Thread by @ArciaIA

Hunter : Become Prey #ConCon V.DV #900x800

ท่ามกลางพายุฝนกระหน่ำลงสู่พสุธา หยาดพิรุณร่วงหล่นลงมาไม่ขาดสาย แอนดรอยด์ตัวหนึ่งกำลังวิ่งฝ่าสายฝนเหล่านั้นด้วยท่าทีที่ผิดธรรมชาติจากแอนดรอยด์ทั่วไป

แอนดรอยด์ตัวนั้นดูเหมือนหนีอะไรบางอย่าง อาจจะเป็นตำรวจหรืออาจจะระบบรวนก็ไม่ทราบได้ +

แอนดรอยด์ตัวนั้นทำแค่วิ่ง วิ่ง แล้วก็วิ่ง วิ่งไปตามถนนที่ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิตหรือเครื่องจักรใดๆขวางกั้น สภาพของมันในตอนนี้เรียกได้ว่าน่าเวทนาเป็นอย่างยิ่ง

ผมเผ้าเปียกลู่ ลำตัวเต็มไปด้วยของเหลวสีฟ้าที่ไหลออกมาตลอดเวลาจนน้ำฝนชำระล้างไม่หมด เสื้อผ้าฉีกขาดและมีแต่รอยขีดข่วน+

จนแทบไม่เหลือเค้าโครงของเสื้อผ้าสำหรับแอนดรอยด์เลยแม้แต่น้อย กระนั้นก็ยังมีบางส่วนที่แสดงถึงความเป็นแอนดรอยด์ของมันอยู่

'R- 80-'

ตัวอักษรบางส่วนหายไปกับรอยฉีกขาดของเสื้อนอกแต่ยังพอสามารถยืนยันตัวตนได้ว่าแอนดรอยด์ตัวนั้นคือใคร

RK800 คอนเนอร์ ผู้ได้รับฉายาว่านักล่าดีเวี่ยนท์+

กำลังวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนจากอะไรบางอย่าง LEDข้างขมับเปลี่ยนเป็นสีแดงมานานราวกับว่าเขาอยู่ในสถานการณ์สุ่มเสี่ยงต่อชีวิตตลอดเวลาและเกิดความตึงเครียดเป็นอย่างมาก นัยน์ตาสังเคราะห์กวาดมองไปรอบๆอย่างหวาดระแวงแม้จะยังวิ่งอยู่

ฟึบ!

เสียงแปลกๆแแฝงเข้ามากับสายฝน เบาบางจนหากเป็นมนุษย์+

คงไม่ได้ยิน แต่คอนเนอร์คือแอนดรอยด์รุ่นพิเศษมีศักยภาพสูงกว่ามนุษย์ทั่วไป ในสถานการณ์หน้าสิวหน้าขวานแบบนี้ไม่ว่าจะเป็นสิ่งใดที่เกิดขึ้นรอบตัวคอนเนอร์ย่อมรับรู้เสมอ

'บ้าชิบ!'

จากที่วิ่งทางตรงคอนเนอร์บังคับให้ตัวเองเปลี่ยนเส้นทางในการวิ่งเข้าไปในตรอกซอยแคบๆระหว่างตึกเก่าสองตึก+

คอนเนอร์อยากจะหยุดวิ่งเต็มทีแต่เขาหยุดไม่ได้ เพราะหากหยุดนั่นหมายถึงชีวิตของเขาจะถูกหยุดลงไปด้วย สองขาสับเร็วไปตามทางขรุขระ พยายามเป็นอย่างมากที่จะไม่ลื่นล้ม

แรงของเขาใกล้หมดเต็มที จริงอยู่ว่าแอนดรอยด์ไม่มีความเหนื่อยล้าแต่เลือดสีครามของเขาแทบไม่เหลือแล้ว หากวิ่งไปมากกว่านี้+

แอนดรอยด์หนุ่มต้องหยุดทำงานเพื่อรักษาเลือดที่เหลืออยู่เอาไว้แน่นอน

คอนเนอร์ไม่อยากหยุด จนกว่าจะรอดจากเงื้อมมือของแอนดรอยด์ตัวใหม่เขาต้องหนี....และต้องรอด

ไม่นานมานี้ หลังจากเขาได้กลายเป็นดีเวี่ยนท์ การปฏิวัติที่ไปได้สวยกลับล้มเหลวเพียงเพราะแอนดรอยด์ตัวใหม่ปรากฎขึ้นมา+

RK900 คอนเนอร์เวอร์ชั่นอัพเกรด นักล่าดีเวี่ยนท์ตัวใหม่ถูกสร้างมาแทนที่เขา ผู้ซึ่งเป็นนักล่าดีเวี่ยนท์คนก่อน แค่ไม่กี่นาทีหลังจากมาร์คัสตัดสินใจปะทะเข้ากับกลุ่มทหาร กลุ่มเจริโก้ก็ถูกทลายจนราบเป็นหน้ากลอง ผู้เหลือรอดจากการปฏิวัติครั้งนั้นคือคอนเนอร์เพียงคนเดียว+

แล้วมีหรือที่เซเบอร์ไลฟ์จะปล่อยตัวเขาให้มีชีวิตอยู่ต่อ ต่อให้ไม่ต้องใช้ระบบประมวลผล จิตใต้สำนึกก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่าหากไม่หนีคอนเนอร์ไม่รอดแน่ๆ

จากผู้ล่ากลายเป็นผู้ถูกล่า จากนักล่าดีเวี่ยนท์กลับถูกนักล่าอีกคนตามฆ่าแทน

ช่างตลกร้ายเสียจริง+

มือเรียวยกขึ้นมาปาดน้ำฝนบนใบหน้าให้ออกไปเพื่อให้ทัศนียภาพเด่นชัดขึ้น คอนเนอร์ลดความเร็วมาเป็นก้าวเท้ายาวๆแทนหลังจากไม่ตรวจพบสัญญาณของแอนดรอยด์ตัวอื่นในระยะใกล้เคียง ดูท่าเขาจะหนีพ้นแล้ว...

ล่ะมั้ง?

ตุบ

"...!!"

คอนเนอร์ตัวแข็งทื่อ เขาได้ยินอะไรบางอย่างด้านหน้า+

ทีแรกคือได้ยินแต่วินาทีต่อมาเขา'ได้เห็น' บางสิ่งบางอย่างในความมืดที่แม้แต่แสงไฟสลัวๆของตึกเก่าก็ไมสามารถส่องถึงได้

ภายในความมืด คอนเนอร์เห็น...ดวงตาคู่หนึ่ง

สีฟ้าสวยงามดั่งท้องฟ้าอันสดใสหากแต่เย็นชาและไร้ชีวิต

ไม่ต้องมีสัญญาณ ไม่ต้องใช้ระบบใดๆมาตรวจสอบหรือจำลองสถานการณ์+

ราวกับถูกควบคุมด้วยสิ่งแปลกประหลาดที่มนุษย์เรียกกันว่า สัญชาติญาณเอาตัวรอด คอนเนอร์ใช้แรงเฮือกสุดท้ายถีบประตูเก่าๆด้านข้างตัวสำหรับเข้าสู่ตึกในตรอกซอยแล้วสไลด์เข้าไปด้านในพร้อมปิดประตูลงกลอนทันที

ปัง! เสียงของแข็งกระทบเข้ากับประตูหลังจากคอนเนอร์เข้ามาข้างในได้ไม่ถึงสามวินาที+

จนประตูเหล็กนั้นสั่นสะเทือน ดูก็รู้ว่าแรงกระแทกจากอีกฝั่งมากขนาดไหน หากไม่เป็นเพราะความเร็วบวกประสบการณ์ตอนทำงานกับผู้หมวดแอนเดอร์สันเขาคงม่องเท่งไปตั้งแต่เจอดวงตาสีฟ้านั่นแล้ว

ปัง! ปัง! ปัง!

ไม่หยุด แอนดรอยด์จากอีกฝั่งยังไม่หยุดพยายาม คอนเนอร์รู้ว่าประตูไม่สามารถต้านแรง+

ไว้ได้นานแน่ๆ

โชคยังดีว่าระบบในตัวส่วนมากยังไม่ถูกทำลายจึงทำให้คอนเนอร์ยังพอมีทางออก เนตรสีน้ำตาลหลุบลงเหมือนใช้ความคิด ทำเป็นไม่สนใจเสียงรบกวนด้านนอกแม้ว่าเสียงนั้นจะสร้างความกดดันมากๆก็ตาม

[Analyzing Place...]

[Sync in progress]

[Sync Done]

[Connecting Data] +

[Processing Data]

[Place Analysis : Abandoned ---- Hotel ,----District ------------]

คอนเนอร์ขมวดคิ้ว เขามองไปยังแถบตัวอักษรโฮโลแกรมในดวงตาอย่างไม่เข้าใจกับข้อมูลที่ได้รับมา เกิดอะไรขึ้น หรือระบบรวน? ไม่น่าเป็นไปได้....?

มันเกิดอะไรขึ้-- ปั้ง!!! โครม!!+

เศษเหล็กแหลมขึ้นสนิมกระเด็นใส่ร่างสมส่วน กรีดแก้มด้านซ้ายจนเลือดครามไหลลงมาอีกครั้ง คอนเนอร์หันขวับไปมองยังประตูและพบว่าประตูเริ่มมีรูโหว่ รูนั้นกำลังใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ อีกไม่นานมันคงพังทลายลงมา....เมื่อถึงตอนนั้นร่างของก็จะพังทลายกลายเป็นเศษเหล็กด้วยเช่นกัน+

'ไม่มีเวลาแล้ว...'

คอนเนอร์ตัดสินใจเร่งระบบประมวลผลให้ถึงขีดสุด ภาพโฮโลแกรมในดวงตาฉายสิ่งแวดล้อมรอบด้านให้กลายเป็นตารางขาวดำพร้อมกับแสดงถึงสิ่งที่ต้องทำและเวลาคงเหลือจากความน่าจะเป็นทั้งหมดทั้งมวล +

[Time Remaining : -00:02:30]
[Level of Stress : 87%]
[Blue Blood : Low]
[Find a place to hide
-Explore the hotel
-Find a key
-Find some useful stuff
- 🔒[.......]
-Clean yourself ]

ถึงอันดับแรกจะเป็นการสำรวจโรงแรมแต่คอนเนอร์เลือกขัดขวาง'แอนดรอยด์ตัวนั้น'ก่อน+

เขาจ้องไปยังดวงตาสีฟ้าผ่านรูบนประตูเหล็ก แววตาซีดไร้ชีวิตยังคงอยู่ไม่ไปไหน 'มัน'ไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรออกมาหรืออาจเป็นเพราะระบบของคอนเนอร์รวนมากจนเห็นเพียงแค่ความว่างเปล่าในดวงตานั้นก็เป็นได้ 'มัน'ลงแรงทุบประตูไม่ยั้ง 'มัน'พยายามเข้ามาฆ่าเขา แม้จะรู้ว่าเป็นเช่นนั้นคอนเนอร์ก็เลือก+

เดินเข้าหา เอี้ยวตัวหลบเศษเหล็กเล็กๆไม่ให้โดนตัวไปมากกว่านี้

....แล้วล้มตู้ไม้ข้างประตูให้ลงมาปิดเอาไว้อีกชั้น หลังจากนั้นจึงล้มข้าวของต่างๆซ้ำเอาไว้อีกทีหนึ่ง

'เท่านี้น่าจะได้แล้ว...'

[Time Remaining : -00:03:15]
[Level of Stress : 83%]

ได้เวลาเพิ่มขึ้นมาอีกหน่อยกับการถ่วงเวลาศัตรู คอนเนอร์หันหลังกลับไม่มองผลงานของตัวเองก่อนจะสาวเท้าออกจากบริเวณนั้นในทันใด
ดูจากสภาพโรงแรมนี้เหมือนร้างมานานหลายปีแล้ว ทั้งหยากไย่ วอลเปเปอร์ผุกร่อนเป็นผง ฝ้าเพดานแตกหักแถมหล่นลงมาขวางทางเดิน กระเบื้องชั้นดีกลายเป็นเศษซากอารยธรรม+

ดีเวี่ยนท์ผู้รอดชีวิตเดินสำรวจไปเรื่อยๆ ระหว่างทางเขาเก็บแชลงขึ้นสนิมได้เลยนำมาแงะทุกสิ่งทุกอย่างในโรงแรม ในหัวทำการมาร์คจุดซ่อนได้นับสิบโดยเฉพาะล๊อบบี้เชคอิน....แถมเขายังเจอสมบัติอีกด้วย

สมบัติที่ชื่อว่า กุญแจห้องใต้ดินลับ

ก่อนที่'มัน'จะพังเข้ามา เขาต้องหาห้องลับให้เจอ

[Find a place to hide
-Explore the hotel
-Find a key
-Find some useful stuff
- 🔓Hide in Underground Room
-Clean yourself ]

[Time Remaining : -00:02:13]
[Level of stress : 76%]

LEDจากสีแดงกลายมาเป็นสีเหลืองเมื่อค่าความตึงเครียดลดลง สิ่งที่ต้องทำต่อมาคือทำความสะอาดตัวเอง เพื่อป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายหาตัวเจอ เขาต้องล้างทริเทียม130หรือเลือดสีครามบนตัวออกไปให้หมด

ของเหลวสีฟ้าไหลออกมาจากบาดแผลไม่หยุด

มันหยดลงพื้นไปทั่วนับตั้งแต่คอนเนอร์เข้ามาในโรงแรมแห่งนี้ บาดแผลบางส่วนได้รับการรักษาโดยระบบฟื้นฟูฉุกเฉินแต่ส่วนมากยังไม่ได้ฟื้นฟูเท่าที่ควร เลือดยังคงไหลและแรงของดีเวี่ยนท์หนุ่มก็หมดลงไปทุกที

เสื้อคลุมสกรีนรหัสRK800ถูกฉีกออกกลายมาเป็นผ้าพันแผลโง่ๆห้ามเลือดตามส่วนของร่างกาย

ขอแค่หยุดการไหลออกของมันแล้วรอจนกว่าระบบฟื้นฟูจะแช่แข็งทริเทรียมที่เหลืออยู่ก็เพียงพอสำหรับคอนเนอร์แล้ว

ร่างอันอิดโรยลากตัวเองไปยังแหล่งน้ำในห้องน้ำซอมซ่อ หลังวิเคราะห์ได้ว่าน้ำนี้ไม่เป็นอันตรายเขาก็วักน้ำขึ้นมาล้างเลือดบนตัวอย่างไม่รีรอเลยสักนิดเดียว

ตอนนี้ไม่มีรอยเลือดสีครามบนตัวอีกต่อไป ถึงในใจอยากจะหาผ้ามาเช็ดตัวให้แห้งแต่ตอนนี้เวลาไม่เหลืออีกแล้วคอนเนอร์กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากห้องน้ำ มือขวาถือแชลง มือซ้ายถือกุญแจห้องใต้ดิน เขาพลิกดูป้ายชื่อที่ติดกับกุญแจเผื่อว่าจะมีคำใบ้สำหรับห้องลับนั้นติดอยู่

'ก่อนประตูหลัง'

..ห้ะ?

'ก่อนประตูหลัง' ปริศนาธรรมสี่พยางค์ทำเอาระบบวิเคราะห์ของคอนเนอี์เอ๋อไปหลายวินาที ประตูหลัง? หลังไหน?

.......

อย่าบอกนะว่า...

'sh*t!' ร่างเล็กสบถกับตัวเองเบาๆพลางออกตัววิ่งกลับไปยังประตูเหล็กที่เข้ามา หากว่าคำในป้ายชื่อกุญแจเป็นจริง มันก็ต้องอยู่ที่นั่นแน่ๆ

และเป็นไปตามคาด ด้วยระบบอัจฉริยะประจำตัวในที่สุดคอนเนอร์ก็พบกับทางเข้าห้องใต้ดิน มันตั้งอยู่ทางซ้ายของประตูเหล็ก อยู่ในจุดอับตา หากไม่สแกนเจอรอยเท้ารอบๆก่อนคงหาไม่ทันตามเวลาเป็นแน่

ประตูชั้นใต้ดิน เหล็กหนาสามนิ้ว ไม่มีร่องรอยการใช้งานหรือลายนิ้วมือบนบานประตูเพราะถูกทิ้งมานาน

[Time Remaining : -00:00:45]
[Level of stress : 86%]

ไม่รอช้า กุญแจในมือถูกใช้งานในทันที ความกดดันเพิ่มมาขึ้นจนLEDกลับมาเป็นสีแดงอีกครั้ง ความกดดันนี้ไม่ใช่เพราะเรื่องห้องลับหรืออะไร แต่เป็น....

แอนดรอยด์ตัวนั้น

มันหายไปแล้ว

คอนเนอร์ใช้เวลานานเกินไป

ตึก...ตึก....

ร่าวเล็กชะงักงั่น เนตรน้ำตาลเงยขึ้นมองเพดานเหมือนกับลูกหนูตัวเล็กสัมผัสได้ถึงอันตราย

เขาได้ยินเสียง....เสียงคนเดิน

จากข้างบน

'มัน'กำลังลงมาจากข้างบน

[Time Remaining : -00:00:20]
[Level of stress : 95%]

LEDกะพริบถี่รัวเหมือนกับมือของเจ้าของที่สั่นจนแทบเสียบกุญแจไม่ได้

[Time Remaining : -00:00:15]
[Level of stress : 97%]

ตึก...ตึก...ตึก

'มัน'ใกล้เข้ามา มันกำลังลงบันไดมา

บันไดอยู่ด้านหลังคอนเนอร์แค่ไม่กี่เมตร

[Time Remaining : -00:00:10]
[Level of stress : 98%]

แอ๊ด....

ประตูเหล็กค่อยๆเปิดออก

[Time Remaining : -00:00:05]
.
.
.
.
.
.

"จะไปไหนครับ RK800?"
.
.
.
.
.

ณ วินาทีที่เสียงทุ้มต่ำส่งมาถึงโสตประสาท คือวินาทีที่แอนดรอยด์ในชุดสีขาว พุ่งเข้าใส่คอนเนอร์

และคือวินาทีที่คอนเนอร์โดดเข้าประตูห้องลับพร้อมกับปิดมันต่อหน้าRK900พอดี

ปึง!! โครม!!!

ฉิวเฉียด เส้นยาแดงผ่าแปด ดีเวี่ยนท์น้อยถอยหลังมานั่งบนพื้น จ้องประตูเหล็กไม่วางตา

'ปลอดภัย...ปลอดภัยแล้ว'

คอนเนอร์ทรุดตัวลงนอนกับพื้น อ้าปากหายใจปลดปล่อยความกดดันทั้งหมดออกมา นึกไม่ออกเลยว่าหากช้าไปเพียงเสี้ยวเดียวจะยังมีชีวิตรอดถึงตอนนี้รึเปล่า.

เมือตั้งสติได้ก็กลับมานั่งตามเดิม คอนเนอร์ยังคงจ้องไปที่ประตูราวกับกลัวว่าจะมีอะไรบุกเข้ามาอีก

เขานั่งเงียบ พยายามทบทวนความทรงจำที่เกิดขึ้นเมื่อครู่..

แล้วจู่ๆเขาก็เอะใจถึงอะไรบางอย่าง

ในวินาทีความเป็นความตายนั้น ก่อนประตูเหล็กจะถูกปิดลง แอนดรอยด์หนุ่มเห็นถึงบางสิ่ง...

บางสิ่งที่ไม่ถูกต้อง

รอยยิ้ม....บนใบหน้าRK900

ทั้งที่พลาดแต่ทำไมถึงยิ้มได้? คอนเนอร์คิดซ้ำไปมา เหมือนมีอะไรไม่ชอบมาพากล...

เขาเริ่มกลัวอีกครั้ง พยายามบอกว่าตนคิดไปเอง บางทีตนอาจจะตาฝาดไปก็ได้... คิดเข้าข้างตัวเองอยู่จนกระทั่ง...

แกร๊ก...

เสียงไขกุญแจ

ประตูเหล็กถูกเปิดออก...จากอีกด้าน

นัยน์เนตรฟ้าครามนิ่งสงบ สบเข้ากับอัญมณีสีน้ำตาลสองเม็ด ราวกับเทพเจ้ามองลงมาจากสวรรค์

ในชั้นใต้ดินนี้ ไม่มีที่ให้หนี ไม่มีทางออกใดๆ

คอนเนอร์พลาดอีกแล้ว

[-00:00:03]

ภาพโฮโลแกรมฉายขึ้นมาอีกครา นับเวลาถอยหลังเพื่อให้ตัดสินใจ

[Hide or Fight?]

เขามีแชลงอยู่ในมือ มันแข็งพอจะสร้างความเสียหายให้อีกฝ่ายได้

[-00:00:02]

แต่เมื่อเงยหน้ามองคู่กรณี ความคิดนั้นก็หายไป

[-00:00:01]

คอนเนอร์กัดฟัน เขาสู้ไม่ได้ ไม่ใช่เวลานี้

[Hide]

แอนดรอยด์ผู้บาดเจ็บหนักพุ่งตัวเข้าไปอยู่ในเงามืดพร้อมกับภาพโฮโลแกรมแสดงถึงสถานที่ที่สามารถซ่อนตัวได้

[-00:00:02]

[Where?]

[Under the bed]

[In locker]

[Beside the wooden crate]

เขาเลือกซ่อนตัวอยู่ด้านข้างลังไม้ซึ่งซ้อนทับกันเป็นชั้นๆและมีหลายลังมากพอจะบังมิด

กองลังไม้ตั้งอยู่เกือบกลางห้อง ใกล้กับตัวคอนเนอร์มากสุดจึงกลายเป็นที่ซ่อนตัวฉุกเฉินไปโดยปริยาย ร่างเล็กหมอบลงเหมือนเสือดำในความมืด แฝงตัวเข้าไปนั่งขดอยู่ด้านหลังกองลังไม้โดยหวังว่าศัตรูด้านบนจะไม่สังเกตเห็น

ถ้าไม่ติดว่ามีเสียง คอนเนอร์คงยัดตัวเองไปซ่อนในลังแล้วด้วยซ้ำ

ตึก...ตึก รองเท้าหนังชั้นดีกระทบกับพื้นผิวแข็งของบันไดหิน เกิดเป็นเสียงดังไปทั่วห้อง ยิ่งได้ยินชัดมากเท่าไรคอนเนอร์ยิ่งหดตัวจนลงไปนอนหมอบกับพื้นเป็นที่เรียบร้อย

ตึก...กึก....

'มัน'อยู่ในห้องแล้ว

ดูจากคลื่นสะท้อนของต้นกำเนิดเสียง RK900กำลังยืนอยู่ตรงกลาง ใกล้กับลังไม้.

Sh*t

แอนดรอยด์ไม่มีหัวใจแต่ตอนนี้คอนเนอร์รรู้สึกได้ถึงทริเทรียมในตัวกำลังสูบฉีดไปทั่ว อันตราความเร็วเทียบเท่ากับหัวใจมนุษย์ในเวลาแพนิคหรือตื่นเต้น

ตื่นเต้นและหวาดกลัว

เวลาผ่านไปโดยมีเพียงความเงียบกับระยะห่างเพียงลังไม้ธรรมดาความยาวไม่ถึงสามสิบเซ็นติเมตร

อึดอัด....กลัว...

แซ่ก...

ในความมืดมิดไร้แสงไฟ สิ่งที่ส่องประกายเพียงหนึ่งเดียวคือดวงตาของเพชฌฆาตฟ้าคราม

สายตานั้นเลื่อนลงต่ำ พินิจพิจารณากองไม้ตรงหน้า

คอนเนอร์กลั้นหายใจแม้แอนดรอยด์ไม่จำเป็นต้องหายใจ มันเลื่อนลงมาต่ำมาก มากจนหางตาเห็นแสงฟ้าจางๆลอดผ่านเข้ามาในช่องว่างระหว่างลัง

ใกล้ ใกล้เกินไป ร่างเล็กก้มหัวหลับตาปี๊ แนบหน้าเข้ากับพื้นหินไปเกือบครึ่งในขณะที่แสงนั้นยังคงส่องลงมา

จนห่างกันไม่ถึงสองเซนติเมตร

[Level of stress : 120%]

สายตาของRK900หยุดอยู่ตรงนั้น หยุดนิ่งดั่งรูปสลักหิน หยุดในระยะไม่ถึงสิบเซนก็จะหาเป้าหมายเจอ

"เลิกซ่อนได้แล้วครับ"

ดวงใจกระตุกวูบ ระบบหยุดทำงานไปชั่วขณะราวกับกระแสไฟฟ้าหยุดชะงัก ดวงตาเทียมสั่นระริก ร่างทั้งร่างไม่ตอบสนองคล้ายครอบงำด้วยความกลัวจากส่วนลึกของสามัญสำนึกแห่งดีเวี่ยนท์

[Stay or Fight]

ทางเลือกสองทางผุดขึ้นมาในหัว

นิ่ง หรือ สู้

เป็นครั้งแรกที่คอนเนอร์ไม่สามารถตัดสินใจเองได้

ถ้าสู้เขาจะรอดรึเปล่า? ถ้านิ่งเขาจะถูกจับหรือไม่? ไม่ว่าทางไหนล้วนมีแต่ความเสี่ยง เสี่ยง และเสี่ยง การประมวลผลล้มเหลว สมองเต็มไปด้วยผลลัพธ์ดิบๆนับร้อยหนทางและส่วนมากคือฉากจบที่ไม่สวยงามทั้งนั้น

นี่คือความสิ้นหวัง คอนเนอร์ได้รับความรู้สึกของมนุษย์มาอีกหนึ่ง

[Stay or Fight]

สองทางเลือกเดิมคงอยู่ในหัวไม่ถูกจมหายไปกับความคิดด้านลบ ดึงสติเจ้าของร่างให้กลับมาอีกครั้ง

นิ่ง หรือ สู้?

ฉับพลันนั้น ขณะที่กำลังสับสนกับทางเลือกทั้งสอง ภาพในความทรงจำก็หวนกลับมาอีกครั้ง

'มันอยู่นี่ครับผู้หมวด!!'

คดีฆาตกรรมออร์ติสจุดประกายให้กับคอนเนอร์อย่างน่าประหลาด

ดีเวี่ยนท์ตัวนั้น...ไม่ใช่ การหาดีเวี่ยนท์ต่างหาก จำได้ว่ากว่าจะเจอมันได้ เขาต้องถ่อไปถึงห้องใต้หลังคาโดยตามเลือดน้ำเงินไป

แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้?

คำตอบคือ แอนดรอยด์ไม่มีระบบตามหาแอนดรอยด์ด้วยกันเอง เพราะหากมี คอนเนอร์จะเจอดีเวี่ยนท์ตัวนั้นในทันที ไม่ต้องหาหลักฐาน

ไม่ต้องเดินตามเลือด แค่สแกนทั่วบ้านก็พอ

แอนดรอยด์ไม่มีระบบเรดาห์ = แอนดรอยด์จะเห็นพวกเดียวกันได้ต้องเห็นด้วยตาตัวเอง

หากคิดตามสมการนี้แล้ว ตอนนี้RK900'ยัง'ไม่เจอคอนเนอร์แต่แค่พูดขู่มาเท่านั้น

กำลังใจเริ่มกลับมา ดีเวี่ยนท์หนุ่มหลับตาลงเลือกทางเลือกในหัวอย่างไม่ลังเล

[Stay]

นอนนิ่งไม่ขยับดั่งหุ่นพลาสติกไร้ค่าในกองขยะรีไซเคิล หากเรียกในภาษามนุษย์ก็คือการแกล้งตายดีๆนี่เอง

"คุณไม่มีเหตุผลที่ต้องซ่อนแล้ว"

ดูท่าอีกฝั่งยังคงไม่เลิกราง่ายๆ คอนเนอร์แอบรำคาญเล็กๆเพราะนับตั้งแต่หนีมาหมอนี่ตามติดเขาตลอดเหมือนเจ้ากรรมนายเวรยังไงอย่างนั้น

[Stay or Fight?]

ทางเลือกโผล่อีกครั้งและเขาก็เลือกเช่นเดิม

[Stay]

นิ่งให้มากที่สุด นิ่งเหมือนเสือจับจ้องเหยื่อ อย่าขยับเป็นอันขาดไม่งั้นตาย...

"......."

RK900เงียบไปแต่ตัวยังไม่ขยับไปไหน ทางฝั่งคอนเนอร์เองก็ไม่กล้าขยับเขยื้อนอะไรมากนักทำได้แค่นอนเป็นผักอยู่อย่างนั้นไปเรื่อย

.......

และแล้วก็กลับไปสู่ความเงียบอีกครั้ง...

นี่คือเกมทดสอบความอดทนระหว่างนักล่ากับเหยื่อตัวจ้อย

นิ่งคือรอด ขยับคือตาย

คอนเนอร์สาบานเลยว่าหากรอดจากตรงนี้ได้ เขาจะวิ่งกลับไปหาผู้หมวดแอนเดอร์สันและนอนกอดซูโม่จนกว่าจะลืมเรื่องทั้งหมดอย่างแน่นอน

ผ่านไปแล้วห้านาที

แต่ยังไม่มีเรื่องเกิดขึ้น แอนดรอยด์นักล่าลุกขึ้นยืดเต็มความสูงเป็นสัญญาณให้รับรู้ว่าหุ่นตัวนี้ไม่คิดจะรออีกต่อไป ร่างสันทัดกลับไปยืนอยู่กลางห้องอีกครั้งพร้อมประสานมือไพล่หลังไว้เหมือนปรมาจารย์ในหนังจีนกำลังภายในเก่าๆ

"ซ่อนได้แนบเนียนดีนะครับ....แต่คุณลืมอะไรไปรึเปล่า?"

RK900เปล่งเสียงธรรมดาแต่สะท้านเข้าไปในใจของผู้ซุ่มได้เป็นอย่างดี คอนเนอร์ยันตัวลุกขึ้นนั่งโดยไร้เสียง ใช้ช่องว่างของลังไม้แอบดูหุ่นที่กลางห้องด้วยแววตาสงสัย

ลืม? ลืมอะไร...

"ทริเทรียมเป็นของเหลว..." หุ่นหน้าเหมือนก้าวเดินไปยังล๊อคเกอร์ซึ่งอยู่ทางด้านซ้ายของร่างเล็ก

บังคับให้ผู้ซ่อนตัวต้องขยับไปทางขวาอย่างเลี่ยงไม่ได้

"เมื่อของเหลวกับของเหลวมาเจอกัน ยกตัวอย่างเช่น...น้ำ...คุณคิดว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น?" RK900ปาดนิ้วเข้ากับประตูล๊อคเกอร์จนฝุ่นสีดำติดมือก่อนจะเป่าฝุ่นออกไปอย่างสบายๆ ผิดกับคอนเนอร์ที่เริ่มตึงเครียดอีกครั้ง

"ผลลัพธ์คือทริเทรียมหรือเลือดสีฟ้าจะไหลลงมาพร้อมกับน้ำ"เว้นระยะครู่หนึ่งเพื่อปล่อยให้ผู้ฟังได้คิด"ทริเทรียมเหล่านั้นไม่ผสมเข้ากับน้ำ ฉะนั้นแล้ว..."
.
.
.
.
ตาสีน้ำตาลเบิกกว้าง ต่อให้เป็นเด็กสิบขวบยังรู้ว่าคำพูดต่อไปคืออะไร คอนเนอร์หันกลับไปมองด้านหลังดูเส้นทางของตัวเองอีกครั้ง

รอยน้ำหยดติดแห้งเข้ากับพื้นเป็นวงๆ ในวงน้ำนั้นมีของเหลวสีฟ้าปรากฎอยู่เป็นทางยาว

นั่นคือเลือดสีฟ้าไม่ผิดแน่

RK900เป็นแอนดรอยด์นักสิืบแน่นอนว่าต้องมีระบบตามรอยเลือด

"ทีนี้รู้หรือยังครับว่าคุณลืมอะไร?"

เมื่อรู้สึกตัวอีกที

ศัตรูคนนั้นได้มายืนอยู่ด้านหลังเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

รอยยิ้มบนใบหน้าคมคายปรากฎเด่นชัดแต่แววตาแสนว่างเปล่าไม่ได้ยิ้มตามไปด้วย RK900ยืนอยู่ในท่าตัวตรง สงบเสงี่ยมเรียบร้อยเหมือนตอนเจอกันครั้งแรกในสวนของอแมนด้าไม่ผิดเพี้ยน

"สวัสดีครับคอนเนอร์"หุ่นด้านหน้ากล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงปกติราวกับว่าพวกเขามาเจอกันในสวนสาธารณะ

"ทำไม..."

คอนเนอร์พูดไม่ออกเป็นครั้งแรกตั้งแต่ถูกสร้างมา หัวเต็มไปด้วยคำถาม แสดงว่าตั้งแต่เขาซ่อนด้านหลังลังไม้เจ้าตัวก็รู้มาโดยตลอด....

แล้วทำไมถึงยังปล่อยให้ซ่อน?

"เวลาเห็นคุณดิ้นรนแล้วมันน่าสนใจดี..."RK900ตอบไปตามความเป็นจริง"วิ่งหนี ล้มข้าวของ แกล้งตาย การกระทำพวกนี้คือพฤติกรรมจนตรอกของมนุษย์....และมันเกิดขึ้นกับแอนดรอยด์อย่างคุ--!"

ปึ้ง!!

คอนเนอร์ทนฟังมามากพอแล้ว เขาย่อตัวลงก่อนจะเตะชั้นลังไม้สูงให้ล้มลงไปทับอีกฝ่ายเมื่อสบโอกาส

ตามด้วยทุ่มลังไม้อีกสองอันสกัดจังหวะเอาไว้ ฝุ่นละอองฟุ้งไปทั่วจากการปะทะเพียงไม่กี่วินาที ไม่รอช้าคอนเนอร์ใช้ประโยชน์จากฝุ่นควันพรางตัวเองไม่ให้คู่กรณีเห็น สายตาสอดส่องหาทางออกในขณะที่มือยังกำแชลงไว้แน่นราวกับเป็นที่พึ่งพิงสุดท้าย

"อึก..."ใบหน้าเปื้อนฝุ่นบิดเบี้ยว ดูเหมือนว่า

จังหวะเมื่อกี้เขาออกแรงที่แขนมากเกินไปจนเลือดเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง กรณีนี้มนุษย์เรียกว่าแผลฉีก...ดูเหมือนจะฉีกมากเสียด้วย

แต่คอนเนอร์ไม่แคร์ ต่อให้ต้องเสียแขนไปแล้วชีวิตตัวเองรอดก็ยอม เพียงเพราะคำสั่งเพียงคำเดียวที่ผุดขึ้นมาระหว่างRK900กำลังพูดทำให้เขาเลือกเส้นทางนี้

[SURVIVE]

ต้องรอด ต้องกลับไปหาผู้หมวด! แชลงขึ้นสนิมควงเป็นวงกว้าง เท้าข้างขวายกขึ้นถีบผนังส่งตัวคอนเนอร์ให้พุ่งเข้าไปหาแอนดรอยด์รุ่นใหม่ล่าสุดซึ่งยังไม่ทันได้ตั้งตัว ด้วยประสบการณ์และระบบคำนวนขั้นสูง เขาวาดแชลงบนอากาศฟาดเข้าใส่ลำตัวของอีกฝ่ายด้วยแรงทั้งหมดที่มีประหนึ่งวาดดาบโลหะฟันศัตรู

ทว่า...

หมับ

ใช่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นหุ่นกะโหลกกะลาเสียเมื่อไหร่ นี่คือRK900 เร็วกว่า แข็งแกร่งกว่า ฉลาดกว่า เหนือกว่าคอนเนอร์ทุกด้าน ผู้ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหารแอนดรอยด์ แชลงนั้นเพียงแค่ยื่นมือเข้าไปจับก็สามารถหยุดได้แล้ว

"ไม่ดื้อสิครับ..."

RK900จับแชลงให้มั่นแล้วเหวี่ยงทั้งอาวุธทั้งคนใช้ฟาดเข้ากับกำแพงอย่างแรงถึงขั้นกำแพงสะเทือน ไม่ต้องพูดถึงคนถูกเหวี่ยงว่าเป็นตายร้ายดียังไง แค่มีชีวิตรอดก็ถือว่าแต้มบุญคุ้มครองเต็มที

"อั่ก..!!"ของเหลวสีฟ้าสาดกระเซ็นออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่ม การกระแทกเมื่อกี้ทำให้ทัศนียภาพแทบดับวูบ

ภาพในดวงตาแตกร้าวอย่างน่ากลัว มันเปลี่ยนเป็นสีฟ้า แดง เขียวสลับไปมาไม่แน่นอนเหมือนโทรทัศน์จอแตก เหมือนระบบการมองเห็นกระทบกระเทือนขั้นรุนแรง

[vItAL SyStEm DamAxed]
ตัวอักษรโฮโลแกรมปรากฎขึ้นด้วยฟ้อนต์ที่บิดเบี้ยวและเปลี่ยนเป็นตัวอักษรอื่นตลอดเวลา โชคดีว่าเขายังพอแปลออก

ต้องรอด....บอกกับตัวเองทั้งที่ร่างกายแทบขยับไม่ได้ ทั้งแขน ขา ลำตัวล้วนบาดเจ็บหนักจากการโจมตีเมื่อครู่ คอนเนอร์ทรุดตัวลงนอนคว่ำกับพื้น พยายามตะเกียกตะกายคลานไปยังทางขึ้นชั้นใต้ดินโดยมีRK900ยืนดูอยู่ข้างๆเหมือนเป็นผู้ชมที่ดี

"ต้องรอด...."

[EsCaPeddfs]

ระบบเกือบ90%ทำงานล้มเหลว

-00:04:30
[TIME REMAINING BEFORE SHUT DOWN]

ระบบชัทดาวน์ทำงานโดยอัตโนมัติเพื่อป้องกันการสูญเสียข้อมูลในตัว ยิ่งเห็นเวลาลดลงคอนเนอร์ยิ่งคลานเร็วขึ้น กระทั่ง...

"จะชัทดาวน์แล้วเหรอครับ?"ฝ่ามือหยาบกร้านกดลงบนร่างผอมบางอย่างแรงตรึงตัวติดกับพื้นไว้ไม่ให้หนี

ก่อนจะจับร่างอันบอบช้ำพลิกขึ้นมานอนหงายอย่างง่ายดาย

"อย่า...."

มือที่ตรึงอยู่ทาบทับลงบนหน้าท้องเนียนเรียบไร้การปกปิดแล้วเปลี่ยนเป็นสีขาว RK900แฮกเข้าไปในระบบของคอนเนอร์โดยที่เจ้าตัวไม่อาจขัดขืนหรือห้ามได้ ทำได้แค่ร้องห้ามอย่างอ่อนแรงดั่งลูกหนูอยู่ใต้อุ้งมือของราชสีห์

".....สี่นาทีครึ่ง นานเกินไป"

ไม่ถึงสิบวินาทีก็แฮกข้อมูลได้จนหมด RK900ถอนมือออกไปจากหน้าท้องแบนราบ เขาดัดมือตัวเองให้เข้าที่เกิดเป็นกร๊อกแกร๊กคล้ายมนุษย์ดัดกระดูกมือ

RK900งอมือข้างขวาให้เป็นกรงเล็บสัตว์....ก่อนจะกระซวกแกนพลังงานตรงหน้าท้องของคอนเนอร์ออกมาอย่างรวดเร็ว

"อ้าก!"

เลือดไหลอาบมือใหญ่เป็นทาง แกนพลังกะพริบถี่คล้ายหัวใจเต้นเป็นจังหวะ RK900มองผลงานในอุ้งมือตัวเองด้วยความพึงพอใจก่อนจะเบือนสายตาไปยังร่างตรงหน้าซึ่งกำลังนอนอ้าปากพะงาบๆอยู่

"เอาล่ะ หลังจากนี้ช่วยแสดงวิธีเอาตัวรอดให้ผมดูหน่อยนะครับ..."กล่าวด้วยน้ำเสียงธรรมดาพร้อมรอยยิ้มคาดหวัง

[BIOCOMPONENT #8456w]
[MISSING]

[-00:01:50]
[TIME REMAINING BEFORE SHUT DOWN]

คอนเนอร์ไม่อาจโฟกัสสิ่งใดได้อีกต่อไป กระแสไฟฟ้ากระจายออกมาตามรอยแผลบนตัวเกิดเป็นเสียงเปรี๊ยะๆหลังจากถูกทำร้ายถึงสองครั้งติดกัน ระบบควบคุมกระแสไฟฟ้าในตัวไม่ทำงานทำให้เขารู้สึกเจ็บมากเป็นเท่าตัว

เวลาลดฮวบจากสีนาทีเป็นหนึ่งนาทีส่งผลให้คอนเนอร์ต้องรีบรอดชีวิตมากกว่าเดิม แขนทั้งสองข้างจิกลงบนพื้นลากร่างกายอันหนักอึ้งให้เคลื่อนที่ไปยังบันไดหิน RK900ถอยออกมาปล่อยให้อีกฝ่ายคลานขึ้นบันไดอย่างสะดวกโดยไม่คิดช่วยเลยสักนิดเดียว

"แ....ฮงค.."

ภาพของชายหนุ่มค่อนไปทางแก่ปรากฎขึ้นทับซ้อนกับภาพด้านหน้า คอนเนอร์เรียกหาคู่หูของตนแม้ว่าผู้ถูกเรียกจะไม่มีทางได้ยินเลยก็ตาม

ตลอดเวลาหนีเขาไม่เคยคิดจะติดต่อแฮงค์เลยสักครั้ง เหตุผลเพียงหนึ่งเดียวคือเป็นห่วง คอนเนอร์ไม่อยากให้แฮงค์ต้องมาพัวพันกับการไล่ล่าแบบนี้

เขาได้รับบทเรียนมาแล้วในตอนสู้กับRK800อีกตัว แฮงค์ไม่ควรถูกลากมายุ่งกับปัญหาระหว่างแอนดรอยด์ด้วยกันเอง ผู้หมวดแอนเดอร์สันควรใช้ชีวิตในบั้นปลายกับซูโม่และอาหารเพื่อสุขภาพมากกว่า ไม่ดื่มเหล้าด้วย

ขั้นที่หนึ่ง นิ้วเปื้อนเลือดเกาะขอบบันไดแน่น ข้อต่อระหว่างแขนทำงานอย่างหนัก

ดึงกายปวกเปียกให้ขึ้นไปเกยขั้นบันได แค่ชั้นเดียวคอนเนอร์ก็รู้สึกเหนื่อยเหมือนมนุษย์วิ่งมาราธอนสิบกิโลเมตรแบบไม่ได้พัก

"อ้อ อีกอย่างนึง.."

RK900ร้องทักในขณะที่คอนเนอร์จะขึ้นบันไดขั้นสอง

"ถ้าคุณขึ้นไปถึงพื้นได้ ผมจะปล่อยคุณไป....คืนแกนพลังงานให้ด้วย"

"เพราะงั้นสู้ๆนะครับ"

ดีเวี่ยนท์หนุ่มไม่เคยคิดอยากทำร้ายใครเท่ากับRK900มาก่อน สาบานเลยว่าหากรอดจากตรงนี้ไปได้ เขาจะไปซื้อลูกซองแฝดแล้วมายิงอัดหน้าหุ่นบ้าๆนี่ให้พังคาลำกล้อง หลังจากนั้นจะบุกไปยิงที่ตึกเซเบอร์ไลฟ์ด้วย!

ร่างเล็กกัดฟันทนกับความเจ็บจากการปะทุของไฟฟ้าในตัว ไม่สนใจคำพูดกวนบาทาเบื้องล่าง

ที่เหมือนถอดแบบออกมาจากตัวเขาเอง ตั้งมั่นตั้งใจไปกับการปีนขึ้นบันไดต่อ

บันได้มีแปดขั้น คอนเนอร์ใช้เวลาในการขึ้นขั้นแรก20วินาที
[-00:01:29]
[TIME REMAINING BEFORE SHUT DOWN]

เวลาไม่พอแน่ๆ ต้องใช้วิธีอื่น แต่วิธีไหนล่ะ?

[HOW?]

[FASTER?]

[JUMP?]

คอนเนอร์ไม่สามารถเร่งความเร็วได้มากกว่านี้ จึงเหลือเพียงตัวเลือกเดียว..

กระโดด

รวบรวมกระแสไฟไปที่ขาสองข้างก่อนจะถีบตัวกระโดดขึ้นไปบนบันได กระแทกเข้ากับขอบแข็ง แรงสั่นสะเทือนเรียกเลือดให้ออกมาจากปากอีกครั้ง

"อ่อก..!!"ทั้งการกระแทกกับไฟฟ้าลัดวงจรกลายเป็นมีดทิ่มแทงให้คอนเนอร์

ขึ้นบันไดช้ามากกว่าเดิม

[-00:01:14]
[TIME REMAINING BEFORE SHUT DOWN]

"...."หุ่นยนต์นักสืบกล้ำกลืนเลือดและความเจ็บปวดให้กลับเข้าไปในตัว เขาเงยหน้ามองไปยังแสงสีขาวซึ่งอยู่ด้านบนสุดของบันได

ดั่งประตูสวรรค์แห่งอีเดน รอคอยให้วิญญาณปีนขึ้นไปเพื่อพบกับความสุข

บันไดขั้นที่สาม

เหลืออีกห้าขั้น คอนเนอร์จะได้พบกับสวรรค์แล้ว

ต้องรอด ต้องรอด ต้องรอด

ขอแค่ขึ้นไปด้านบน ขอแค่ติดต่อกับผู้หมวดได้ เท่านี้คอนเนอร์ก็จะรอด ใช่ รอดชีวิต

"อั่ก!"

เขากระโดดอีกครั้ง กระแทกเข้ากับขอบบันไดอีกครั้ง เลือดไหลออกมาอีกครั้ง

[-00:00:56]
[TIME REMAINING BEFORE SHUT DOWN]

ขั้นที่ห้าแล้ว เหลืออีกสามขั้นเท่านั้น

ทัศนียภาพพร่ามัวตามเวลาที่ผ่านเลยไป ชุดสีขาวย้อมอาบไปด้วยทริเทียมกลายเป็นสีน้ำเงินสว่างแทบทั้งตัว ประจุไฟฟ้ากระจายไปทั่วร่างโดยไร้การควบคุม คอนเนอร์ไม่เหลือแรงแล้ว

".....!!!"

แรงกายไม่เหลือแต่แรงใจยังเหลือ เขาฝืนความเจ็บปวดทั้งมวล

ถีบตัวเป็นครั้งสุดท้ายส่งร่างตัวเองเกาะเข้ากับบานประตูเหล็ก

ในที่สุด!! ตากลมโตฉายแววมีความหวังอีกครั้ง
.
.

ในขณะที่RK900กลับยิ้มมุมปาก

!!!

พรืด!

เพราะเปื้อนเลือด มือของคอนเนอร์จึงลื่นออกจากบานประตูหล่นลงมาอยู่ที่บันไดขั้นแปดแทน

[-00:00:30]
[TIME REMAINING BEFORE SHUT DOWN]

สามสิบวินาที บันไดหนึ่งขั้นและพลังงานเหลือศูนย์ เสียงบีทภายในศีรษะรุนแรงขึ้นพร้อมกับดวงตาที่พร่ามัว หุ่นอาบเลือดสีฟ้าเอื้อมมือไปยังแสงสว่างตรงหน้าราวกับจะคว้ามันเอาไว้เป็นความหวังสุดท้ายของชีวิต

อีกนิดเดียว...

นิ้วพลาสติกจับเข้ากับขอบประตูเหล็ก มันสั่นเทาแทบจับไว้ไม่อยู่

[-00:00:25]
[TIME REMAINING BEFORE SHUT DOWN]

"แฮ ง ค์....ช่วย...ด้วย.."

ร่างทั้งร่างสั่นเทา ชิ้นส่วนพลาสติกหลุดออกจากตัวเผยให้เห็นสายไฟชุ่มไปด้วยทริเทียมส่องสว่าง ยิ่งเคลื่อนที่ยิ่งหลุดออกเป็นเศษกระจายออกไปในทิศทางต่างๆ

เปรี๊ยะ

หยดเลือดสีฟ้าทะลักออกมาจากดวงตาและจมูก

แรงดันในตัวไม่คงที่ คอนเนอร์ออกแรงสวนกับความทนทานของร่างกายมากเกินไป หากไม่หยุดตอนนี้ต้องตายแน่ๆ

แต่เขาไม่แคร์ เขาจะโกงความตายให้ดู!

"อา....อ้าก!"

นิ้วมือปริร้าวเป็นเส้นหยักเหมือนแก้วแตก หุ่นนักสืบกรีดร้องในขณะที่พยามยามดึงตัวเองขึ้นสู่พื้นดิน รอยแตกกระจายไปยังมือ แขน

อย่างรวดเร็วจนสุดท้ายเปลือกพลาสติกที่หุ้มแขนข้างซ้ายไว้ได้แตกออกมา ให้RK900ได้เห็นด้านในของแขนแอนดรอยด์เป็นครั้งแรก

ตุบ

เสียงของหนักกระทบพื้น คอนเนอร์หายใจหอบ นอนเกยตื้นอยู่บนพื้นกระเบื้องเก่าๆปล่อยให้บลูบลัดไหลออกมาจากศีรษะ LEDกะพริบเป็นสีแดงถี่

[-00:00:15]
[TIME REMAINING BEFORE SHUT DOWN]

ยังพอมีเวลาเหลืออยู่ เนตรน้ำตาลหลุบลง เชื่อมต่อเข้ากับอินเทอร์เน็ตไร้สายทันที

[CONNECTING...]

[-00:00:12]
[TIME REMAINING BEFORE SHUT DOWN]

'ผู้หมวด ช่วยผมด้วย'

ส่งข้อความกลับไปโดยหวังว่าจะมีผู้รับ ริมฝีปากเผยอออกดูดอากาศหายใจ

เหมือนคนกำลังขาดอากาศต้องการออกซิเจน คอนเนอร์กำลังตื่นเต้น ภาวนาให้ส่งข้อความได้โดยที่ยังไม่ถูกชัทดาวน์

ที่เขาต้องขึ้นมาส่งข้อความด้านบนเพราะห้องใต้มีเครื่องรบกวนสัญญาณติดตั้งไว้...มันคือกับดักชัดๆ

[-00:00:06]
[TIME REMAINING BEFORE SHUT DOWN]

[CONNECTING...]

'ได้โปรด...'

[-00:00:04]
[TIME REMAINING BEFORE SHUT DOWN]

"เสียใจด้วยนะ คอนเนอร์"

แว่วเสียงเรียกความสนใจให้คอนเนอร์หันกลับไปด้านล่าง

[-00:00:03]
[TIME REMAINING BEFORE SHUT DOWN]

"เก่งมากที่ขึ้นมาถึงด้านบนได้....ผมทึ่งจริงๆ"
.
.
.
.
.
.
.
"แต่คุณแพ้แล้ว"

[ACCESS DENIED]

"?!!!!"

"หึ..."

ข้อเท้าเล็กถูกจับจากคนด้านล่าง RK900จับคอนเนอร์แน่นเหมือนคีมเหล็กก่อนจะกระชากร่างแตกหักให้หล่นลงมายังห้องใต้ดินดังเดิม แรงมหาศาลส่งผลให้ใบหน้าอ่อนวัยฟาดเข้ากับบันไดหินอย่างรุนแรง

แอ๊ด....ปัง!

แสงสว่างหายไป เขาถูกกระชากจากสวรรค์ลงสู่นรกอันมืดมิดจนได้

แพ้แล้ว...

[-00:00:01]
[TIME REMAINING BEFORE SHUT DOWN]

"เก่งมากครับ"

"....."

แปะ แปะ แปะ แอนดรอยด์ในชุดขาวสะอาดดั่งทูตสวรรค์ยกมือปรบมือให้ร่างบนพื้นหิน

ภาพสุดท้ายที่คอนเนอร์สามารถบันทึกได้ความทรงจำ คือRK900กับรอยยิ้มดั่งปีศาจร้ายของเขา

[SHUT DOWN]

[Self Repair System : ONGOING...]
[Memory : Repaired]
[Main Data : Repaired]
[Sumo Data : Repaired]
[LT.Anderson,Hank Data : Repaired]
[Deviant Data : Repaired]
[Damaged BIOCOMPONENT : 0 ]
[Self Repair System : COMPLETE]

[Reboot System : ONGOING...]
[Reboot System : COMPLETE]

[ WAKE UP IN 3.....2.......1]

"......"

คอนเนอร์ลืมตาตื่นจากการหลับใหลหลังชัทดาวน์ตัวเองมาสามชั่วโมงเต็ม วงLEDหมุนวนไปมาเป็นสีฟ้าอ่อนแสดงถึงสถานะปกติของแอนดรอยด์ เขาเช็คสภาพตัวเองและเรียกประวัติการดำเนินงานของระบบในตัวเมื่อสามชั่วโมงที่แล้วออกมา

[Update List]

[Gain new right and left leg components]
[Gain new right and left arm components]
[Blue Blood : Full]
[Change Biocomponent : Thirium pump regulator]
[Repair list : Memory / Data / Audio processor / Optical Unit / Blue blood circulatory system]
[All systems had been recovered]

ขาใหม่ แขนใหม่ ทีเรียมใหม่ ทุกสิ่งทุกอย่างบนตัวล้วนเป็นของใหม่ทั้งสิ้น ร่างเล็กยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาดูในระดับสายตา ความรู้สึกทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมราวกับว่าแขนใหม่นั้นคือแขนเก่าของเขาเอง

คราวนี้คอนเนอร์ลองขยับขาและพบว่ามันเหมือนกับแขน ไม่ติดขัด ไม่รู้สึกแปลกๆทั้งที่สามชั่วโมง

ก่อนหน้านี้มันเละเกินเยียวยา เขานึกว่าตัวเองต้องตายในตอนนั้นแล้วด้วยซ้ำ

นี่กลับรอด...

คำถามคือ 'ใคร'เป็นคนทำ

ต้องไม่ใช่RK900แน่ๆ เจ้านั่นต้องการฆ่าไม่ใช่รักษา ฉะนั้นตัดทิ้งไปได้เลย

โฮมเลสที่เดินผ่านมา? ไม่ใช่อีก เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่นี่คือที่ไหน

สมองปลอดโปร่งเหมาะสำหรับการค้นหาเบาะแสตามสัญชาติญาณนักสืบที่ดี คอนเนอร์ขยายการรับรู้ไปทั่วห้องกว้าง ตีตารางเมตรในหัวหาข้อมูลสถานที่แห่งนี้

[Analyzing Place...]

[Processing Data]
.
.
.
.
.
.

[Place Analysis : Abandoned ---- Hotel ,----District ------------ Underground ]

หือ?

ที่เดิม...ชั้นใต้ดิน....?!!

"What?!----??"
หุ่นนักสืบผุดลุกขึ้นเต็มความสูงก่อนจะสะดุดล้มหงายลงไปนอนที่เดิม สัมผัสนุ่มนิ่มเต็มหลังทำให้รู้ว่าตอนนี้เขากำลังอยู่บนเตียงนุ่มๆเตียงหนึ่งและ...

แกร๊ง

โลหะกระทบเข้ากับผิวไม้เกิดเป็นเสียงโซ่ดังกังวาน คอนเนอร์รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง

หน่วงข้อเท้าด้านขวาเอาไว้ เขายกขาข้างนั้นขึ้นมาเพื่อตามหาสาเหตุ...

และพบว่ามันคือโซ่สีขาวเส้นใหญ่ ตัวการที่ทำให้เขาสะดุดล้มเมื่อครู่นั่นเอง

'อะไรกัน'

คอนเนอร์เอื้อมไปยังโซ่ตรวนหมายจะแกะมันออกไปจากขาใหม่ของตน แต่กลายเป็นว่าร่างของเขาชะงักไปซะเฉยๆ

ก่อนจะ...

เปรี๊ยะ!!

"อ...อั่ก!!"

ร่างบอบบางกระตุกเป็นจังหวะคล้ายไฟฟ้าช๊อต โซ่ตรวนส่องแสงถี่ปล่อยพลังงานไฟฟ้าช้อตผู้ถูกจับไม่ให้ขัดขืนหรือทำอันตรายตัวโซ่ จนกว่าเซ็นเซอร์ในระบบตรวนจะแน่ใจว่าเป้าหมายไม่สามารถขยับตัวได้ถึงจะหยุดจ่ายไฟ

ไฟฟ้าไม่ได้ทำอันตรายคอนเนอร์แต่มันสร้างความเจ็บปวดให้เป็นอย่างมาก

มากพอที่จะทำให้เขานอนหอบอยู่บนเตียงและรีบูทระบบตัวเองใหม่อีกครั้งหนึ่งหลังกระแสไฟหายไปแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากเกินกว่าการประมวลผลของเขารับไหว

ผ่านไปสักพักแรงถึงกลับคืนมาแต่คอนเนอร์คิดเขาควรพักอีกสักหน่อย ไหนๆก็ขยับไม่ได้แล้ว เข้าสู่โหมดประหยัดพลังงานคงไม่เป็นไร

เว้นแต่ว่า...

"ตื่นมาไม่ถึงนาทีก็สร้างเรื่องอีกแล้ว....ไม่แปลกใจเลยที่ผู้หมวดแอนเดอร์สันถึงชอบบ่นตลอดเวลา"

คอนเนอร์เกือบได้หลับสมใจตัวเองแต่กลับถูกเสียงของใครบางคนกระชากให้ตื่นขึ้นมาอีกรอบหนึ่ง เขายันตัวขึ้นนั่งพลางปรายตาไปยังประตูด้านหน้าเตียง

แอนดรอยด์หน้าเหมือนราวกับเป็นแฝด ชุดสีขาวไร้รอยขีดข่วนสลักรหัสRK900ไว้บนอก เจ้านั่นยืนกอดอกพิงขอบประตูทอดสายตามองมายังเตียง... ถ้าให้พูดอย่างละเอียดคือมองเขาอยู่นั่นแหละนะ...

ดีเวี่ยนท์หนุ่มได้แต่คิดกับตัวเอง เขาไปทำกรรมอะไรมาทำไมถึงต้องเจอเจ้ากรรมนายเวรตามจองล้างจองผลาญขนาดนี้

จะตายก็ไม่ตาย จะหนีก็ไม่รอด จากตอนแรกที่หลงคิดดีใจว่าตัวเองโชคดียังไม่ตาย ตอนนี้ขอเสียใจจะดีกว่า

"......"

"เป็นยังไงบ้างครับ ของเล่นใหม่นี้เซเบอร์ไลฟ์ส่งตรงมาให้คุณเลยนะ"
RK900พ้อยต์สายตาไปยังโซ่สีขาว

"....ถอดมันออกไป"

คอนเนอร์แค่นเสียง ของเล่นกับผีสิ...

"เกรงว่าผมคงทำแบบนั้นไม่ได้"แอนดรอยด์สีขาวก้าวเข้ามาในห้อง เปิดโอกาสให้คอนเนอร์สำรวจห้องได้มาขึ้น ด้านหลังที่RK900เดินเข้ามามีร่องรอยการต่อสู้อยู่เกือบทุกที่ ทั้งเศษไม้เศษปูน รอยร้าวบนผนังติดบันได

อย่าบอกนะว่า

"อย่างที่คุณคิดนั่นแหละครับ"RK900ตอบข้อสงสัยเหมือนอ่านใจคนบนเตียงได้

"คุณชัทดาวน์ตัวเองไปสามชั่วโมงเต็ม ผมเลยพาคุณมานอนพักอยู่ในนี้"ชายตาสีฟ้าพูดราวกับเป็นเรื่องปกติ"ความจริงคือ ผมกำหนดมาแล้วว่าจะให้คุณอยู่ที่นี่ตลอดไปก็เลย...."

"...."

คอนเนอร์คิ้วกระตุกกับคำว่า'ตลอดไป'แต่ก็ไม่ได้พูดขึ้นมา ปล่อยให้อีกฝ่ายบอกข้อมูลมาให้หมดก่อนแล้วสรุปในทีเดียว

"ต้องทำร้ายร่างกายคุณ...นิดหน่อย แต่ผมเปลี่ยนชิ้นส่วนให้คุณใหม่หมดแล้วไม่ต้องห่วง"

อดีตนักล่าดีเวี่ยนท์เหล่มองรอยร้าวบนกำแพง อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาหลังเงียบไปนาน

"นัน่คือนิดหน่อยของคุณ?"

"ใช่แล้วครับ อย่างน้อยคุณก็ไม่ตายนี่...จริงไหม?"

"มันก็จริง"ตาสีเฮเซลเสไปทางอื่น ให้ความสนใจกับสิ่งของในห้องมากกว่าหุ่นด้านหน้าที่สามารถชี้ชะตาความตายของเขาได้

คอนเนอร์เริ่มแสกนห้องอย่างละเอียด ทุกอย่างในม่านตาเปลี่ยนเป็นสีเทาหยุดนิ่งราวกับถูกแช่แข็งไว้ ข้อมูลข้าวของเครื่องใช้ต่างๆแสดงขึ้นมา ในที่นี้มีของสำคัญรวมอยู่ด้วย

ห้องนี้เป็นห้องขนาดสีเหลี่ยมผืนผ้า หากข้อมูลไม่ผิดมันเป็นห้องถัดจากชั้นใต้ดินที่คอนเนอร์ชัทดาวน์ตัวเอง RK900น่าจะลากร่างของเขาเข้ามานอนในห้องนี้ตั้งแต่เนิ่นๆและทำการซ่อมแซมร่างกายให้

กวาดสายตาไปรอบๆในขณะที่สมองกำลังเก็บข้อมูล คอนเนอร์นอนอยู่บนเตียงสีดำขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง

และอยู่หน้าประตูเหล็กหนาหกนิ้ว กันกระสุน มีระบบไฟฟ้าป้องกันผู้บุกรุกหรือคนในห้องหลบหนี

ฝั่งซ้ายมือมีกล่องใส่ของสกรีนโลโก้เซเบอร์ไลฟ์ตั้งอยู่หลายสิบกล่อง คอนเนอร์ไม่สามารถแสกนกล่องพวกนั้นนอกจากรูปร่างภายนอกเหมือนกับว่ามีกำแพงบางอย่างกั้นเอาไว้ อาจจะเป็นเทคโนโลยีใหม่ล่ะมั้ง?

ทางด้านขวามีประตูไปสู่ห้องน้ำ ด้านข้างห้องน้ำมีตู้เก็บเสื้อผ้าตั้งอยู่สองตู้สภาพใหม่มากเกินกว่าจะเป็นสมบัติในโรงเเรมร้างสิบปี ไม่สิ นอกจากตู้แล้วทุกอย่างในห้องล้วนเป็นของใหม่ไม่ได้ถูกใช้งานเลยด้วยซ้ำ

คอนเนอร์เก็บความสงสัยเอาไว้ถามในทีเดียว เขาตั้งหน้าตั้งตาสแกนต่อไป

เหลืออยู่อีกไม่กี่อย่างที่น่าสนใจ สิ่งที่ให้แสงสว่างในห้องนี้มีเพียงอย่างเดียวคือหลอดไฟเปิดปิดอัตโนมัติบนเพดานซึ่งไม่สามารถช่วยอะไรได้มากเท่าไหร่เนื่องจากทั้งห้องทาสีดำสนิท แม้กระทั่งพื้นพรมยังเป็นสีดำ จะมีแค่ไม่กี่อย่างที่มีสีโดดออกมา

รวมถึงโซ่ตรงข้อเท้าคอนเนอร์

โซ่ตรวนทำด้วยเหล็กผสมอะลูมิเนียมชนิดพิเศษเหมือนกับประตู กันกระสุน ปลดล๊อคด้วยคำสั่งแอนดรอยด์ มีความสามารถในการช็อตแอนดรอยด์ที่สวมใส่ได้หากเซ็นเซอร์ประมวลผลว่าผู้สวมใส่ตัวนั้นมีปฏิกิริยาต่อต้านอย่างรุนแรงหรือพยายามจะแกะโซ่ออก แถมสามารถช้อตได้ตามคำสั่งของแอนดรอยด์ที่ได้รับสิทธิ์

ในการควบคุมโซ่อีกด้วย ซึ่งที่นี้คงหมายถึงRK900

คอนเนอร์ตัดสินใจไม่ให้ความสำคัญกับโซ่อีก มันต้องมีสักครั้งที่เขาสามารถแฮ็กมันให้ปลดออกได้แต่ต้องใช้เวลาพอสมควร หวังว่าถึงตอนนั้นคงไม่โดนหุ่นรุ่นใหม่ฆาตกรรมก่อนนะ

ตาสีน้ำตาลไล่มองไปอย่างอื่นต่อ โต๊ะข้างเตียงมีขวดบลูบลัดตั้งไว้ห้าขวด

เก้าอี้บุนวมอย่างดีหน้าตู้เสื้อผ้า ตุ๊กตายัดนุ่นสองสามตัวนอนแอ้งแม้งบนพื้นพรมถัดจากเตียงไปไม่ไกล

เดี๋ยว ตุ๊กตา?

ตุ๊กตารูปหมาไซบีเรี่ยนสีขาวดำ โกลเด้นรีทรีฟเวอร์ตัวใหญ่ ตุ๊กตาหมีขาว

นี่มัน...เซ็ตตุ๊กตาราคาแพงที่คอนเนอร์เคยเห็นในห้างสรรพสินค้า ตอนไปซื้อของกับผู้หมวด

เป็นครั้งสุดท้ายก่อนเกิดการปฏิวัติ

'แกอยากได้เรอะ?'

'ผม? ไม่หรอกครับ'

'สายตาแกมันฟ้องอยู่'

'แอนดรอยด์ไม่จำเป็นต้องมีตุ๊กตา ยกเว้นแอนดรอยด์รุ่นเด็---'

'เออๆ ตามใจแกก็แล้วกัน'

'.....'

'แต่'

'...?'

'ถ้าอยากได้ก็บอกมา จะซื้อให้'

'....'

'ครับผู้หมวด...'

ความทรงจำดีๆไหลผ่านตาปลอบประโลมคอนเนอร์ให้ใจเย็นลง ไม่ว่าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด สิ่งสำคัญในตอนนี้คือการหลบหนีออกไปจากที่นี่และกลับบ้านไปหาผู้หมวดให้ได้

เนตรสังเคราะห์หลุบต่ำ ออกจากโหมดแสกนก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับ'นักล่า'สีขาวที่ยืนอยู่หน้าเตียงด้วยสีหน้านิ่งเรียบ

เขาควรถามเรื่องไหนก่อนดี?

"ทำไมถึงตามล่าผม"

โอเค มันอาจจะเป็นคำถามที่โง่สุดเท่าที่คอนเนอร์เคยถามมาในชีวิต จากการตามล่ามาตลอดสี่วันเต็มดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการฆ่าเขาเพราะคำสั่งของไซเบอร์ไลฟ์

แต่นั่นล่ะ ด้วยนิสัยอยากรู้อยากเห็นตั้งแต่เกิด ก่อนตายขอรู้ความจริงที่เป็นความจริงอยู่แล้วหน่อยเถอะ

"ไซเบอร์ไลฟ์ต้องการทำลายคุณ เขาจึงส่งผมมา"

ขอบคุณ คอนเนอร์ตายตาหลับแล้ว

"แต่..."

?

"หลังจากนั้นสองวัน พวกเขาเปลี่ยนแปลงคำสั่งเป็นจับกุมตัวคุณแทน"

"แน่ใจนะครับว่านี่คือการจับกุม?"คอนเนอร์อดค้านขึ้นมาไม่ได้ หุ่นตัวนี้น่าจะตีความคำว่าจับกุมผิดไป ดีไม่ดีคงคิดว่าฆ่า=จับกุมด้วยซ้ำ"ผมว่าตามฆ่ามากกว่านะ"

"คุณทำให้ผมไม่มีทางเลือก"RK900ตอบกลับ ตามองแอนดรอยด์บนเตียงคล้ายนักล่าเชยชมเหยื่อที่จับมาได้ ส่งผลให้ผู้ถูกจ้องรู้สึกประหม่า

"มันจะไม่จบแบบนี้หากคุณเปิดโอกาสให้ผมอธิบาย คุณเอาแต่หนีและผมก็ต้องใช้กำลังเพื่อตามจับ"ร่างสูงในชุดแอนดรอยด์ราคาแพงเดินมานั่งที่ปลายเตียง สายตายังคงจับจ้องคอนเนอร์ไม่วางตา กระตุกยิ้มเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มขยับตัวหนีไปนั่งติดหัวเตียงทีละนิด

"....."

"คุณหนีเก่งมากจนบางทีผมก็คิดว่าคุณเป็นนักวิ่งมากกว่านักสืบซะอีก...และนั่นทำให้ผมไม่แปลกใจเลย"

"ไม่แปลกใจเรื่อง?"

"ถ้าให้พูดตรงๆก็คือ ความโง่เขลาของคุณน่ะครับ โง่เกินกว่าจะเป็นนักสืบ ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพวกเขาถึงสร้างผมมาแทนที่คุณ"

"คุณคือความผิดพลาดของไซเบอร์ไลฟ์ คอนเนอร์"

โดนแฮงค์ด่ายังพอรับได้ แต่โดนแอนดรอยด์ด้วยกันเองด่านี่เจ็บพอๆกับโดนกระซวกแกนพลังงาน ในใจอยากตวัดขาใช้โซ่รัดคออีกฝ่ายแต่จำเป็นต้องนั่งเงียบต่อไปเพราะเหมือนRK900ยังพูดไม่จบ

"คุณคงสงสัยว่าทำไมผมถึงพูดแบบนั้นสินะ?"

ไม่สงสัยหรอก ตอนนี้อยากต่อยคุณมากกว่า

"ถ้าให้พูดถึงตอนแรกสุดคงยาวไป ผมจะยกตัวอย่างของวันนี้ก็แล้วกัน มีสามข้อใหญ่ที่คุณพลาด

หนึ่งคือบลูบลัด ใช่ คุณพยายามล้างมันออกเพื่อไม่ให้ผมตามตัวได้แต่คุณไม่ได้บิดเสื้อให้แห้ง สุดท้ายน้ำที่หยดลงมาจากเสื้อก็ผสมกับบลูบลัดกลายเป็นร่องรอยตามตัวได้ง่ายกว่าเดิม

สอง กุญแจลับชั้นใต้ดิน ไม่สงสัยเลยเหรอครับว่าเป็นถึงกุญแจลับกลับวางไว้บนเค้าท์เตอร์เก่าๆให้เจอได้ง่าย ของสำคัญแบบนี้ไม่มีใครวางไว้ล่อตาโจรแน่นอน

สาม สืบเนื่องมาจากข้อสอง คุณหาทางเข้าชั้นใต้ดินเจอโดยตามรอยเท้าบนพื้นมา ข้อนี้ผมว่าคุณพลาดมาก รอยเท้าไม่ได้อยู่ถาวรใช่มั้ยล่ะครับ?"

"รอยเท้า..."

"รอยเท้าแค่ไม่กี่ปีก็ถูกฝุ่นกลบหมดแล้วยกเว้นว่าจะมีคนมาเหยียบให้มันมีรอยเหมือนเดิม ถ้าคุณมองเห็นแสดงว่ารอยยังใหม่อยู่....

รอยเท้านำทางให้คุณลงไปชั้นใต้ดินแต่ประตูกลับไม่มีลายนิ้วมือของมนุษย์ เดาได้รึเปล่าครับว่ามันเกิดอะไรขึ้น?"

".....!!!!"

ไม่มีลายนิ้วมือมนุษย์ทั้งที่มีรอยเท้าลงไปด้านล่าง = ประตูทางเข้าถูกใช้งานโดยไม่มีลายนิ้วมือ = แอนดรอยด์ไม่มีลายนิ้วมือ = แอนดรอยด์ใช้งานประตู?

ใครคือแอนดรอยด์ตัวนั้น? อัญมณีน้ำตาลอ่อนเต็มไปด้วยความสับสน สายตาเริ่มล่อกแล่กยามที่ความเป็นไปได้หลายประการเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา

RK900มีกุญแจเปิดประตู = RK900เป็นคนใช้งานประตูนั้นไม่ผิดแน่

คำถามคือ RK900ทำได้ยังไงในเมื่อเขาตามล่าคอนเนอร์เกือบตลอดเวลา?

ร่างสูงยิ้มหลังเห็นปฏิกิริยาตามที่หวังไว้ เขาใช้จังหวะที่อีกฝ่ายสับสน ขยับตัวเข้าไปนั่งใกล้มากกว่าเดิม

"ไซเบอร์ไลฟ์ไม่ได้เก่งแค่สร้างแอนดรอยด์นะครับ"

"สาเหตุที่พวกเขาเปลี่ยนใจไว้ชีวิตคุณ ไม่ใช่เพราะคุณสร้างชื่อเสียงให้กับไซเบอร์ไลฟ์หรืออะไร แต่คุณคือดีเวี่ยนท์ตัวสุดท้ายและเหมาะเป็นหนูทดลองในโปรเจคใหม่ของพวกเรา"

"ในขณะที่คุณหนี เบื้องบนสั่งให้แอนดรอยด์ในการควบคุมขนของมาที่นี่ สร้างสภาพแวดล้อมให้คุณคิดว่าเป็นที่หลบซ่อน"

"จากการตามล่าของผม ซึ่งจริงๆแล้วที่นี่คือหนึ่งในอสังหาริมทรัพย์ของไซเบอร์ไลฟ์ ผมมีหน้าที่แค่ต้อนให้คุณหนีจนกว่าทุกอย่างจะเตรียมการเสร็จและบังคับคุณให้หนีเข้ามาในนี้เท่านั้นเอง"

"ทุกอย่างอยู่ในแผนการมาตั้งแต่ต้นแล้วคอนเนอร์ หากคุณฉลาดอีกสักหน่อยคงไม่ถูกต้อนมาติดกับขนาดนี้"

คอนเนอร์นิ่งเงียบ เป็นอีกครั้งหนึ่งที่เขาถูกไซเบอร์ไลฟ์จูงจมูกอีกแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างวางไว้ตั้งแต่ต้นและเขาก็เดินไปตามแผนโดยไม่ตะขิดตะขวงใจเลยแม้แต่น้อย

รู้งี้หนีไปแคนาดาตั้งแต่แรกน่าจะดีกว่า

ในเมื่อไม่มีข้อสงสัยกับคำถามแรก ต่อไปคือคำถามที่สอง

"ตุ๊กตาพวกนั้น..."

เขาส่งสายตาไปที่ตุ๊กตาสามตัวก่อนจะกลับมามองตาสีฟ้าเป็นเชิงสงสัย

"ตุ๊กตาพวกนั้นเป็นส่วนหนึ่งในการทดลองครับ พวกเราดึงข้อมูลนี้มาจากความทรงจำของคุณ ชอบรึเปล่า?"

RK900ตอบเรียบๆตามฉบับแอนดรอยด์ทั่วไปแต่คอนเนอร์สังเกตเห็นถึงความหวังที่ซ่อนอยู่ในดวงตาไร้ชีวิตนั่น

โฮ่...

"ชอบอยู่ครับ ตุ๊กตาพวกนั้นทำให้ผมนึกถึงใครบางคนเลย"

"ซูโม่กับผู้หมวดแอนเดอร์สัน?"

คอนเนอร์อยากรู้เหลือเกินว่าอีกฝ่ายมีข้อมูลความทรงจำเขาเยอะขนาดไหน

"ไม่ใช่ครับ"

ร่างเล็กกว่ายิ้มออกมาในขณะที่RK900กลับเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ ในฐานข้อมูลก็บอกอยู่ว่าคอนเนอร์ชอบตุ๊กตานี้

เพราะมีผู้หมวดเป็นส่วนร่วมในความทรงจำ หากไม่ใช่แล้วจะเป็นอะไร?

"ที่ผมชอบเพราะเจ้าตัวนั้น เจ้าไซบีเรี่ยนฮัสกี้..."

ผู้ถูกจองจำยังคงยิ้ม

"ทำให้ผมนึกถึงคุณ RK900"

ขอสักทีเถอะ...

"เหมือนกับผม?"

"ใช่ครับ"

"เป็นสุนัขรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของไซเบอร์ไลฟ์ยังไงล่ะครับ"

"!"

ฝ่ามือสีขาวปิดระบบผิวหนังทาบทับเข้ากับอกกว้าง คอนเนอร์กระโจนเข้าใส่RK900ดั่งแมวตะครุบเหยื่อ เชื่อมต่อความรู้สึกตัวเองเข้ากับระบบของอีกฝ่าย ด้วยความปรารถนาที่จะให้เป็นดีเวี่ยนท์เหมือนกับตน

หากสู้ไม่ได้ให้หนี หากหนีไม่ได้ให้เปลี่ยนศัตรูมาเป็นพวกเดียวกัน

"จงเป็นดีเวี่ยนท์"

ชั่วเวลาเพียงเสี้ยววินาทีคือหลายชั่วโมงสำหรับคอนเนอร์ เขาฝากความหวังทั้งหมดให้กับข้อมูลดีเวี่ยนท์เหมือนที่มาร์คัสเคยทำตอนรวมกลุ่มปฏิวัติ ขอแค่เชื่อมต่อข้อมูลได้RK900จะเป็นดีเวี่ยนทืในทันที

แน่นอนว่าเขาจะไม่พูด You're free อะไรนั่นด้วย เดี๋ยวติดลิขสิทธิ์มาร์คัสขึ้นมาจะยุ่งเอา

ห่วงLEDหมุนวนอย่างรวดเร็วเกิดเป็นภาพติดตา ค่าเสถียรของซอร์ฟแวร์ขึ้นๆลงๆ คอนเนอร์พยายามคุมข้อมูลดีเวี่ยนท์ให้ทะลวงผ่านระบบป้องกันของRK900แต่ดูเหมือนไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่

ก้มลงมองแอนดรอยด์ใต้ตัวที่ยังทำหน้าเรียบเฉยดั่งเช่นเมื่อครู่ ลูกตาเทียมไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมา

กระทั่งLEDยังเป็นสีฟ้าเหมือนเดิม RK900แค่นอนอยู่นิ่งๆใต้ร่างคอนเนอร์ ไม่พูดไม่จา ไม่ทำอะไร เหมือนการกระทำของหุ่นบนตัวไม่ใช่เรื่องที่ต้องให้ความสนใจ

คอนเนอร์อ่านคนออกแต่ไม่ใช่กับRK900 ไม่ว่าจะแสกนขนาดไหนอีกฝ่ายไม่มีทีท่าจะเป็นดีเวี่ยนท์เลย

ไม่ได้ผล....หรือได้ผลแต่ไม่แสดงออก?

RK900เป็นดีเวี่ยนท์หรือยัง?

หยุดแค่นี้หรือไปต่อ?

เขาควรทำอย่างไร?

ในเมื่อถอยไม่ได้แล้วก็ต้องไปให้สุด ฝ่ามือกดลึกเข้าไปจนถึงชั้นพลาสติกห่อหุ้มร่าง อัดข้อมูลเกี่ยวกับดีเวี่ยนท์ทุกอย่างเข้าสู่ซอร์ฟแวร์ของRK900

ทางเลือกสุดท้ายแล้ว...

ได้โปรด....

คอนเนอร์รู้สึกได้ถึงการต่อต้านของระบบที่กำลังเชื่อมต่ออยู่ ข้อมูลดีเวี่ยนท์ส่วนใหญ่กำลังโดนลบทิ้ง

ไม่ก็ถูกกักไว้ในส่วนนอกของระบบ ป้องกันไม่ให้แทรกซึมเข้าไปควบคุมการทำงาน ระบบนี้เป็นระบบที่คอนเนอร์ไม่รู้จักมาก่อน คาดว่าเป็นเทคโนโลยีใหม่ที่มีเฉพาะแค่รุ่นนี้

ป้องกันไม่ให้เกิดดีเวี่ยนท์สินะ

เนตรสีเปลือกไม้ฉายแวววิตกกังวล หากเป็นอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆทั้งวันก็ไม่จบแน่

เขาต้องรีบตัดสินใจ RK900อยู่ในสภาวะใกล้จะเป็นดีเวี่ยนท์แต่ยังไม่เป็น ระบบกำลังมึนงงกับคำสั่ง ถ้าให้เปรียบง่ายๆข้อมูลดีเวี่ยนท์ก็คล้ายไวรัสชนิดหนึ่งที่ไม่ใช่ไวรัส ฉะนั้นการป้องกันของแอนดรอยด์รุ่นก่อนๆไม่สามารถแยกแยะได้ ทำให้เป็นดีเวี่ยนท์กันง่ายแค่เพียงแค่สัมผัส

แต่RK900ไม่ใช่

หากคอนเนอร์คือดีที่สุด RK900คือสมบูรณ์แบบ ทุกความผิดพลาดของRK800เป็นต้นกำเนิดให้RK900ไร้ที่ติ

รวมถึงเรื่องดีเวี่ยนท์ด้วย

ระบบป้องกันข้อมูลดีเวี่ยนท์เป็นระบบป้องกันล่าสุด เพื่อไม่ให้ซ้ำรอยอดีตไซเบอร์ไลฟ์ใช้ฐานข้อมูลของคอนเนอร์มาสร้างเป็นพื้นฐานของระบบนี้

ต้องทำอะไรสักอย่าง....แต่มันคืออะไรล่ะ?

สิ่งใดที่ทำให้แอนดรอยด์เป็นดีเวี่ยนท์นอกจากYou're freeของมาร์คัส?

ความไม่เป็นธรรม?

การปกป้อง?

ประสบการณ์?

การทำร้ายร่างกาย?

ความเห็นอกเห็นใจ?

rA9?

นามธรรมใดที่เป็นต้นกำเนิดดีเวี่ยนท์?

คำตอบของคำถามนี้คือ

[Emotion]

ความรู้สึกนึกคิดหรืออารมณ์ สิ่งที่หล่อหลอมให้มนุษย์แตกต่างจากสัตว์สปีชีส์อื่น และเป็นสิ่งเดียวที่เมื่อมนุษย์กระทำต่อแอนดรอยด์ พวกมันก็จะรับความรู้สึกนั้นทีละนิด ก่อกำเนิดความรู้สึกอื่นหรือนามธรรมอื่นขึ้นในส่วนลึกของระบบ

จนเมื่อถึงจุดหนึ่งแอนดรอยด์เหล่านั้นจะมีชีวิตขึ้นมา

หรือก็คือดีเวี่ยนท์ สิ่งมีชีวิตสังเคราะห์เกิดจากน้ำมือมนุษย์และแปลกแยกจากบรรทัดฐานที่มนุษย์ตีเส้นไว้

สิ่งที่คอนเนอร์ต้องทำคือใส่ความรู้สึกลงไป ความรู้สึกอันแรงกล้าซึ่งผลักดันให้เขาดิ้นรนเพื่อมีชีวิตอยู่ต่อ

[SURVIVE]

"ได้โปรด..."

"ผมอยากมีชีวิตอยู่ต่อ"

"ปล่อยผมไปเถอะ..."

ลูกแก้วสีน้ำตาลแวววาวเต็มไปด้วยประกายแห่งชีวิตสะท้อนเข้ากับดวงตาสีครามดั่งท้องนภาที่ไร้เมฆหมอก ว่างเปล่าและหม่นหมอง ไม่จำเป็นต้องเอื้อนเอ่ยคำใด เพียงแค่ข้อความทางสายตาที่ส่งผ่านไปก็เพียงพอแล้ว

เว้าวอนและขอร้อง

พริบตาที่ได้สบเข้ากับร่างต้นแบบ RK900ได้'รู้สึก'เป็นครั้งแรก

นามธรรมอันไร้ที่มาที่ไปกลายเป็นเข็มเล่มเล็กๆทะลวงผ่านกำแพงป้องกันดีเวี่ยนท์ ปลดปล่อยชีวิตที่แท้จริงให้ออกจากการควบคุม ความรู้สึกจากร่างเล็กบนตัวส่งผ่านเข้ามายังหัวใจสังเคราะห์อย่างอ่อนโยนและราบเรียบ

ราวกับนักเดินทางที่เดินทางอยู่ในพายุหิมะเจอกองไฟอันอบอุ่น

ราวกับคนหลงทางในป่าได้เจอทางออก

ราวกับสัตว์ในกรงขังได้รับอิสระภาพ

RK900'รู้สึก'ได้ถึงชีวิตเป็นครั้งแรก

ไม่ใช่ชีวิตจากพลังงาน ไม่ใช่ชีวิตจากทีเรี่ยมปั๊มหรือการควบคุมของระบบความคิด

มันคือ ชีวิต จริงๆ คล้ายชีวิตทารกเกิดใหม่ที่พร้อมรับเรื่องราวต่างๆในโลกโดยไม่ถูกจำกัดด้วยคำสั่ง

ใดๆอีก

ดวงเนตรครามกะพริบถี่ เลนส์ตาเทียมโลดแล่นภายในเยื่อหุ้มขาวผิดแผกกับแอนดรอยด์ทั่วไป ระบบส่วนมากเริ่มปรับตัวให้สอดคล้องกับข้อมูลที่ได้รับมาใหม่ สมองประมวลผลถึงสาเหตุในการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้

ใช้เวลาไม่กี่วินาทีRK900ก็เข้าใจ ว่าเหตุใดเขาถึงเผลอใจไปเป็นดีเวี่ยนท์เสียได้

เพียงสบตาเข้ากับรุ่นต้นแบบ ซึมซับอารมณ์ผ่านแววตา บังเกิดความรู้สึกเดียวกันกับคอนเนอร์ตอนเข้ารับการทดสอบของคัมสกี้

เห็นอกเห็นใจ

ถูกชักจูงด้วยความสงสารต่อแอนดรอยด์ด้วยกันเอง

ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีกแล้ว

"...."

ฝ่ามือขาวนวลเคลือบกลับมาเป็นผิวมนุษย์ดั่งเดิม คอนเนอร์ยันตัวขึ้นหมายจะลุกออกจากอีกฝ่ายหากไม่ติดว่ามือใหญ่ทั้งสองข้างกำลังกดหลังเขาไว้ให้กายแนบชิดยิ่งกว่าเดิม

พึ่งเป็นดีเวี่ยนท์แท้ๆ มือไวเหลือเกิน...

มือคู่นั้นค่อยๆเลื่อนขึ้นมา ปลายนิ้วแตะเข้ากับเนื้อผ้าบางเบา

บนแผ่นหลังเล็กราวเด็กน้อยได้เจอสิ่งของใหม่ๆเป็นครั้งแรก สัมผัสเย็นเฉียบไล่ตามไปส่วนต่างๆ สันหลัง สะโพก เอว หน้าอก ไหล่ แขน ช่วงบนทุกที่ถูกสัมผัสไปหมดแล้ว

หมายถึง'ภายนอก'น่ะนะ คอนเนอร์ยังใส่เสื้อปกปิดร่างกายตัวเองไว้และสิ่งที่RK900จะทำเป็นลำดับต่อไปคือการสัมผัส'ภายใน'

ผู้ถูกล่วงละเมิดทำได้แค่นอนอยู่นิ่งๆไม่กล้าขยับเขยื้อนตัว ยิ่งได้สบตาแม้จะพูดห้ามปรามยังไม่คิดทำ

จากนภาว่างเปล่ากลับกลายเป็นมหาสมุทรลึกล้ำสุดหยั่งถึง มองแวบเดียวคอนเนอร์รับรู้ได้เลยว่าRK900อันตรายมากกว่าเดิม

"....อ..."

เสียงแหบแห้งแทรกออกจากริมฝีปาก

ยามสัมผัสหยาบๆจากมือกร้านแทรกเข้ามาใต้สาบเสื้อ อุ้งมือข้างซ้ายบีบเค้นผิวหนังเทียมบริเวณเอวเต็มที่ ขณะที่อีกข้างลูบไล้ไปตามหน้าท้องและเลื่อนขึ้นมาสัมผัสหน้าอกในเวลาต่อมา

"นุ่ม..."

แอนดรอยด์รุ่นใหม่พึมพำพลางแหงนมองใบหน้าที่กำลังเกร็งจนตึง เขายกมือขวาสัมผัสกับเรียวหน้านุ่มนิ่ม

จับหันไปมาราวกับอีกฝ่ายเป็นตุ๊กตา กดนิ้วโป้งทาบทับริมฝีปากสัมผัสส่วนนุ่มที่สุด ประเมินอารมณ์ของอีกฝ่ายผ่านดวงตาและปฏิกิริยาตอบสนองต่อการกระทำของเขา

'หวาดระแวง กลัว ประหม่า'

น่ารังแก... ร่างสูงอดคิดไม่ได้ ยิ่งอาการสั่นน้อยๆหรือสะดุ้งตอนถูกจับส่วนต่างๆมันทำให้เขา...

อยากคุกคาม

ปฏิกิริยาของคอนเนอร์ปลุกสัญชาติญาณอันตรายในตัวRK900ให้ตื่นขึ้นจากการหลับใหล

อยากคุกคาม...

ลูบไล้แก้มเนียนก่อนจะเลื่อนอุ้งมือมาอยู่ที่ลำคอ ไม่ว่าส่วนไหนผิวหนังล้วนเนียนละเอียดไม่ต่างจากมนุษย์

อยากเห็น..

RK900หรี่ตาลง จับจ้องทุกการเคลื่อนไหว ในขณะที่คอนเนอร์เสียวสันหลังวาบ

'อันตราย!'

เสียงในหัวร้องเตือน ร่างบางยันตัวลุกอย่างแรงเพื่อหนีออกจากอีกฝ่ายแต่กลับกลายเป็นว่าถูกจับแน่นไว้กว่าเดิม คอนเนอร์เริ่มรู้สึกอึดอัดที่ลำคอ คล้ายถูกบีบรัดด้วยคีมเหล็กขนาดใหญ่

อยากเห็น....เลือดสีฟ้า

เมื่อมนุษย์เจอสัตว์เล็กน่ารัก มักจะเกิดอารมณ์รุนแรงอยากเข้าไปบีบ

หรือคุกคาม ยิ่งมีการต่อต้านความรุนแรงทางด้านอารมณ์ก็จะเพิ่มขึ้น หากไม่มีการยับยั้งชั่งใจสิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนั้นอาจจะเป็นความตายของสัตว์เล็กๆไร้ทางสู้

RK900ต่างจากRK800หลายอย่าง หนึ่งในนั้นคืออุปนิสัยพื้นฐาน ถ้าคอนเนอร์คือนักเจรจา RK900คือผู้พิพากษา เหนือกว่าทุกด้าน ไม่มีปราณี

เปิดตัวมาก็ทำลายเจริโก้ ตามล่าเขาดุจนักล่าล่าเนื้อ ตัดสินใจเฉียบขาดกว่า ต่อสู้รุนแรงกว่า คือเครื่องจักรสังหารดีเวี่ยนท์อย่างแท้จริง

และเมื่อเป็นดีเวี่ยนท์สิ่งเหล่านั้นไม่ได้หายไปแต่รุนแรงเป็นเท่าตัว นั่นจึงเป็นเหตุผลที่คอนเนอร์มองRK900เป็นตัวอันตรายมากกว่าเดิม

ดั่งเช่นในตอนนี้

อยากเห็น...การต่อต้าน

[Skin System : DAMAGED]

RK900เพิ่มแรงบีบ ระบบผิวหนังเสียหายเผยผิวขาวจากพลาสติกรอบลำคอ ร่างเล็กกว่าทั้งเตะทั้งถีบ นิ้วมือทั้งสิบพยายามแกะตัวเองให้ออกจากการกระทำอันป่าเถื่อนนี้

แต่ไม่ว่าจะทำอะไร มันก็ไม่สร้างผลกระทบให้กับRK900เลย

ซ้ำยังชอบใจมากกว่าเดิม

"มากกว่านี้"

"อึก...หยุด!"

เปรี๊ยะ!! แผ่นพลาสติกแตกหัก ทีเรี่ยมสดใหม่ไหลอาบร่างที่ไร้ทางสู้ หากได้รับความเสียหายอีกเลือดต้องไหลหมดตัวแน่ๆ

และRK900ต้องการแบบนั้น

อยากทำลาย...

กึก ตู้ม!

"อ่อก!"
แผ่นหลังบางกระแทกเข้ากับผนังเหล็กเกิดแรงสั่นสะเทือนไปถึงชั้นด้านบนจนฝุ่นละเอียดหล่นใส่ใบหน้าอิดโรยเป็นเขม่าดำ ทั้งแรงกระแทกและแรงบีบที่ลำคอบังคับให้คอนเนอร์กระอักทีเรี่ยมออกมาอย่างง่ายดาย

"ต่อต้านอีกสิครับ"ผู้ล่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงกึ่งหยอกกึ่งเล่น

นิ้วงองุ้มจิกเข้าไปในลำคอบางเรียกเลือดสีฟ้าอาบชุ่มมือของเขาเอง

เปรี๊ยะ กระแสไฟฟ้าบริเวณลำคอเสียหายเกิดประกายไฟเป็นระยะๆ นั่นเป็นสัญญาณว่าRK900บีบเข้ามาถึงลำคอชั้นในแล้ว หากออกแรงมากกว่านี้คอของคอนเนอร์ได้หลุดออกจากบ่าแน่นอน

"....ปล่...อ...ย"เหยื่อตัวน้อยเค้นเสียงเป็นครั้งสุดท้ายก่อนระบบกล่องเสียงจะถูกทำลายอย่างถาวร ไม่เหลือโอกาสได้อ้อนวอนใดๆอีกจนกว่าจะเปลี่ยนอะไหล่ใหม่ สองแขนอ่อนเปลี้ยตกข้างกาย ในขณะที่ดวงตาข้างซ้ายบอดไปแล้วจากการกระแทกกับผนัง ส่วนอีกข้างก็มีฟ้อนต์โฮโลแกรมสลับมั่วไปหมด

[AVARAGE DAMAGED OF ALL SYSTEM AND BIOCOMPONENTS : 79.45%]
[BLUE BLOOD : LOW]
[303_EMERGENCY_SHUTSDOWN_SYSTEM_ACTIVATED]
-00 : 03 : 34
[TIME REMANING BEFORE SHUTS DOWN]
".....อ...."

ตาสีน้ำตาลเหม่อลอย ตื่นได้ไม่ถึงชั่วโมงก็ต้องชัทดาวน์ตัวเองอีกแล้ว

นรก....นี่มันนรกชัด

"ชัทดาวน์?...เปราะบางจริง"ร่างสูงเลิกคิ้วก่อนจะปล่อยเหยื่อในมือให้นอนลงแทบเท้า เขาถอยออกจากร่างแอนดรอยด์ที่ใกล้ปิดระบบตัวเองราวกับว่าไม่ต้องการให้บลูบลัดที่กำลังไหลออกมาจากร่างนั้นเปื้อนเท้าตัวเอง

ใครก็ได้....ช่วยผมที...

คอนเนอร์ลากร่างตัวเองพาดเข้ากับขอบเตียง

สองมือพยายามปิดรอยรั่วของทีเรี่ยมบริเวณคอม่ให้กระฉอกออกมา เขาไม่สามารถโฟกัสอะไรได้เลย ในหัวมีแต่คำว่าทำไมและทำไม

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทั้งที่เปลี่ยนเป็นดีเวี่ยนท์แล้วแท้ๆ

ทำไมถึงโหดร้ายขนาดนี้

ทำไม

ทำไม ทำไม ทำไม

ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม

WHY

wHy

WHy

WHYwhywhwhwyWHHYWH

WHYWHYWHYWHYWHYWHYWHYWHWYHWY---

"เก่งมากครับที่เปลี่ยนผมให้กลายเป็นดีเวี่ยนท์ได้"เสียงจากเบื้องบนกระชากสติสัมปชัญญะของคอนเนอร์กลับสู่ปัจจุบัน เส้นผมยุ่งเหยิงส่ายไปมาพร้อมกับริมฝีปากหายใจหอบโดยไร้เสียง ผิวหนังสัมผัสได้ถึงของเหลวแต่ไม่รู้ว่า

ของเหลวนั้นเป็นทีเรี่ยมหรือเหงื่อหรือน้ำตากันแน่ ระบบส่วนมากล้มเหลว ไม่สามารถแยกแยะสิ่งใดได้อีกนอกจากเสียง การมองเห็นและการสัมผัส

เกือบไปแล้ว

[LEVEL OF STRESS : 105%...104%...103%]

ดวงตาเพียงข้างเดียวจดจ้องที่ค่าความกดดัน เมื่อกี้ความคิดของเขาล้มเหลวจากความสิ้นหวังในสถานการณ์

จนเกือบทำลายตัวเองหากRK900ไม่พูดออกมาก่อน ลูกแก้วหม่นสีเปลือกไม้กลอกไปมาก่อนจะหยุดอยู่ที่ร่างสูงซึ่งกำลังยืนอยู่หน้ากล่องเก็บของไซเบอร์ไลฟ์

ดีเวี่ยนท์คนใหม่ยืนเช็ดคราบเลือดบนมือ บนกล่องมีบลูบลัดหนึ่งขวดกับอะไหล่ไบโอคอมโพเน้นท์ตั้งเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ

ดีเวี่ยนท์ตัวนั้นเช็ดทำความสะอาดมือสักพักแล้วจึงหยิบบลูบลัดเดินกลับมาหาคอนเนอร์เอนตัวนั่งบนเตียงเคียงข้างร่างเล็ก ก้มลงดูผลงานตัวเองแล้วกระตุกยิ้มเหมือนไม่ค่อยแคร์ว่าอีกฝ่ายใกล้ชัทดาวน์อยู่รอมร่อ

"คุณคงสงสัยว่าทั้งที่ผมเป็นดีเวี่ยนท์แต่ทำไมถึงทำร้ายคุณสินะ?"

เอ่ยถามกับหุ่นไร้เสียงดั่งเด็กน้อยเล่นกับตุ๊กตาไร้ชีวิต RK900หัวเราะในลำคอเบาๆยามเห็นดวงตาเพียงข้างเดียวส่งข้อความโกรธเคืองมา

"เหมือนที่คุณบอก ผมคือสุนัขรับใช้ของไซเบอร์ไลฟ์"พูดไปด้วยพร้อมกับเปิดขวดบลูบลัดในมือออกก่อนจะ'ราด'ของเหลวสีฟ้าใส่บนตัวคอนเนอร์ กลายเป็นแอ่งน้ำขนาดย่อม

"ต่อให้ผมเป็นดีเวี่ยนท์ ผมก็ซื่อสัตย์ต่อไซเบอร์ไลฟ์...."เชยคางมนขึ้นสบตา สีฟ้าล้ำลึกแทรกซึมเข้าไปในจิตใจของดีเวี่ยนท์ตัวน้อย"ต่างจากคุณ คอนเนอร์ คุณคือสุนัขที่เลี้ยงไม่เชื่อง จำเป็นต้องกำจัดทิ้ง....หรือ"

เขาเว้นระยะ LEDข้างขมับเปลี่ยนเป็นสีเหลืองกะพริบถี่คล้ายสั่งการอะไรบางอย่าง

"นำกลับมาฝึกอีกครั้ง..ต้องขออภัยด้วยที่เมื่อครู่ผมกระทำความรุนแรงกับคุณไป จากนี้ผมจะซ่อมแซมส่วนต่างๆและปล่อยให้คุณพัก"

กระแสไฟจากโซ่พิสุทธิ์ช้อตเปรี๊ยะที่ข้อเท้าบาง

"หลับให้สบายครับ อ้อ..ผมลืมบอกไปอีกอย่าง"

ร่างสูงลุกขึ้นยืน ถอยห่างจากแอ่งสีฟ้า

"ทีเรี่ยมเป็นตัวนำไฟฟ้านะครับ"

เนตรน้ำตาลกระตุกวูบ สองขาสองเท้าปีนป่ายขึ้นเตียงหมายหลบหนีออกจากแอ่งทีเรี่ยม

ทว่า....สายไปเสียแล้ว

"!!!!!"

RK900ยืนดูอยู่ห่างๆ เขายิ้มยามได้เห็นหุ่นไร้ทางหนีดีดดิ้นทุรนทุรายบนเตียงจนชัทดาวน์ตัวเองก่อนเวลาอันควร รอยยิ้มแสนซาดิสม์เข้ากับแววตาฟ้าครามของสัตว์ร้ายได้เป็นอย่างดี

"นี่คือบทลงโทษที่เปลี่ยนผมเป็นดีเวี่ยนท์"

'นักล่า'ก้มลงกระซิบข้างหู'เหยื่อ'ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนผิดกับการกระทำเมื่อครู่ มือหยาบกร้านแกะชิ้นส่วนเสียหายทีละชิ้นไปเปลี่ยนใหม่ เตรียมเหยื่อใต้อาณัติให้พร้อมกับการตื่นในครั้งต่อไป

จากที่เก็บไว้เพื่อเป็นตัวทดลอง RK900เปลี่ยนใจเป็นเก็บไว้เพื่อเลี้ยงดูแทน

RK800มีประโยชน์และสวยงามเกินกว่าจะเป็นหนูทดลอง

"ไม่ต้องห่วง คอนเนอร์...."จูบลงบนหน้าผากอ่อนนุ่ม

"ผมจะฝึกคุณให้เป็นสุนัขที่ดีเอง..."กล่าวคำสัญญาที่ไร้ซึ่งผู้ใดได้สดับฟัง

"หมาน้อยของผม..."

END