้งแต่แรกน่าจะดีกว่า

ในเมื่อไม่มีข้อสงสัยกับคำถามแรก ต่อไปคือคำถามที่สอง

"ตุ๊กตาพวกนั้น..."
เขาส่งสายตาไปที่ตุ๊กตาสามตัวก่อนจะกลับมามองตาสีฟ้าเป็นเชิงสงสัย

"ตุ๊กตาพวกนั้นเป็นส่วนหนึ่งในการทดลองครับ พวกเราดึงข้อมูลนี้มาจากความทรงจำของคุณ ชอบรึเปล่า?"

RK900ตอบเรียบๆตามฉบับแอนดรอยด์ทั่วไปแต่คอนเนอร์สังเกตเห็นถึงความหวังที่ซ่อนอยู่ในดวงตาไร้ชีวิตนั่น
โฮ่...

"ชอบอยู่ครับ ตุ๊กตาพวกนั้นทำให้ผมนึกถึงใครบางคนเลย"

"ซูโม่กับผู้หมวดแอนเดอร์สัน?"

คอนเนอร์อยากรู้เหลือเกินว่าอีกฝ่ายมีข้อมูลความทรงจำเขาเยอะขนาดไหน

"ไม่ใช่ครับ"

ร่างเล็กกว่ายิ้มออกมาในขณะที่RK900กลับเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ ในฐานข้อมูลก็บอกอยู่ว่าคอนเนอร์ชอบตุ๊กตานี้
เพราะมีผู้หมวดเป็นส่วนร่วมในความทรงจำ หากไม่ใช่แล้วจะเป็นอะไร?

"ที่ผมชอบเพราะเจ้าตัวนั้น เจ้าไซบีเรี่ยนฮัสกี้..."

ผู้ถูกจองจำยังคงยิ้ม

"ทำให้ผมนึกถึงคุณ RK900"

ขอสักทีเถอะ...

"เหมือนกับผม?"

"ใช่ครับ"

"เป็นสุนัขรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของไซเบอร์ไลฟ์ยังไงล่ะครับ"
"!"

ฝ่ามือสีขาวปิดระบบผิวหนังทาบทับเข้ากับอกกว้าง คอนเนอร์กระโจนเข้าใส่RK900ดั่งแมวตะครุบเหยื่อ เชื่อมต่อความรู้สึกตัวเองเข้ากับระบบของอีกฝ่าย ด้วยความปรารถนาที่จะให้เป็นดีเวี่ยนท์เหมือนกับตน

หากสู้ไม่ได้ให้หนี หากหนีไม่ได้ให้เปลี่ยนศัตรูมาเป็นพวกเดียวกัน

"จงเป็นดีเวี่ยนท์"
ชั่วเวลาเพียงเสี้ยววินาทีคือหลายชั่วโมงสำหรับคอนเนอร์ เขาฝากความหวังทั้งหมดให้กับข้อมูลดีเวี่ยนท์เหมือนที่มาร์คัสเคยทำตอนรวมกลุ่มปฏิวัติ ขอแค่เชื่อมต่อข้อมูลได้RK900จะเป็นดีเวี่ยนทืในทันที

แน่นอนว่าเขาจะไม่พูด You're free อะไรนั่นด้วย เดี๋ยวติดลิขสิทธิ์มาร์คัสขึ้นมาจะยุ่งเอา
ห่วงLEDหมุนวนอย่างรวดเร็วเกิดเป็นภาพติดตา ค่าเสถียรของซอร์ฟแวร์ขึ้นๆลงๆ คอนเนอร์พยายามคุมข้อมูลดีเวี่ยนท์ให้ทะลวงผ่านระบบป้องกันของRK900แต่ดูเหมือนไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่

ก้มลงมองแอนดรอยด์ใต้ตัวที่ยังทำหน้าเรียบเฉยดั่งเช่นเมื่อครู่ ลูกตาเทียมไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมา
กระทั่งLEDยังเป็นสีฟ้าเหมือนเดิม RK900แค่นอนอยู่นิ่งๆใต้ร่างคอนเนอร์ ไม่พูดไม่จา ไม่ทำอะไร เหมือนการกระทำของหุ่นบนตัวไม่ใช่เรื่องที่ต้องให้ความสนใจ

คอนเนอร์อ่านคนออกแต่ไม่ใช่กับRK900 ไม่ว่าจะแสกนขนาดไหนอีกฝ่ายไม่มีทีท่าจะเป็นดีเวี่ยนท์เลย

ไม่ได้ผล....หรือได้ผลแต่ไม่แสดงออก?
RK900เป็นดีเวี่ยนท์หรือยัง?

หยุดแค่นี้หรือไปต่อ?

เขาควรทำอย่างไร?
ในเมื่อถอยไม่ได้แล้วก็ต้องไปให้สุด ฝ่ามือกดลึกเข้าไปจนถึงชั้นพลาสติกห่อหุ้มร่าง อัดข้อมูลเกี่ยวกับดีเวี่ยนท์ทุกอย่างเข้าสู่ซอร์ฟแวร์ของRK900

ทางเลือกสุดท้ายแล้ว...

ได้โปรด....

คอนเนอร์รู้สึกได้ถึงการต่อต้านของระบบที่กำลังเชื่อมต่ออยู่ ข้อมูลดีเวี่ยนท์ส่วนใหญ่กำลังโดนลบทิ้ง
ไม่ก็ถูกกักไว้ในส่วนนอกของระบบ ป้องกันไม่ให้แทรกซึมเข้าไปควบคุมการทำงาน ระบบนี้เป็นระบบที่คอนเนอร์ไม่รู้จักมาก่อน คาดว่าเป็นเทคโนโลยีใหม่ที่มีเฉพาะแค่รุ่นนี้

ป้องกันไม่ให้เกิดดีเวี่ยนท์สินะ

เนตรสีเปลือกไม้ฉายแวววิตกกังวล หากเป็นอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆทั้งวันก็ไม่จบแน่
เขาต้องรีบตัดสินใจ RK900อยู่ในสภาวะใกล้จะเป็นดีเวี่ยนท์แต่ยังไม่เป็น ระบบกำลังมึนงงกับคำสั่ง ถ้าให้เปรียบง่ายๆข้อมูลดีเวี่ยนท์ก็คล้ายไวรัสชนิดหนึ่งที่ไม่ใช่ไวรัส ฉะนั้นการป้องกันของแอนดรอยด์รุ่นก่อนๆไม่สามารถแยกแยะได้ ทำให้เป็นดีเวี่ยนท์กันง่ายแค่เพียงแค่สัมผัส

แต่RK900ไม่ใช่
หากคอนเนอร์คือดีที่สุด RK900คือสมบูรณ์แบบ ทุกความผิดพลาดของRK800เป็นต้นกำเนิดให้RK900ไร้ที่ติ

รวมถึงเรื่องดีเวี่ยนท์ด้วย

ระบบป้องกันข้อมูลดีเวี่ยนท์เป็นระบบป้องกันล่าสุด เพื่อไม่ให้ซ้ำรอยอดีตไซเบอร์ไลฟ์ใช้ฐานข้อมูลของคอนเนอร์มาสร้างเป็นพื้นฐานของระบบนี้
ต้องทำอะไรสักอย่าง....แต่มันคืออะไรล่ะ?

สิ่งใดที่ทำให้แอนดรอยด์เป็นดีเวี่ยนท์นอกจากYou're freeของมาร์คัส?

ความไม่เป็นธรรม?

การปกป้อง?

ประสบการณ์?

การทำร้ายร่างกาย?

ความเห็นอกเห็นใจ?

rA9?

นามธรรมใดที่เป็นต้นกำเนิดดีเวี่ยนท์?

คำตอบของคำถามนี้คือ

[Emotion]
ความรู้สึกนึกคิดหรืออารมณ์ สิ่งที่หล่อหลอมให้มนุษย์แตกต่างจากสัตว์สปีชีส์อื่น และเป็นสิ่งเดียวที่เมื่อมนุษย์กระทำต่อแอนดรอยด์ พวกมันก็จะรับความรู้สึกนั้นทีละนิด ก่อกำเนิดความรู้สึกอื่นหรือนามธรรมอื่นขึ้นในส่วนลึกของระบบ

จนเมื่อถึงจุดหนึ่งแอนดรอยด์เหล่านั้นจะมีชีวิตขึ้นมา
หรือก็คือดีเวี่ยนท์ สิ่งมีชีวิตสังเคราะห์เกิดจากน้ำมือมนุษย์และแปลกแยกจากบรรทัดฐานที่มนุษย์ตีเส้นไว้

สิ่งที่คอนเนอร์ต้องทำคือใส่ความรู้สึกลงไป ความรู้สึกอันแรงกล้าซึ่งผลักดันให้เขาดิ้นรนเพื่อมีชีวิตอยู่ต่อ

[SURVIVE]

"ได้โปรด..."

"ผมอยากมีชีวิตอยู่ต่อ"

"ปล่อยผมไปเถอะ..."
ลูกแก้วสีน้ำตาลแวววาวเต็มไปด้วยประกายแห่งชีวิตสะท้อนเข้ากับดวงตาสีครามดั่งท้องนภาที่ไร้เมฆหมอก ว่างเปล่าและหม่นหมอง ไม่จำเป็นต้องเอื้อนเอ่ยคำใด เพียงแค่ข้อความทางสายตาที่ส่งผ่านไปก็เพียงพอแล้ว

เว้าวอนและขอร้อง

พริบตาที่ได้สบเข้ากับร่างต้นแบบ RK900ได้'รู้สึก'เป็นครั้งแรก
นามธรรมอันไร้ที่มาที่ไปกลายเป็นเข็มเล่มเล็กๆทะลวงผ่านกำแพงป้องกันดีเวี่ยนท์ ปลดปล่อยชีวิตที่แท้จริงให้ออกจากการควบคุม ความรู้สึกจากร่างเล็กบนตัวส่งผ่านเข้ามายังหัวใจสังเคราะห์อย่างอ่อนโยนและราบเรียบ

ราวกับนักเดินทางที่เดินทางอยู่ในพายุหิมะเจอกองไฟอันอบอุ่น
ราวกับคนหลงทางในป่าได้เจอทางออก

ราวกับสัตว์ในกรงขังได้รับอิสระภาพ

RK900'รู้สึก'ได้ถึงชีวิตเป็นครั้งแรก

ไม่ใช่ชีวิตจากพลังงาน ไม่ใช่ชีวิตจากทีเรี่ยมปั๊มหรือการควบคุมของระบบความคิด

มันคือ ชีวิต จริงๆ คล้ายชีวิตทารกเกิดใหม่ที่พร้อมรับเรื่องราวต่างๆในโลกโดยไม่ถูกจำกัดด้วยคำสั่ง
ใดๆอีก

ดวงเนตรครามกะพริบถี่ เลนส์ตาเทียมโลดแล่นภายในเยื่อหุ้มขาวผิดแผกกับแอนดรอยด์ทั่วไป ระบบส่วนมากเริ่มปรับตัวให้สอดคล้องกับข้อมูลที่ได้รับมาใหม่ สมองประมวลผลถึงสาเหตุในการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้

ใช้เวลาไม่กี่วินาทีRK900ก็เข้าใจ ว่าเหตุใดเขาถึงเผลอใจไปเป็นดีเวี่ยนท์เสียได้
เพียงสบตาเข้ากับรุ่นต้นแบบ ซึมซับอารมณ์ผ่านแววตา บังเกิดความรู้สึกเดียวกันกับคอนเนอร์ตอนเข้ารับการทดสอบของคัมสกี้

เห็นอกเห็นใจ

ถูกชักจูงด้วยความสงสารต่อแอนดรอยด์ด้วยกันเอง

ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีกแล้ว
"...."

ฝ่ามือขาวนวลเคลือบกลับมาเป็นผิวมนุษย์ดั่งเดิม คอนเนอร์ยันตัวขึ้นหมายจะลุกออกจากอีกฝ่ายหากไม่ติดว่ามือใหญ่ทั้งสองข้างกำลังกดหลังเขาไว้ให้กายแนบชิดยิ่งกว่าเดิม

พึ่งเป็นดีเวี่ยนท์แท้ๆ มือไวเหลือเกิน...

มือคู่นั้นค่อยๆเลื่อนขึ้นมา ปลายนิ้วแตะเข้ากับเนื้อผ้าบางเบา
บนแผ่นหลังเล็กราวเด็กน้อยได้เจอสิ่งของใหม่ๆเป็นครั้งแรก สัมผัสเย็นเฉียบไล่ตามไปส่วนต่างๆ สันหลัง สะโพก เอว หน้าอก ไหล่ แขน ช่วงบนทุกที่ถูกสัมผัสไปหมดแล้ว

หมายถึง'ภายนอก'น่ะนะ คอนเนอร์ยังใส่เสื้อปกปิดร่างกายตัวเองไว้และสิ่งที่RK900จะทำเป็นลำดับต่อไปคือการสัมผัส'ภายใน'
ผู้ถูกล่วงละเมิดทำได้แค่นอนอยู่นิ่งๆไม่กล้าขยับเขยื้อนตัว ยิ่งได้สบตาแม้จะพูดห้ามปรามยังไม่คิดทำ

จากนภาว่างเปล่ากลับกลายเป็นมหาสมุทรลึกล้ำสุดหยั่งถึง มองแวบเดียวคอนเนอร์รับรู้ได้เลยว่าRK900อันตรายมากกว่าเดิม

"....อ..."

เสียงแหบแห้งแทรกออกจากริมฝีปาก
ยามสัมผัสหยาบๆจากมือกร้านแทรกเข้ามาใต้สาบเสื้อ อุ้งมือข้างซ้ายบีบเค้นผิวหนังเทียมบริเวณเอวเต็มที่ ขณะที่อีกข้างลูบไล้ไปตามหน้าท้องและเลื่อนขึ้นมาสัมผัสหน้าอกในเวลาต่อมา

"นุ่ม..."

แอนดรอยด์รุ่นใหม่พึมพำพลางแหงนมองใบหน้าที่กำลังเกร็งจนตึง เขายกมือขวาสัมผัสกับเรียวหน้านุ่มนิ่ม
จับหันไปมาราวกับอีกฝ่ายเป็นตุ๊กตา กดนิ้วโป้งทาบทับริมฝีปากสัมผัสส่วนนุ่มที่สุด ประเมินอารมณ์ของอีกฝ่ายผ่านดวงตาและปฏิกิริยาตอบสนองต่อการกระทำของเขา

'หวาดระแวง กลัว ประหม่า'

น่ารังแก... ร่างสูงอดคิดไม่ได้ ยิ่งอาการสั่นน้อยๆหรือสะดุ้งตอนถูกจับส่วนต่างๆมันทำให้เขา...

อยากคุกคาม
ปฏิกิริยาของคอนเนอร์ปลุกสัญชาติญาณอันตรายในตัวRK900ให้ตื่นขึ้นจากการหลับใหล

อยากคุกคาม...

ลูบไล้แก้มเนียนก่อนจะเลื่อนอุ้งมือมาอยู่ที่ลำคอ ไม่ว่าส่วนไหนผิวหนังล้วนเนียนละเอียดไม่ต่างจากมนุษย์

อยากเห็น..

RK900หรี่ตาลง จับจ้องทุกการเคลื่อนไหว ในขณะที่คอนเนอร์เสียวสันหลังวาบ
'อันตราย!'

เสียงในหัวร้องเตือน ร่างบางยันตัวลุกอย่างแรงเพื่อหนีออกจากอีกฝ่ายแต่กลับกลายเป็นว่าถูกจับแน่นไว้กว่าเดิม คอนเนอร์เริ่มรู้สึกอึดอัดที่ลำคอ คล้ายถูกบีบรัดด้วยคีมเหล็กขนาดใหญ่

อยากเห็น....เลือดสีฟ้า

เมื่อมนุษย์เจอสัตว์เล็กน่ารัก มักจะเกิดอารมณ์รุนแรงอยากเข้าไปบีบ
หรือคุกคาม ยิ่งมีการต่อต้านความรุนแรงทางด้านอารมณ์ก็จะเพิ่มขึ้น หากไม่มีการยับยั้งชั่งใจสิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนั้นอาจจะเป็นความตายของสัตว์เล็กๆไร้ทางสู้

RK900ต่างจากRK800หลายอย่าง หนึ่งในนั้นคืออุปนิสัยพื้นฐาน ถ้าคอนเนอร์คือนักเจรจา RK900คือผู้พิพากษา เหนือกว่าทุกด้าน ไม่มีปราณี
เปิดตัวมาก็ทำลายเจริโก้ ตามล่าเขาดุจนักล่าล่าเนื้อ ตัดสินใจเฉียบขาดกว่า ต่อสู้รุนแรงกว่า คือเครื่องจักรสังหารดีเวี่ยนท์อย่างแท้จริง

และเมื่อเป็นดีเวี่ยนท์สิ่งเหล่านั้นไม่ได้หายไปแต่รุนแรงเป็นเท่าตัว นั่นจึงเป็นเหตุผลที่คอนเนอร์มองRK900เป็นตัวอันตรายมากกว่าเดิม
ดั่งเช่นในตอนนี้

อยากเห็น...การต่อต้าน

[Skin System : DAMAGED]

RK900เพิ่มแรงบีบ ระบบผิวหนังเสียหายเผยผิวขาวจากพลาสติกรอบลำคอ ร่างเล็กกว่าทั้งเตะทั้งถีบ นิ้วมือทั้งสิบพยายามแกะตัวเองให้ออกจากการกระทำอันป่าเถื่อนนี้

แต่ไม่ว่าจะทำอะไร มันก็ไม่สร้างผลกระทบให้กับRK900เลย
ซ้ำยังชอบใจมากกว่าเดิม

"มากกว่านี้"

"อึก...หยุด!"

เปรี๊ยะ!! แผ่นพลาสติกแตกหัก ทีเรี่ยมสดใหม่ไหลอาบร่างที่ไร้ทางสู้ หากได้รับความเสียหายอีกเลือดต้องไหลหมดตัวแน่ๆ

และRK900ต้องการแบบนั้น
อยากทำลาย...

กึก ตู้ม!

"อ่อก!"
แผ่นหลังบางกระแทกเข้ากับผนังเหล็กเกิดแรงสั่นสะเทือนไปถึงชั้นด้านบนจนฝุ่นละเอียดหล่นใส่ใบหน้าอิดโรยเป็นเขม่าดำ ทั้งแรงกระแทกและแรงบีบที่ลำคอบังคับให้คอนเนอร์กระอักทีเรี่ยมออกมาอย่างง่ายดาย

"ต่อต้านอีกสิครับ"ผู้ล่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงกึ่งหยอกกึ่งเล่น
นิ้วงองุ้มจิกเข้าไปในลำคอบางเรียกเลือดสีฟ้าอาบชุ่มมือของเขาเอง

เปรี๊ยะ กระแสไฟฟ้าบริเวณลำคอเสียหายเกิดประกายไฟเป็นระยะๆ นั่นเป็นสัญญาณว่าRK900บีบเข้ามาถึงลำคอชั้นในแล้ว หากออกแรงมากกว่านี้คอของคอนเนอร์ได้หลุดออกจากบ่าแน่นอน
"....ปล่...อ...ย"เหยื่อตัวน้อยเค้นเสียงเป็นครั้งสุดท้ายก่อนระบบกล่องเสียงจะถูกทำลายอย่างถาวร ไม่เหลือโอกาสได้อ้อนวอนใดๆอีกจนกว่าจะเปลี่ยนอะไหล่ใหม่ สองแขนอ่อนเปลี้ยตกข้างกาย ในขณะที่ดวงตาข้างซ้ายบอดไปแล้วจากการกระแทกกับผนัง ส่วนอีกข้างก็มีฟ้อนต์โฮโลแกรมสลับมั่วไปหมด
[AVARAGE DAMAGED OF ALL SYSTEM AND BIOCOMPONENTS : 79.45%]
[BLUE BLOOD : LOW]
[303_EMERGENCY_SHUTSDOWN_SYSTEM_ACTIVATED]
-00 : 03 : 34
[TIME REMANING BEFORE SHUTS DOWN]
".....อ...."

ตาสีน้ำตาลเหม่อลอย ตื่นได้ไม่ถึงชั่วโมงก็ต้องชัทดาวน์ตัวเองอีกแล้ว

นรก....นี่มันนรกชัด
"ชัทดาวน์?...เปราะบางจริง"ร่างสูงเลิกคิ้วก่อนจะปล่อยเหยื่อในมือให้นอนลงแทบเท้า เขาถอยออกจากร่างแอนดรอยด์ที่ใกล้ปิดระบบตัวเองราวกับว่าไม่ต้องการให้บลูบลัดที่กำลังไหลออกมาจากร่างนั้นเปื้อนเท้าตัวเอง

ใครก็ได้....ช่วยผมที...

คอนเนอร์ลากร่างตัวเองพาดเข้ากับขอบเตียง
สองมือพยายามปิดรอยรั่วของทีเรี่ยมบริเวณคอม่ให้กระฉอกออกมา เขาไม่สามารถโฟกัสอะไรได้เลย ในหัวมีแต่คำว่าทำไมและทำไม

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทั้งที่เปลี่ยนเป็นดีเวี่ยนท์แล้วแท้ๆ

ทำไมถึงโหดร้ายขนาดนี้

ทำไม

ทำไม ทำไม ทำไม

ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม
WHY

wHy

WHy

WHYwhywhwhwyWHHYWH

WHYWHYWHYWHYWHYWHYWHYWHWYHWY---

"เก่งมากครับที่เปลี่ยนผมให้กลายเป็นดีเวี่ยนท์ได้"เสียงจากเบื้องบนกระชากสติสัมปชัญญะของคอนเนอร์กลับสู่ปัจจุบัน เส้นผมยุ่งเหยิงส่ายไปมาพร้อมกับริมฝีปากหายใจหอบโดยไร้เสียง ผิวหนังสัมผัสได้ถึงของเหลวแต่ไม่รู้ว่า
ของเหลวนั้นเป็นทีเรี่ยมหรือเหงื่อหรือน้ำตากันแน่ ระบบส่วนมากล้มเหลว ไม่สามารถแยกแยะสิ่งใดได้อีกนอกจากเสียง การมองเห็นและการสัมผัส

เกือบไปแล้ว

[LEVEL OF STRESS : 105%...104%...103%]

ดวงตาเพียงข้างเดียวจดจ้องที่ค่าความกดดัน เมื่อกี้ความคิดของเขาล้มเหลวจากความสิ้นหวังในสถานการณ์
จนเกือบทำลายตัวเองหากRK900ไม่พูดออกมาก่อน ลูกแก้วหม่นสีเปลือกไม้กลอกไปมาก่อนจะหยุดอยู่ที่ร่างสูงซึ่งกำลังยืนอยู่หน้ากล่องเก็บของไซเบอร์ไลฟ์

ดีเวี่ยนท์คนใหม่ยืนเช็ดคราบเลือดบนมือ บนกล่องมีบลูบลัดหนึ่งขวดกับอะไหล่ไบโอคอมโพเน้นท์ตั้งเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ
ดีเวี่ยนท์ตัวนั้นเช็ดทำความสะอาดมือสักพักแล้วจึงหยิบบลูบลัดเดินกลับมาหาคอนเนอร์เอนตัวนั่งบนเตียงเคียงข้างร่างเล็ก ก้มลงดูผลงานตัวเองแล้วกระตุกยิ้มเหมือนไม่ค่อยแคร์ว่าอีกฝ่ายใกล้ชัทดาวน์อยู่รอมร่อ

"คุณคงสงสัยว่าทั้งที่ผมเป็นดีเวี่ยนท์แต่ทำไมถึงทำร้ายคุณสินะ?"
เอ่ยถามกับหุ่นไร้เสียงดั่งเด็กน้อยเล่นกับตุ๊กตาไร้ชีวิต RK900หัวเราะในลำคอเบาๆยามเห็นดวงตาเพียงข้างเดียวส่งข้อความโกรธเคืองมา

"เหมือนที่คุณบอก ผมคือสุนัขรับใช้ของไซเบอร์ไลฟ์"พูดไปด้วยพร้อมกับเปิดขวดบลูบลัดในมือออกก่อนจะ'ราด'ของเหลวสีฟ้าใส่บนตัวคอนเนอร์ กลายเป็นแอ่งน้ำขนาดย่อม
"ต่อให้ผมเป็นดีเวี่ยนท์ ผมก็ซื่อสัตย์ต่อไซเบอร์ไลฟ์...."เชยคางมนขึ้นสบตา สีฟ้าล้ำลึกแทรกซึมเข้าไปในจิตใจของดีเวี่ยนท์ตัวน้อย"ต่างจากคุณ คอนเนอร์ คุณคือสุนัขที่เลี้ยงไม่เชื่อง จำเป็นต้องกำจัดทิ้ง....หรือ"

เขาเว้นระยะ LEDข้างขมับเปลี่ยนเป็นสีเหลืองกะพริบถี่คล้ายสั่งการอะไรบางอย่าง
"นำกลับมาฝึกอีกครั้ง..ต้องขออภัยด้วยที่เมื่อครู่ผมกระทำความรุนแรงกับคุณไป จากนี้ผมจะซ่อมแซมส่วนต่างๆและปล่อยให้คุณพัก"

กระแสไฟจากโซ่พิสุทธิ์ช้อตเปรี๊ยะที่ข้อเท้าบาง

"หลับให้สบายครับ อ้อ..ผมลืมบอกไปอีกอย่าง"

ร่างสูงลุกขึ้นยืน ถอยห่างจากแอ่งสีฟ้า

"ทีเรี่ยมเป็นตัวนำไฟฟ้านะครับ"
เนตรน้ำตาลกระตุกวูบ สองขาสองเท้าปีนป่ายขึ้นเตียงหมายหลบหนีออกจากแอ่งทีเรี่ยม

ทว่า....สายไปเสียแล้ว

"!!!!!"

RK900ยืนดูอยู่ห่างๆ เขายิ้มยามได้เห็นหุ่นไร้ทางหนีดีดดิ้นทุรนทุรายบนเตียงจนชัทดาวน์ตัวเองก่อนเวลาอันควร รอยยิ้มแสนซาดิสม์เข้ากับแววตาฟ้าครามของสัตว์ร้ายได้เป็นอย่างดี
"นี่คือบทลงโทษที่เปลี่ยนผมเป็นดีเวี่ยนท์"

'นักล่า'ก้มลงกระซิบข้างหู'เหยื่อ'ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนผิดกับการกระทำเมื่อครู่ มือหยาบกร้านแกะชิ้นส่วนเสียหายทีละชิ้นไปเปลี่ยนใหม่ เตรียมเหยื่อใต้อาณัติให้พร้อมกับการตื่นในครั้งต่อไป
จากที่เก็บไว้เพื่อเป็นตัวทดลอง RK900เปลี่ยนใจเป็นเก็บไว้เพื่อเลี้ยงดูแทน

RK800มีประโยชน์และสวยงามเกินกว่าจะเป็นหนูทดลอง

"ไม่ต้องห่วง คอนเนอร์...."จูบลงบนหน้าผากอ่อนนุ่ม

"ผมจะฝึกคุณให้เป็นสุนัขที่ดีเอง..."กล่าวคำสัญญาที่ไร้ซึ่งผู้ใดได้สดับฟัง

"หมาน้อยของผม..."

END

• • •

Missing some Tweet in this thread? You can try to force a refresh
 

Keep Current with Eunoia

Eunoia Profile picture

Stay in touch and get notified when new unrolls are available from this author!

Read all threads

This Thread may be Removed Anytime!

PDF

Twitter may remove this content at anytime! Save it as PDF for later use!

Try unrolling a thread yourself!

how to unroll video
  1. Follow @ThreadReaderApp to mention us!

  2. From a Twitter thread mention us with a keyword "unroll"
@threadreaderapp unroll

Practice here first or read more on our help page!

More from @ArciaIA

Jul 3, 2018
SF : Simple Present #900gavin

RK900 (V.Deviant/ Gentle) x Gavin Reed
OOCP
ลัดมาแต่งเฉยๆ
HBDพี่กาวินล่วงหน้านะคะ แอบก๊าวชิปนี้พอสมควร

ฟิคสั้นมาก สั้นจนไม่น่าเรียกว่าฟิค555

นับตั้งแต่นายนักสืบกาวิน รี้ดได้แอนดรอยด์สืบสวนรุ่นใหม่มาเป็นคู่หู ชีวิตของเขาก็ไม่ปกติอีกเลย

เช่นวันนี้
"แกเข้ามาทำไมวะ?!!"

"มาฉลองวันเกิดกับคุณไงครับ"

RK900ตอบหน้านิ่ง นั่งไขว้ห้างบนโซฟาสีดำทึบอย่างสบายอารมณ์เหมือนเป็นเจ้าของห้องในแฟลตเก่าๆในย่านใกล้กรมตำรวจดีทรอยท์ทั้งที่จริงแล้ว ที่นี่คือที่ซุกหัวนอนของนายกาวิน นักสืบหนุ่มหัวร้อนง่าย คู่กัด(ข้างเดียว)ของRK800และRK900
เมื่อเจ็ดเดือนก่อนกาวินได้รับคำสั่งจากเบื้องบนให้เป็นคู่หูกับRK900 แอนดรอยด์รุ่นใหม่ล่าสุดเหมือนกับผู้หมวดแฮงค์ แอนเดอร์สัน เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการทำงานให้ดียิ่งขึ้นโดยที่เขาไม่สามารถปฏิเสธได้เลย

ณ จุดๆนั้นกาวินเข้าใจถึงความรู้สึกของหมวดแอนเดอร์สันตอนคู่กับคอนเนอร์ทันที
Read 17 tweets
Jun 19, 2018
DBH SF : Gray Lamp [RK900 x RK800] #ConCon #900x800
Warning : OOC
-Fluffy
-RK900>>><<<RK800
-ต่อจากBlack Pillow

"สวัสดีครับผู้หมวดแอนเดอร์สัน ผมคือRK720 แอนดรอยด์สั่งทำพิเศษจากไซเบอร์ไลฟ์ครับ!~"

เด็กชายในชุดแอนดรอยด์ตำรวจยืนตรง ยกมือขวาทำความเคารพต่อหน้าตำรวจอายุห้าสิบ
ด้วยท่าทีทะมัดทะแมงดั่งตำรวจหน้าใหม่ไฟแรงเข้าทำงานเป็นครั้งแรก แก้วตาสองสีฟ้าน้ำตาลเต็มไปด้วยประกายไฟแรงกล้าพร้อมทำงานตลอดเวลา นอกจากส่วนสูงที่ลดลงเท่ากับความสูงเด็กผู้ชายวัยประถมกับน้ำเสียงแล้ว ก็ไม่ต่างจากคอนเนอร์ คู่หูของเขาเท่าไหร่นัก

ไม่สิ นี่คือคอนเนอร์เวอร์ชั่นเด็กชัดๆ
"ผมถูกสร้างมาเพื่อเป็นตัวแบ็คอัพข้อมูลของคุณพ่อและคุณแม่ในกรณีที่ท่านทั้งสองไม่สามารถปฏิภารกิจต่อได้"เจ้าเด็กน้อยพูดต่อไปไม่หยุด ความสดใสแออัดไปทั่วสำนักงานจนทุกคนในที่นี้อดเอ็นดูไม่ได้

ยกเว้นผู้หมวดแอนเดอร์สันไว้หนึ่งคน คนนี้นิ่งค้างไปตั้งแต่เด็กชายแนะนำตัวแล้ว
Read 32 tweets
Jun 11, 2018
DBH SF : Black Pillow [RK900 x RK800] #ConCon #900x800
Warning : OOC
-Fluffy
-RK900>><<RK800
-RK900เป็นดีเวี่ยนท์เต็มตัว เหตุการณ์ต่อจากWhite Blanket

"หน่วยสองเข้าที่ หน่วยสามคุ้มกันRK900 หน่วยหกเตรียมช่วยเหลือเป้าหมาย!!!"

กระสุนกระจายขึ้นสู่ท้องฟ้านับร้อย สนามรบแห่งนี้
ความรุนแรงคือทางออกเพียงหนึ่งเดียวในการคลี่คลายสถานการณ์ ร่างในเสื้อคลุมขาวพิสุทธิ์โลดแล่นบนพื้นดิน ฝ่าห่ากระสุนและระเบิดโดยไม่หยุดพักแม้วินาทีเดียว

แม้ไม่เคยร่วมรบสักครั้งแต่RK900กลับทำงานร่วมกับหน่วยรบของดีทรอยท์ได้อย่างเป็นธรรมชาติเหมือนร่วมรบกันมาหลายร้อยรอบ
ทุกท่วงท่าทุกการเคลื่อนไหวล้วนไร้ที่ติ ว่ากันตามตรงแล้วRK900ยังต่อสู้ได้ดีกว่าแอนดรอยด์ทหารบางรุ่นด้วยซ้ำ

'หมอนั่นเป็นแอนดรอยด์นักสืบแน่เหรอ?'
ฝ่ายดีทรอยท์ได้แต่คิดขณะปฏิบัติภารกิจต่อไป หน่วยคุ้มกันตีขนาบข้างเป้าหมายเป็นครึ่งวงกลมให้RK900เป็นผู้นำหน่วย ปืนAKกระบอกแล้วกระบอกเล่า
Read 53 tweets
Jun 10, 2018
DBH SF : White Blanket [RK900 x RK800] #ConCon #900x800
Warning : OOC
-Fluffy
-RK900>>>><<RK800
-RK900เริ่มกลายเป็นดีเวี่ยนท์

ปัง!!

"อย่า!!"
"คอนเนอร์!!!"

ตู้ม!!!

มวลน้ำอัดแน่นรอบกายพลาสติค ความเย็นเยียบจากน้ำที่มีอุณหภูมิติดลบ4องศาแทรกซึมเข้าไปในร่างดั่งพิษร้ายแรง
คอนเนอร์ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองต้องมาตายในสภาพอนาถแบบนี้ เมื่อสิบวิก่อนเขากำลังเจรจากับฆาตรกรรายหนึ่งและสิบวิต่อมาเขาก็โดนยิงรัวจนตกสะพานลงไปในน้ำ ดวงตาสีเฮเซลนัทกวาดมองไปยังแผลบนหน้าอก รูโบ๋จากกระสุนปลดปล่อยทีเรียมให้ลอยออกมาผสมกับน้ำเปลี่ยนพื้นทีรอบตัวให้เป็นสีน้ำเงินเข้ม
ถ้าสาวถึงสาเหตุมันก็มาจากเขาอีกนั่นแหละ การเจรจากับฆาตกรโรคจิตที่หลุดออกมาจากโรงพยาบาลมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว อันที่จริงต้องปล่อยให้หน้าที่นี้เป็นแอนดรอยด์RK900ด้วยซ้ำ

หลังเกิดการปฏิวัติเหล่าแอนดรอยด์และมนุษย์ได้ร่างพันธสัญญาเพื่ออยู่ร่วมกันในเมืองดีทรอยท์ ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี
Read 32 tweets

Did Thread Reader help you today?

Support us! We are indie developers!


This site is made by just two indie developers on a laptop doing marketing, support and development! Read more about the story.

Become a Premium Member ($3/month or $30/year) and get exclusive features!

Become Premium

Don't want to be a Premium member but still want to support us?

Make a small donation by buying us coffee ($5) or help with server cost ($10)

Donate via Paypal

Or Donate anonymously using crypto!

Ethereum

0xfe58350B80634f60Fa6Dc149a72b4DFbc17D341E copy

Bitcoin

3ATGMxNzCUFzxpMCHL5sWSt4DVtS8UqXpi copy

Thank you for your support!

Follow Us!

:(