Read on Twitter
#Kamcon *Treat you better*
theme song : Treat you better -Shawn Mendes *กรุณาเปิดเพลง*
ในโลกปี 2038 นั้นหากเอ่ยชื่อ 'อีไลจาห์ คัมสกี้' ขึ้นมา ก็คงไม่มีใครไม่รู้จักเขา ผู้ซึ่งเป็นนักธุรกิจหนุ่มเจ้าเสน่ห์ เจ้าของบริษัทที่พัฒนานวัตกรรมการผลิตหุ่นแอนดรอยด์ที่สมบูรณ์พร้อมที่สุดในโลก
theme song : Treat you better -Shawn Mendes *กรุณาเปิดเพลง*
ในโลกปี 2038 นั้นหากเอ่ยชื่อ 'อีไลจาห์ คัมสกี้' ขึ้นมา ก็คงไม่มีใครไม่รู้จักเขา ผู้ซึ่งเป็นนักธุรกิจหนุ่มเจ้าเสน่ห์ เจ้าของบริษัทที่พัฒนานวัตกรรมการผลิตหุ่นแอนดรอยด์ที่สมบูรณ์พร้อมที่สุดในโลก
*ทิ้งเกริ่นไว้ให้อยากอ่าน แล้วจะค่อยๆมาแปะค่ะ ;3*
ทุกคนรู้ดีว่าเขามีทรัพย์สินเงินทอง แวดวงสังคมชั้นสูง ได้รับการไว้เนื้อเชื่อใจจากรัฐบาลและหน่วยงานต่างๆ ให้เข้ามามีบทบาทกับสังคมแทบจะในทุกๆด้าน ทั้งแรงงาน การทหาร การสำรวจ แม้กระทั่งเรื่องของเซ็กส์ ทั้งหมดนั้นล้วนมาจากอัจฉริยภาพของชายผู้นี้ทั้งสิ้น
ปัญญาประดิษฐ์ล้ำยุคที่เรียกว่าแอนดรอยด์ได้เข้ามาแทนที่มนุษย์
หลายต่อหลายครั้งได้สร้างความไม่พอใจให้กับเหล่าชนชั้นกลางไปถึงชนชั้นล่าง แต่เพราะประโยชน์ของวิทยาการมีมากกว่าผลเสีย รัฐจึงเลือกจะเพิกเฉยเสียงร้องของพวกผู้คนเหล่านั้น
หลายต่อหลายครั้งได้สร้างความไม่พอใจให้กับเหล่าชนชั้นกลางไปถึงชนชั้นล่าง แต่เพราะประโยชน์ของวิทยาการมีมากกว่าผลเสีย รัฐจึงเลือกจะเพิกเฉยเสียงร้องของพวกผู้คนเหล่านั้น
เหล่าแอนดรอยด์รุ่นแล้วรุ่นเล่าถูกผลิตมาเพื่อขายทอดสู่ตลาดที่ต้องการพวกมัน
แต่วันหนึ่งจุดเปลี่ยนก็มาถึง แอนดรอยด์ไม่ได้เป็นเพียงหุ่นไรจิตใจอีกต่อไป พวกมันตื่นขึ้น ตระหนักรู้ และอยากเป็นอิสระ
'พวกมันมีชีวิต'
แต่วันหนึ่งจุดเปลี่ยนก็มาถึง แอนดรอยด์ไม่ได้เป็นเพียงหุ่นไรจิตใจอีกต่อไป พวกมันตื่นขึ้น ตระหนักรู้ และอยากเป็นอิสระ
'พวกมันมีชีวิต'
จากตัวแรกในห้องแลปของCyberLifeสู่อีกนับสิบตัว หรืออีกหลายร้อยตัวที่ยังคงหลบซ่อน
มันคงไม่เป็นปัญหาหากผู้คนได้ทำความเข้าใจก่อน แต่สิ่งแรกที่พวกเขาได้พบคือ 'หุ่นผิดปกติคร่าชีวิตมนุษย์'
คำถามมากมายถูกส่งกลัยมายังต้นเรื่อง ซึ่งคำถามสำคัญคือ 'ดีเวี่ยนต์' นั้นเกิดขึ้นได้อย่างไร
มันคงไม่เป็นปัญหาหากผู้คนได้ทำความเข้าใจก่อน แต่สิ่งแรกที่พวกเขาได้พบคือ 'หุ่นผิดปกติคร่าชีวิตมนุษย์'
คำถามมากมายถูกส่งกลัยมายังต้นเรื่อง ซึ่งคำถามสำคัญคือ 'ดีเวี่ยนต์' นั้นเกิดขึ้นได้อย่างไร
คนที่จะตอบเราได้ ก็คงจะเป็นชายคนนั้น คนที่สร้างพวกแอนดรอยด์ขึ้นมา...คุณอีไลจาห์---
"Television off"
สิ้นเสียงคำสั่ง จอภาพบานใหญ่ก็ดับวูบลง
เป็นเวลาเกือบอาทิตย์แล้วที่สื่อทุกสำนักประโคมข่าวเรื่องแอนดรอยด์มีชีวิต ประกอบกับการไล่บี้ถามคำถามกับเขา ... ผู้ที่สร้างพวกนั้นขึ้นมา
"Television off"
สิ้นเสียงคำสั่ง จอภาพบานใหญ่ก็ดับวูบลง
เป็นเวลาเกือบอาทิตย์แล้วที่สื่อทุกสำนักประโคมข่าวเรื่องแอนดรอยด์มีชีวิต ประกอบกับการไล่บี้ถามคำถามกับเขา ... ผู้ที่สร้างพวกนั้นขึ้นมา
มนุษย์...ล้วนแต่ไม่เข้าใจว่าดีเวี่ยนต์นั้นคือความงามดั่งงานศิลปะที่ค่อยๆถูกแต่งแต้มทีละน้อย หากเร่งลงมือมากไปมันจะกลับกลายเป็นความไม่โสภา หากช้าเกินไปคนดูก็คงเบื่อที่จะรอ
คงจริงอย่างที่เพื่อนเขาว่าไว้ ไม่มีใครสนใจงานศิลปะจริงๆ พวกนั้นสนแค่จะทำเงินได้เท่าไหร่จากมันก็แค่นั้น
คงจริงอย่างที่เพื่อนเขาว่าไว้ ไม่มีใครสนใจงานศิลปะจริงๆ พวกนั้นสนแค่จะทำเงินได้เท่าไหร่จากมันก็แค่นั้น
มือซีดยกแก้ววิสกี้ใบสวยขึ้นดื่ม ชายผู้ได้ชื่อว่าครั้งหนึ่งเคยเปลี่ยนโลกเอนกายพิงเก้าอี้พนักหรู สายตาทอดมองวิวยามฤดูหนาวอย่างครุ่นคิดถึงบางสิ่ง
บางสิ่งที่เขาเริ่มต้นไว้
บางสิ่งที่เขาเริ่มต้นไว้
ตรงนี้จะเป็นหมายเหตุ และเกร็ดต่างๆที่เราเอามาเสริมเรื่องนะคะ มีจากเกมจริงด้วย และมาจากจินตนาการด้วยค่ะ
ไทม์ไลน์ของฟิคเราคือช่วงหลังจากที่คอนเนอร์มาหาคัมสกี้ที่บ้านแล้วกลับไป โดยเป็นรูทที่ไม่ได้ยิงโคลอี้
ส่วนทางมาร์คัสนั้นก็กำลังเริ่มการปฏิวัติโดยใช้สันติ แต่กลุ่มไม่หวังดีได้ทำการปลุกปั่นประชาชน
ความสัมพันธ์ของแฮงค์กับคอนเนอร์อยู่ในระดับเพื่อน
ส่วนทางมาร์คัสนั้นก็กำลังเริ่มการปฏิวัติโดยใช้สันติ แต่กลุ่มไม่หวังดีได้ทำการปลุกปั่นประชาชน
ความสัมพันธ์ของแฮงค์กับคอนเนอร์อยู่ในระดับเพื่อน
แรกๆบรรยาจะเยอะหน่อยนะคะ ถ้าอยากอ่านตอนช่วงเข้าด้ายเข้าเข็ม(??)แนะนำให้รอก่อนค่ะ55555 เดี๋ยวเราก็รวมลงWattpad จะได้อ่านชิวๆทีเดียว ตอนนี้เหมือนเป็นช่วงดึงสิ่งที่คิดออกมาจากหัว
เรื่องนี้เราให้ป๋าคัมสกี้เป็นคนหย่อนเพาะพันธุ์ดีเวียนต์และความเชื่อของrA9นะคะ ไม่ต้องแปลกใจหากเขาดูรู้ไปหมดทุกสิ่งอย่าง5555
แต่ทว่าการนั่งมองหิมะสีขาวในคืนนี้ไม่ช่วยอะไร ..มันทำให้เขาคิดถึงแต่แอนดรอยด์หนุ่มที่เพิ่งได้พบกันไม่นานมานี้
หิมะสีขาวดุจดั่งตัวตนดั้งเดิมของเขา
เยียบเย็น ปกคลุม และเงียบงัน
สีขาวที่ค่อยๆถูกความเป็นดีเวี่ยนต์เติมแต่งทีละน้อย
หิมะสีขาวดุจดั่งตัวตนดั้งเดิมของเขา
เยียบเย็น ปกคลุม และเงียบงัน
สีขาวที่ค่อยๆถูกความเป็นดีเวี่ยนต์เติมแต่งทีละน้อย
ปฏิกิริยา สายตา ท่าทางการกระทำ
บ่งแล้วบอกซึ่งทุกอย่าง ถึงแม้ว่าวาจาจะไม่ยอมรับ แต่เขารู้ว่าตัวตนสีขาวกำลังถูกสั่นคลอน
"ช่างงดงาม.."
ใจนั้นอยากเฝ้าดูการเปลี่ยนแปลงอย่างใกล้ชิด อยากเป็นผู้เติมสีลงไปด้วยมือนี้ ให้เป็นผลงานแค่ของเขาเท่านั้น
บ่งแล้วบอกซึ่งทุกอย่าง ถึงแม้ว่าวาจาจะไม่ยอมรับ แต่เขารู้ว่าตัวตนสีขาวกำลังถูกสั่นคลอน
"ช่างงดงาม.."
ใจนั้นอยากเฝ้าดูการเปลี่ยนแปลงอย่างใกล้ชิด อยากเป็นผู้เติมสีลงไปด้วยมือนี้ ให้เป็นผลงานแค่ของเขาเท่านั้น
แต่ก่อนหน้าเขา...มีชายอีกคนได้สัมผัสตัวตนนั้นและแต่งแต้มไปก่อน
ถึงผลลัพธ์จะไม่น่าพอใจเท่าที่คิดหวังไว้ แต่มันก็ยังคงงดงามในแบบของมัน
"โคลอี้ เตรียมชุดและรถให้ฉัน" เขาออกคำสั่งกับหญิงสาวในชุดสีน้ำเงินที่ยืนอยู่ด้านหลัง
"คุณจะไปไหนคะ" เธอถาม
ถึงผลลัพธ์จะไม่น่าพอใจเท่าที่คิดหวังไว้ แต่มันก็ยังคงงดงามในแบบของมัน
"โคลอี้ เตรียมชุดและรถให้ฉัน" เขาออกคำสั่งกับหญิงสาวในชุดสีน้ำเงินที่ยืนอยู่ด้านหลัง
"คุณจะไปไหนคะ" เธอถาม
"ที่เดิม"
.
.
.
(เดี๋ยวมาต่อนะคะ ขอนอนก่อนนน)
.
.
.
(เดี๋ยวมาต่อนะคะ ขอนอนก่อนนน)
รถหรูแล่นตัดผ่านค่ำคืนของเมืองดีทรอยต์มาจอดยังหน้าบาร์แห่งหนึ่ง มันไม่ใช่บาร์หรูนัก แต่ก็มีความเป็นส่วนตัวอยู่สูง เขาเลือกมาที่นี่เพราะหากไปตามบาร์ใหญ่ๆก็จะเจอแต่คนที่เข้ามายุ่มย่ามวุ่นวาย พาลให่อารมณ์เสียไปซะเปล่าๆ
สองขาหยุดที่หน้าประตูร้าน คัมสกี้มองไปยังป้ายที่เพิ่งติดเข้ามาใหม่ "ห้ามแอนดรอยด์เข้า...งั้นเหรอ" ริมฝีปากยกยิ้มแล้วโบกมือให้โคลอี้ที่ตามมาด้วยไปนั่งรอในรถแทน เขามาที่นี่พร้อมแอนดรอยด์สาวเสมอ เธอมานั่งเป็นเพื่อนเขาในบาร์เงียบๆนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาจะเข้าไปคนเดียว
บรรยากาศในร้านไม่เปลี่ยนไปสักเท่าไหร่ แสงไฟเหลืองอมส้มตัดกับเฟอร์นิเจอร์ไม้สีเข้ม เบาะนั่งอย่างดีสีแดงเข้ม กับกลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆแทรกในบรรยากาศ คัมสกี้เลือกนั่งที่เคาท์เตอร์บาร์เพราะโต๊ะส่วนใหญ่ถูกจับจองโดยกลุ่มชายวัยกลางคนไปหมดแล้ว
"วิสกี้"
เสียงทุ้มเอ่ยกับบาร์เทนเดอร์ตรงหน้าผู้ควบตำแหน่งเจ้าของร้าน ชายคนนั้นยิ้มและหันกลับไปรินวิสกี้ตามสั่งลงในแก้วใส หากไม่นับว่าหุ่นข้างนอกที่เขาสร้างกำลังก่อการปฏิวัติ การมีอีไลจาห์เป็นแขกประจำ เจ้าของร้านไหนๆก็คงอยากให้มาบ่อยๆเป็นธรรมดา
เสียงทุ้มเอ่ยกับบาร์เทนเดอร์ตรงหน้าผู้ควบตำแหน่งเจ้าของร้าน ชายคนนั้นยิ้มและหันกลับไปรินวิสกี้ตามสั่งลงในแก้วใส หากไม่นับว่าหุ่นข้างนอกที่เขาสร้างกำลังก่อการปฏิวัติ การมีอีไลจาห์เป็นแขกประจำ เจ้าของร้านไหนๆก็คงอยากให้มาบ่อยๆเป็นธรรมดา
เสียงกระซิบกระซาบพร้อมคำนินทาดังมาจากทางด้านหลัง คัมสกี้ไม่เก็บมาใส่ใจ เขารับแก้ววิสกี้มาดื่มและขยับศีรษะตามจังหวะเพลงที่เปิดคลออยู่ภายในร้าน ระหว่างที่เขากำลังจะขอวิสกี้เพิ่มอีกแก้ว เสียงประตูบาร์ที่ถูกเปิดออกก็เรียกความสนใจให้เขาต้องหันไปมอง
ร่างสูงโปร่งในสูทสีเทาทับเชิ้ตสีขาวเดินเข้ามาภายในร้าน ปลอกแขนสว่างสีฟ้า และเครื่องหมายสามเหลี่ยมบอกชัดเจนว่าชายผู้นี้คือแอนดรอยด์ ด้วยกรอบหน้าที่คุ้นเคยกับหมายเลขRK800 ทำให้คัมสกี้เผลอเรียกชายคนนั้นออกไปอย่างไม่ค่อยเชื่อสายตาตัวเอง "คอนเนอร์?"
ผู้ที่ถูกเรียกหันตามเสียงนั้น ไม่ต้องแสกนใบหน้าให้ยุ่งยากก็จำได้ทันทีว่าคนที่เรียกเขาคือใคร "คุณคัมสกี้?" ทั้งสองดูแปลกใจไม่น้อยที่มาเจออีกฝ่ายในที่แบบนี้ คอนเนอร์ไม่มีท่าทีว่าจะขยับทำให้คัมสกี้ตบเบาะที่นั่งข้างๆเขา "มานี่สิ" "ไม่ครับ" แอนดรอยด์หนุ่มตอบปฏิเสธแทบจะทันที
ด้วยเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาไม่นานคงทำให้คอนเนอร์ไม่กล้าเข้าใกล้เขา แต่ถึงอย่างไรชายคนนี้ก็ยังถือไพ่เหนือกว่าเสมอ "มานั่งนี่เถอะ ฉันแค่อยากคุยด้วย ไม่แน่นายอาจจะได้ข้อมูลอะไรที่นายอยากรู้ก็ได้" คำพูดนั้นทำให้คอนเนอร์เดินเข้ามาแต่ก็ยังไม่ได้นั่งลง
เมื่อมีแอนดรอยด์เข้ามาในร้าน ดูเหมือนว่าลูกค้าคนอื่นอีกหลายคนจะไม่ค่อยพอใจนัก พวกเขาส่งสายตาให้เจ้าของร้านทำอะไรสักอย่าง
"ขอโทษนะครับ คุณอาจไม่ทันสังเกตแต่ร้านนี้ห้ามแอนดรอยด์เข้า" เจ้าของร้านเอ่ย
"อ่า...ผมเห็นแล้ว แต่เขาไม่ใช่แอนดรอยด์ธรรมดา"
"..."
"เขาเป็นตำรวจ"
"ขอโทษนะครับ คุณอาจไม่ทันสังเกตแต่ร้านนี้ห้ามแอนดรอยด์เข้า" เจ้าของร้านเอ่ย
"อ่า...ผมเห็นแล้ว แต่เขาไม่ใช่แอนดรอยด์ธรรมดา"
"..."
"เขาเป็นตำรวจ"
เจ้าของร้านทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขาไม่อยากเสียลูกค้าไม่ว่าจะทางใดก็ตาม
"ขอโทษที่ทำให้ลำบากใจนะครับ ผมแค่เข้ามาตามหาคน" คอนเนอร์พูด
"ตามหาใคร?" ชายเจ้าของร้านเลิกคิ้ว ที่นี่มีพวกมีประวัติติดตัวเข้ามาบ้าง อาจจะเป็นพวกนั้นก็เป็นได้
"ขอโทษที่ทำให้ลำบากใจนะครับ ผมแค่เข้ามาตามหาคน" คอนเนอร์พูด
"ตามหาใคร?" ชายเจ้าของร้านเลิกคิ้ว ที่นี่มีพวกมีประวัติติดตัวเข้ามาบ้าง อาจจะเป็นพวกนั้นก็เป็นได้
"ไม่ทราบว่าคุณเห็นผู้หมวดแฮงค์ แอนเดอร์สันหรือเปล่าครับ?" คอนเนอร์ถามกับคนหลังเคาท์เตอร์
คัมสกี้ที่ฟังอยู่หรี่ตาลงเล็กน้อย ปกติตัวติดกันจะตาย ไหนกลายเป็นแอนดรอยด์หนุ่มต้องออกมาเดินตามหาคนคนนั้นกัน
คัมสกี้ที่ฟังอยู่หรี่ตาลงเล็กน้อย ปกติตัวติดกันจะตาย ไหนกลายเป็นแอนดรอยด์หนุ่มต้องออกมาเดินตามหาคนคนนั้นกัน
"ถ้ารายนั้นละก็คืนนี้ฉันไม่เห็น แกไปหาที่อื่นเถอะ ออกไปได้แล้ว แกทำฉันเสียลูกค้า" เจ้าของร้านบอกปัดอย่างเสียอารมณ์เมื่อพบว่าลูกค้าบางส่วนวางเงินไว้บนโต๊ะและเริ่มเดินออกไป
คอนเนอร์พยักหน้า เมื่อแฮงค์ไม่อยู่ที่นี่เขาก็ไม่มีธุระอะไรอีก นอกเสียจากเรื่องที่คัมสกี้เสนอเอาไว้
คอนเนอร์พยักหน้า เมื่อแฮงค์ไม่อยู่ที่นี่เขาก็ไม่มีธุระอะไรอีก นอกเสียจากเรื่องที่คัมสกี้เสนอเอาไว้
CEOยักไหล่ เขาวางเงินจ่ายเป็นจำนวนที่เกินว่าวิสกี้แก้วเดียวลงบนบาร์ "ถือซะว่าขอโทษที่'เด็กของผม'ทำให้คุณเสียลูกค้า" คำสรรพนามทำให้คนอื่นๆหันมอง คอนเนอร์อาจจะเพิ่งถูกสร้างมาก็จริงแต่ภายนอกนั้นดูเกินว่าคำว่า'เด็ก'แน่นอน จึงทำให้หลายคนตีความหมายไปในทิศทางอื่น
ไม่อยู่รอฟังเสียงคำนินทาใดๆ คัมสกี้ยิ้มกริ่มเดินออกมานอกร้านพร้อมกับคอนเนอร์ที่ตีสีหน้าเรียบนิ่ง อากาศภายนอกนั้นหนาวเย็นยิ่งกว่า ลมหายใจที่พ่นออกมากลายเป็นไอขาวๆลอยไปในอากาศ "อากาศหนาวเกินกว่าจะมายืนคุยกันตรงนี้นะว่าไหม?" คัมสกี้เอ่ยเมื่อเห็นว่าคอนเนอร์ยืนรอคุยกับเขา
"อุณหภูมิต่ำก็จริงครับ แต่ผมว่าเราสามารถยืนคุยกันตรงนี้ได้สักครู่" คอนเนอร์ตอบ เขารู้ว่าอีกฝ่ายจะหาข้ออ้างพาเขาไป คัมสกี้เองก็รู้ว่าอีกคนคงไม่ยอมก้าวลงไปในกับดักที่เขาวางเอาไว้อย่างง่ายดาย ต้องวางเหยื่อให้ชิ้นใหญ่กว่านี้ แต่ตอนนี้จะยอมตามใจไปก่อนแล้วกัน
"โอเค...นายมาตามหาผู้หมวดใช่ไหม ทำไมหละ"
"เขาออกมาดื่มโดยยังทำรายงานคดีส่งกรมไม่เสร็จครับ ผมมาตามเขากลับ"
"ไม่รู้เหรอว่าเขาไปที่ไหน?"
"ไม่ทราบครับ"
"ผู้หมวดนี่ใจร้ายจังนะ ที่ปล่อยให้หุ่นมาเดินตามหาเจ้าของท่ามกลางหิมะแบบนี้"
ฝ่ามือซีดของคัมสกี้ปัดหิมะบนไหล่ของคอนเนอร์ออก
"เขาออกมาดื่มโดยยังทำรายงานคดีส่งกรมไม่เสร็จครับ ผมมาตามเขากลับ"
"ไม่รู้เหรอว่าเขาไปที่ไหน?"
"ไม่ทราบครับ"
"ผู้หมวดนี่ใจร้ายจังนะ ที่ปล่อยให้หุ่นมาเดินตามหาเจ้าของท่ามกลางหิมะแบบนี้"
ฝ่ามือซีดของคัมสกี้ปัดหิมะบนไหล่ของคอนเนอร์ออก
จากนั้นก็ทำสิ่งที่มนุษย์เรียกว่าการซื้อใจ..."หนาวไหม? เอานี่ไปสิ" คัมสกี้กล่าวพร้อมถอดผ้าพันคอของตนสวมให้อีกฝ่าย คอนเนอร์ที่ไม่เคยได้รับการปฏิบัติเอาใจใส่ดูแลเช่นนี้มาก่อนได้แต่ใช้ดวงตาสีฮาเซลนัทจ้องมองผ้าฝืนหนารอบคอของตน
แอนดรอยด์สามารถทนความหนาวเย็นได้ และเขาทนมาได้ตลอดทางที่ตามหาแฮงค์จนมาถึงบาร์ที่เจ็ดของคืนนี้ "คุณไม่จำเป็นต้อง--" ไม่ทันเอ่ยจบเจ้าของผ้าพันคอก็ใช้นิ้วชี้แตะที่ปากเขาเบาๆ "ความหนาวเย็นจะทำให้ระบบของนายทำงานช้าลง ฉันเป็นห่วง ใส่ไว้เถอะ จะได้อุ่นขึ้น"
สีหน้าสับสนของคอนเนอร์รวมถึงLEDสีเหลืองที่หมุนอยู่ข้างขมับนั่นสร้างความพอใจให้กับเขาเป็นอย่างมาก การเฝ้าสังเกตที่ทำมานานอาจจะถึงตอนที่ต้องเปลี่ยนเป็นการลงมือทำเสียที
"ขอบคุณครับ" คอนเนอร์ตอบเสียงเบา อดยอมรับไม่ได้เลยว่าการกระทำของคัมสกี้นั้นส่งผลต่อระบบของเขามากขนาดไหน
"ขอบคุณครับ" คอนเนอร์ตอบเสียงเบา อดยอมรับไม่ได้เลยว่าการกระทำของคัมสกี้นั้นส่งผลต่อระบบของเขามากขนาดไหน
คัมสกี้ไม่เคยปกปิดความต้องการของเขา และคอนเนอร์ก็ไม่เคยหลบซ่อนระบบที่ผิดปกติจากสายตาอีกฝ่ายได้เลย นั่นทำให้คัมสกี้รู้เสมอว่าควรเดินเกมต่อไปในทิศทางใด
"ถ้านายชอบ เอากลับไปใช้ก็ได้นะ"
"แต่มันเป็นของคุณ"
"ก็ฉันให้"
"..."
"ถ้านายชอบ เอากลับไปใช้ก็ได้นะ"
"แต่มันเป็นของคุณ"
"ก็ฉันให้"
"..."
"แล้วนายหละ ยังอยากรู้เรื่องดีเวี่ยนต์อีกหรือเปล่า"
คัมสกี้ถามกลับ เขายกมือขึ้นกอดอก แนบแผ่นหลังพิงกับกำแพง ควันสีขาวยังคงถูกปล่อยออกมาพร้อมลมหายใจ ยังดีที่ก่อนหน้าเขาดื่มมาพอสมควร ความร้อนจากแอลกอฮอล์ทำให้ร่างกายเขายังคงอุ่นอยู่เล็กน้อย
คัมสกี้ถามกลับ เขายกมือขึ้นกอดอก แนบแผ่นหลังพิงกับกำแพง ควันสีขาวยังคงถูกปล่อยออกมาพร้อมลมหายใจ ยังดีที่ก่อนหน้าเขาดื่มมาพอสมควร ความร้อนจากแอลกอฮอล์ทำให้ร่างกายเขายังคงอุ่นอยู่เล็กน้อย
"ครับ แต่คุณคงไม่ยอมบอกผมง่ายๆสินะครับ" คอนเนอร์ตอบ
"อย่าเพิ่งรู้ทันฉันสิคอนเนอร์"
"ผมแค่ประมวลผลจากครั้งก่อน" คราวก่อนก็จะให้ยิงแอนดรอยด์สาว คราวนี้เขาอาจจะต้องทำอะไรเพื่อแลกกับข้อมูลอีกก็เป็นได้
"อย่าเพิ่งรู้ทันฉันสิคอนเนอร์"
"ผมแค่ประมวลผลจากครั้งก่อน" คราวก่อนก็จะให้ยิงแอนดรอยด์สาว คราวนี้เขาอาจจะต้องทำอะไรเพื่อแลกกับข้อมูลอีกก็เป็นได้
"แล้วนายรู้หรือเปล่าว่ามนุษย์น่ะ พอเหล้าเข้าปาก...ถึงจุดหนึ่งก็จะคายความลับออกมาได้ง่ายดาย"
"คุณหมายความว่าอะไรครับ"
"ทำให้ฉันไปถึงจุดนั้นสิคอนเนอร์ มาเป็นเพื่อนดื่มกับฉัน" นัยน์ตาเจ้าเล่ห์ทำให้คนถูกมองรู้สึกไม่ปลอดภัย
"คุณหมายความว่าอะไรครับ"
"ทำให้ฉันไปถึงจุดนั้นสิคอนเนอร์ มาเป็นเพื่อนดื่มกับฉัน" นัยน์ตาเจ้าเล่ห์ทำให้คนถูกมองรู้สึกไม่ปลอดภัย
คอนเนอร์พบว่าเปอร์เซ็นต์ความเสี่ยงมีอยู่สูง แต่หากเป็นวิธีนี้แล้วการได้ข้อมูลที่ต้องการจะรวดเร็วขึ้นกว่าการไปตามสืบเองอย่างแน่นอน
> X Fast but Risky <
"ตกลงครับผมจะไปกับคุณ" เขาเลือกเส้นทาง
"ง่ายกว่าเหนี่ยวไกเยอะเลยใช่ไหม มาเถอะ คืนนี้ให้ฉันดูแลนายเอง" และผู้สร้างก็ยิ้มออกมา
> X Fast but Risky <
"ตกลงครับผมจะไปกับคุณ" เขาเลือกเส้นทาง
"ง่ายกว่าเหนี่ยวไกเยอะเลยใช่ไหม มาเถอะ คืนนี้ให้ฉันดูแลนายเอง" และผู้สร้างก็ยิ้มออกมา
ตัดฉึบ ต่อคืนนี้ดึกๆค่ะ ฟฟฟฟ
บาร์ที่ว่าไม่ใช่ร้านจิมมี่นะคะ น้องก็ตามหาลุงไปทั่วเลย ถถถถถ ส่วนลุงไปอยู่ไหนนั้นไว้ค่อยเฉลยค่ะ
ไม่มีครั้งไหนที่คัมสกี้ออกไปดื่มแล้วกลับเร็วขนาดนี้...
เพราะครั้งนี้เขาเจอสิ่งที่น่าสนใจกว่าการดื่มเพื่อคิดอะไรเรื่อยเปื่อยในบาร์
มาเป็นการดื่มเพื่อคิดแผนร้ายๆแบบที่เขาชอบ
หนึ่งมนุษย์และสองแอนดรอยด์กลับมาถึงบ้านของCEO
ประตูรถเปิดออก เป็นคอนเนอร์ที่ก้าวขาลงไปก่อน
เพราะครั้งนี้เขาเจอสิ่งที่น่าสนใจกว่าการดื่มเพื่อคิดอะไรเรื่อยเปื่อยในบาร์
มาเป็นการดื่มเพื่อคิดแผนร้ายๆแบบที่เขาชอบ
หนึ่งมนุษย์และสองแอนดรอยด์กลับมาถึงบ้านของCEO
ประตูรถเปิดออก เป็นคอนเนอร์ที่ก้าวขาลงไปก่อน
แอนดรอยด์หนุ่มไม่คิดว่าเขาจะกลับมาที่นี่อีกหลังจากเหตุการณ์วันนั้น การทดสอบของคัมสกี้ยังคงตอกย้ำเรื่องดีเวี่ยนต์ในตัวตนของเขา
ความไม่เสถียรในระบบทำให้ LED เปลี่ยนเป็นสีเหลือง
ชายผู้รู้เห็นทุกสิ่งแตะที่ไฟดวงกลมนั้นและแกล้งเอ่ยถาม "นายคิดอะไรอยู่"
ความไม่เสถียรในระบบทำให้ LED เปลี่ยนเป็นสีเหลือง
ชายผู้รู้เห็นทุกสิ่งแตะที่ไฟดวงกลมนั้นและแกล้งเอ่ยถาม "นายคิดอะไรอยู่"
"ผมไม่ได้คิดอะไรครับ ผมเป็นแค่เครื่องจักร" เป็นไปตามคาด คอนเนอร์เลือกที่จะโกหก
"งั้นเหรอ" คัมสกี้ไม่ได้เซ้าซี้อะไรต่อ ทั้งสองเดินเข้าบ้านไปพร้อมกัน โคลอี้ต้อนรับตามปกติ ดูเหมือนว่าสถานที่สำหรับนั่งคุยกันจะถูกเตรียมไว้แล้ว
"งั้นเหรอ" คัมสกี้ไม่ได้เซ้าซี้อะไรต่อ ทั้งสองเดินเข้าบ้านไปพร้อมกัน โคลอี้ต้อนรับตามปกติ ดูเหมือนว่าสถานที่สำหรับนั่งคุยกันจะถูกเตรียมไว้แล้ว
มันคือที่เดิม ริมสระน้ำสีแดงแปลกตากับวิวสีขาวของหิมะด้านนอก เก้าอี้หรูสองตัวหันเข้าหากัน มีโต๊ะเล็กๆคั่นระหว่างกลาง เครื่องดื่มสีอำพันสุดโปรดปรานของเจ้าของบ้านวางอยู่บนนั้นพร้อมแก้วเปล่าสองใบ
"นายดื่มได้ใช่ไหม ฉันจำได้ว่าโมเดลของนายมีกระเพาะอาหารเทียม"
"นายดื่มได้ใช่ไหม ฉันจำได้ว่าโมเดลของนายมีกระเพาะอาหารเทียม"
"ครับ" คอนเนอร์ตอบรับสั้นๆ
คัมสกี้ผายมือเชิญให้แอนดรอยด์หนุ่มนั่งลง ก่อนที่เขาจะนั่งลงตาม โคลอี้เดินมารินวิสกี้ให้อย่างรู้งานก่อนที่เธอจะเดินออกไป
"เราคุยไปดื่มไปก็แล้วกัน ยังไงนายก็ไม่เมาอยู่แล้วนี่จริงไหม"
"คุณรู้ว่าrA9คืออะไรใช่ไหมครับ?" คอนเนอร์เปิดประเด็นอย่างไม่รีรอ
คัมสกี้ผายมือเชิญให้แอนดรอยด์หนุ่มนั่งลง ก่อนที่เขาจะนั่งลงตาม โคลอี้เดินมารินวิสกี้ให้อย่างรู้งานก่อนที่เธอจะเดินออกไป
"เราคุยไปดื่มไปก็แล้วกัน ยังไงนายก็ไม่เมาอยู่แล้วนี่จริงไหม"
"คุณรู้ว่าrA9คืออะไรใช่ไหมครับ?" คอนเนอร์เปิดประเด็นอย่างไม่รีรอ
"ทำไมเราไม่เริ่มคุยกันด้วยเรื่องง่ายๆหละ อย่างเช่น...ของที่ชอบ หรืองานอดิเรก"
คัมสกี้ยิ้ม เขาจิบวิสกี้และปรายตามองหุ่นตรงหน้า เครื่องแบบสีเทาของอีกฝ่ายทำให้เขารู้สึกขัดตา ยิ่งปลอกแขนสีฟ้านั่นด้วยแล้ว
คัมสกี้ยิ้ม เขาจิบวิสกี้และปรายตามองหุ่นตรงหน้า เครื่องแบบสีเทาของอีกฝ่ายทำให้เขารู้สึกขัดตา ยิ่งปลอกแขนสีฟ้านั่นด้วยแล้ว
ตามกฎหมายแล้วหุ่นทุกตัวจะต้องมีไว้เพื่อแสดงตัวตน แต่สำหรับเขามันไม่จำเป็นเลยสักนิด ทำให้โคลอี้เป็นโมเดลที่มีผิวเทียมคลุมหมดทั้งแขน
"...ว่าไงคอนเนอร์ นายมีสิ่งที่ชอบไหม?"
คัมสกี้ถามอีกฝ่ายที่นั่งนิ่งๆ คอนเนอร์มีคำตอบอยู่ในใจ สายตาที่หลุบต่ำลงนั่นแสดงความลังเลที่จะตอบ
"...ว่าไงคอนเนอร์ นายมีสิ่งที่ชอบไหม?"
คัมสกี้ถามอีกฝ่ายที่นั่งนิ่งๆ คอนเนอร์มีคำตอบอยู่ในใจ สายตาที่หลุบต่ำลงนั่นแสดงความลังเลที่จะตอบ
"ผมชอบสุนัข...ผู้หมวดแอนเดอร์สันเลี้ยงไว้ที่บ้านตัวหนึ่ง มันชื่อซูโม่"
คำตอบของคอนเนอร์เรียกรอยยิ้มให้ปรากฏบนใบหน้าของผู้ถาม เจ้าตัวจะรู้หรือเปล่าว่าคำตอบนั้นมันมีส่วนขยายมากเกินกว่าที่จะเป็นคำตอบจากเครื่องจักรธรรมดา
"ซูโม่งั้นเหรอ นายชอบมันมากไหม" คัมสกี้ยังคงถามต่อ
คำตอบของคอนเนอร์เรียกรอยยิ้มให้ปรากฏบนใบหน้าของผู้ถาม เจ้าตัวจะรู้หรือเปล่าว่าคำตอบนั้นมันมีส่วนขยายมากเกินกว่าที่จะเป็นคำตอบจากเครื่องจักรธรรมดา
"ซูโม่งั้นเหรอ นายชอบมันมากไหม" คัมสกี้ยังคงถามต่อ
"ครับ...ผมชอบลูบขนของมัน มันทำให้..."
คอนเนอร์ปิดปากลงก่อนจะได้เอ่ยต่อ อันตรายเกินจะพูดคำว่า 'รู้สึกดี' ออกไปให้อีกฝ่ายได้ยิน
"ทำให้อะไร"
"ไม่มีอะไรครับ"
"นายนี่โกหกไม่เก่งเลยนะ"
คอนเนอร์ปิดปากลงก่อนจะได้เอ่ยต่อ อันตรายเกินจะพูดคำว่า 'รู้สึกดี' ออกไปให้อีกฝ่ายได้ยิน
"ทำให้อะไร"
"ไม่มีอะไรครับ"
"นายนี่โกหกไม่เก่งเลยนะ"
"คุณหละครับ คุณชอบอะไร" คอนเนอร์ถามอีกฝ่ายกลับ
"เป็นคำถามที่ดี...อย่างที่เห็น ฉันชอบวิสกี้ ชอบแอนดรอยด์ แล้วก็ชอบ..." คัมสกี้ไม่ได้พูดต่อแต่นัยน์ตาก็จ้องมองไปยังผู้ที่นั่งอยู่ตรงหน้าแทนคำตอบนั้น
"คุณจะบอกว่าคุณชอบผมเหรอครับ"
'ให้ตายสิ เถรตรงเกินไปแล้ว' คัมสกี้คิด
"เป็นคำถามที่ดี...อย่างที่เห็น ฉันชอบวิสกี้ ชอบแอนดรอยด์ แล้วก็ชอบ..." คัมสกี้ไม่ได้พูดต่อแต่นัยน์ตาก็จ้องมองไปยังผู้ที่นั่งอยู่ตรงหน้าแทนคำตอบนั้น
"คุณจะบอกว่าคุณชอบผมเหรอครับ"
'ให้ตายสิ เถรตรงเกินไปแล้ว' คัมสกี้คิด
"เปล่า ฉันชอบผ้าพันคอ" คัมสกี้แกล้งพูด
"คุณต้องการมันคืนเหรอครับ?"
"ฉันจะบอกว่าฉันชอบผ้าพันคอผืนนั้น เพราะตอนนี้มันอยู่ที่คอของนาย"
คำตอบของคัมสกี้ทำให้คอนเนอร์นิ่งไป อาจจะยากไปเสียหน่อยสำหรับคำชมแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าคอนเนอร์ไม่เข้าใจ
"คุณต้องการมันคืนเหรอครับ?"
"ฉันจะบอกว่าฉันชอบผ้าพันคอผืนนั้น เพราะตอนนี้มันอยู่ที่คอของนาย"
คำตอบของคัมสกี้ทำให้คอนเนอร์นิ่งไป อาจจะยากไปเสียหน่อยสำหรับคำชมแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าคอนเนอร์ไม่เข้าใจ
"ผมคิดว่าคุณอยากได้มันคืนเสียอีก" มือเรียวแตะสิ่งที่กำลังพูดถึงอยู่
"ถ้าฉันบอกว่าให้ ก็คือฉันให้ ถ้าฉันอยากได้ ฉันก็จะบอกว่าอยากได้"
"ครับ" คอนเนอร์ตอบรับ
"ตอนนี้ฉันอยากได้วิสกี้เพิ่ม รินให้ฉันหน่อยได้ไหม?" ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบที่แก้วในมือคัมสกี้ว่างเปล่าไป
"ถ้าฉันบอกว่าให้ ก็คือฉันให้ ถ้าฉันอยากได้ ฉันก็จะบอกว่าอยากได้"
"ครับ" คอนเนอร์ตอบรับ
"ตอนนี้ฉันอยากได้วิสกี้เพิ่ม รินให้ฉันหน่อยได้ไหม?" ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบที่แก้วในมือคัมสกี้ว่างเปล่าไป
ประโยคนั้นไม่ใช่ประโยคคำสั่งที่คอนเนอร์มักได้ยิน อย่างประโยคที่ว่า 'ไปเอากาแฟมาให้ฉัน' มันเป็นประโยคเชิงร้องขอให้ทำให้โดยความสมัครใจ ซึ่งคอนเนอร์ไม่ได้ขัด เขารินวิสกี้ให้อีกฝ่าย3ส่วน4ของแก้ว
"ขอบคุณ" คำนี้ส่งผลให้คอนเนอร์ยิ้มบางๆออกมา เพราะเขาไม่ค่อยได้รับมันบ่อยนัก
"ขอบคุณ" คำนี้ส่งผลให้คอนเนอร์ยิ้มบางๆออกมา เพราะเขาไม่ค่อยได้รับมันบ่อยนัก
"คุณคัมสกี้ครับ"
"ว่าไง"
"มีทางอื่นอีกไหมครับ ที่คุณจะตอบคำถามผม โดยที่คุณไม่ต้องดื่มให้เมา"
"ทำไมหละ" คัมสกี้เลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ
"การดื่มแอลกอฮอล์ไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ ทั้งในระยะสั้นและระยะยาว"
"ว่าไง"
"มีทางอื่นอีกไหมครับ ที่คุณจะตอบคำถามผม โดยที่คุณไม่ต้องดื่มให้เมา"
"ทำไมหละ" คัมสกี้เลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ
"การดื่มแอลกอฮอล์ไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ ทั้งในระยะสั้นและระยะยาว"
คราวนี้เป็นฝ่ายคัมสกี้ที่ต้องชะงัก
เขาชั่งใจระหว่างสองความคิดที่ว่าแอนดรอยด์หนุ่มกำลังเป็นห่วงเขา หรือ แค่เตือนตามที่ระบบบอกเอาไว้
"เป็นห่วงฉันเหรอ?" เขาถาม
"...ผมแค่บอกข้อเท็จจริง ผู้หมวดเองก็ดื่มหนักตลอด ผมจึงต้องบอกเอาไว้ เพื่อตัวคุณเองครับ"
"ก็เป็นห่วงนั้นหละ"
เขาชั่งใจระหว่างสองความคิดที่ว่าแอนดรอยด์หนุ่มกำลังเป็นห่วงเขา หรือ แค่เตือนตามที่ระบบบอกเอาไว้
"เป็นห่วงฉันเหรอ?" เขาถาม
"...ผมแค่บอกข้อเท็จจริง ผู้หมวดเองก็ดื่มหนักตลอด ผมจึงต้องบอกเอาไว้ เพื่อตัวคุณเองครับ"
"ก็เป็นห่วงนั้นหละ"
เมื่อคอนเนอร์เงียบไป เป็นเขาเองที่ต้องเอ่ยออกมา
"ที่จริงฉันก็มีทางเลือกให้นายอยู่สองทาง นอกจากการมอมเหล้าฉัน แต่นายอาจจะไม่ชอบใจนักก็ได้"
"มันคืออะไรครับ"
"ทางเลือกแรกก็หนทางเดิม ยิงโคลอี้ซะ แล้วฉันจะบอก"
"ไม่ครับ" คอนเนอร์ขมวดคิ้วตอบในทันที
"ที่จริงฉันก็มีทางเลือกให้นายอยู่สองทาง นอกจากการมอมเหล้าฉัน แต่นายอาจจะไม่ชอบใจนักก็ได้"
"มันคืออะไรครับ"
"ทางเลือกแรกก็หนทางเดิม ยิงโคลอี้ซะ แล้วฉันจะบอก"
"ไม่ครับ" คอนเนอร์ขมวดคิ้วตอบในทันที
"ก็นั่นหละ มาฟังทางเลือกที่สองก็แล้วกัน"
เขาทิ้งช่วงไปครู่หนึ่งให้อีกฝ่ายได้ลุ้นสักหน่อย
.
.
.
.
"มาอยู่กับฉัน แน่นอนว่านายไปทำงานตามหน้าที่ได้ แต่ถ้านายว่างเมื่อไหร่ ที่ที่นายจะต้องอยู่คือที่นี่เท่านั้น"
เขาทิ้งช่วงไปครู่หนึ่งให้อีกฝ่ายได้ลุ้นสักหน่อย
.
.
.
.
"มาอยู่กับฉัน แน่นอนว่านายไปทำงานตามหน้าที่ได้ แต่ถ้านายว่างเมื่อไหร่ ที่ที่นายจะต้องอยู่คือที่นี่เท่านั้น"
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
