Thread by @NaritarAlisia

รักปัจจุบันของเกวิน รี้ดจบลงที่นก

#900gavin

ต่อจากอันนี้ค่ะ

https://twitter.com/naritaralisia/status/1013820055883116546?s=21

เกวินไม่ยอมรับหรอกว่า เขารักไอ้หุ่นหงิมที่สวีทหวานแหววกับหมวดแฮงค์ ไม่ยอมรับหรอกว่าเขาชอบมันมากกว่าแค่หน้าตาและท่าทางหงิมๆ นั่น ทั้งความเก่งหรือความจริงจัง ท่าทางขึงขังเวลาสอบสวนนั่น

เกวินไม่ยอมรับหรอก

ก็ถ้ายอมรับเมื่อไหร่คงไม่ใช่แค่นกธรรมดา

ไม่อยากเป็นพญานก นกฟีนิกซ์ก็ไม่เอา

เพราะงั้นเวลาที่เห็นหมวดกับหุ่นนั่นจู๋จี๋กันเกวินเลยไม่คิดเสียใจ ทำแค่เบะปากใส่ หรือทำหน้ายี้เวลาเดินผ่าน

ไม่เสียใจหรอก ไม่เห็นจะมีอะไรให้ต้องเสียใจเล๊ย เบะปากใส่อีกหนึ่งทีแบบคูลๆ

อันที่จริงจะชูนิ้วกลางใส่ก็ยังได้เพราะยังไงสองคนนั่นก็ไม่เห็น

ดูดิ แม่งสร้างโลกส่วนตัวกลางสนเฉย

เบาหวานจะแดกกันทั้งสนแล้วโว้ย

จะยัดข้อหาให้ติดคุกไปทั้งคู่แม่งก็ไปสวีทสวาทกันในคุกอีกอยู่ดีมั้งเนี่ย

รกหูร้อนตา ไปสวีทกันที่อื่นสิโว้ยยยย เหม็นความรัก!!!!

รีบทำงาน รีบเลื่อนขั้น รีบหาเงิน

จะได้ซื้อได้ทั้งสเปรย์ดับกลิ่นความรักและสเปรย์ทำลายนาโนเทคบ้าๆนั่น

ไม่ได้แพ้แล้วพาลนะ!

เกวินเลยเปลี่ยนแผน ก่อนจะเดินชนตึก เขาตั้งใจจะแอบไปอู้งานข้างนอก ตอนนี้ไม่แล้ว หิวเงิน!

ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ หันหลังให้โต๊ะหมวดแฮงค์ซะ จะได้ไม่ต้องเห็นภาพบาดตา

แต่พอหมุนตัวได้องศาก็มาเจอหน้านิ่งๆ ของหุ่น900

นี่มันจะตามเขาต้อยๆ เหมือนคอนเนอร์800ตามหมวดหรอวะ

ไม่เอาโว้ยยยยย!!!

“จะไปไหนก็ไป เกะกะสายตา!! รกสน.โว้ย”

ไม่อยากเห็นหน้าโว้ย เจ็บ!!

“ประโยคที่ว่า จะไปไหนก็ไป หมายความว่าให้อิสระกับผมในการเลือกพิจารณา ดังนั้น ผมเลือกแล้วครับว่าผมจะอยู่ตรงนี้ แม้จะเกะกะสายตาคุณก็ตาม”

เกวินมองหน้านิ่งๆ ของเจ้าคอน9 ทำไมคำพูดมันดูประชดประชันยอกย้อนวะ หรือมันดีเวียน

”ตอนนี้ทางไซเบอร์ไลฟ์มีฟังก์ชันหายตัวได้ให้กับแอนดรอยด์หน่วยสืบสวน ถ้าคุณสนใจจะลองศึกษาค่าใช้จ่ายกับกฎหมายและการลงทะเบียนดูไหมครับ จะทำให้ผมสามารถไปที่ไหนก็ได้โดยไม่เกะกะสายตาคุณหรือรกสน.อีกต่อไป”

โอเค ขอถอนคำพูด มันไม่ได้ดีเวียน

มันแค่กวนตีน!!!!! โว้ยยยยย หงุดหงิด

“อยากอยู่ตรงนี้ก็อยู่ ฉันไปเอง”

โมโห ขอคาเฟอีนเข้ากระแสเลือดหน่อย เผื่ออะไรมันจะได้ดีขึ้น!

“คุณนักสืบจะไปไหนครับ”

“เรื่องของฉันโว้ย” ชูนิ้วกลางใส่คูลๆ

แต่พอมาถึงห้องพัก ไหงมันเดินตามมาอีกวะ!!!

นี่มันรู้ตัวไหมว่าเขาหนีมันมาเนี่ย

หรือมันรู้แต่ทำซื่อวะ โว้ยยยยยย หงุดหงิด!

“แล้วแกจะตามมาทำซากอะไรเนี่ย!!?!”

“เรื่องของผมครับ” คอน9วิ้งตาใส่หนึ่งทีแบบคูลๆ

“ฟั_”

“ไม่ใช่ครับ ผมไม่ได้จะฟั_คุณหรือให้คุณฟั_ผมครับ ผมแค่วิเคราะห์แล้ว ผมควรจะตามคุณมาเพื่อสานสัมพันธ์อันดี เพื่อการทำงานเป็นคู่หูที่ดีครับ”

“โว้ยยยย”

ไอ้หุ่นกวนส้นตีนนนน จะทำร้ายมันก็ไม่ได้อีก

“ระบบของผมวิเคราะห์ว่าคุณต้องการดื่มกาแฟ”

ก็ห้องพักตำรวจมีแต่กาแฟให้แด_ นี่เขาคงมาแ_กสเต๊กไวท์ซอสกับคาโบนาร่ามั้ง เฮอะ ระบบมันไม่ได้เจ๋งขนาดนั้นหรอก!

เบะปากใส่ความอวดเก่งของหุ่นหนึ่งที

“งั้นระบบของแกลองวิเคราะห์ดูสิว่าฉันกินกาแฟแบบไหน อ้อ แล้วก็ชงมาให้ด้วยเลยล่ะ”

“ได้ครับ”

เกวินหัวเราะเยาะในใจ บอกไว้ก่อนว่าสูตรกาแฟของเขาน่ะยูนีคไม่ซ้ำใคร ให้ตายมันก็เดาไม่ถูกหรอก

แต่เดี๋ยว ไหงมันเดินเข้ามาหาเขาวะ เคาท์เตอร์ชงกาแฟมันอยู่ด้านหลังแกโว้ย เดินมาทำไม

“กาแฟอยู่ตรงนู้นโว้ย เดินมาทำไมว- - -“

ดูเหมือนว่า เหตุการณ์นี้เกวิน รี่ดจะไม่สามารถเล่าเรื่องให้ฟังได้อย่างละเอียดนัก เพราะสติของเขาหลุดไปตั้งแต่วินาทีที่คอนเนอร์900 เข้าประชิดตัวเขาดังนั้น จึงจำเป็นต้องให้คอนเนอร์900 เป็นคนเล่าเรื่องแทน

คอนเนอร์900ใช้มือหนึ่งโอบเอวของนักสืบเกวินไว้ อีกมือหนึ่งเชยคางของอีกฝ่ายขึ้น ท่วงท่านี้ศึกษามาอย่างดีแล้วว่าจะทำให้การวิเคราะห์ของเขาเป็นไปได้ง่ายขึ้น

อวัยวะในการวิเคราะห์สารต่างๆ ของคอนเนอร์อยู่ที่ลิ้น ดังนั้นการวิเคราะห์รสชาติกาแฟของนักสืบเขาต้องใช้ลิ้นวิเคราะห์สารคัดหลั่ง

คอนเนอร์ประกบริมฝีปากลงไป ตามที่ศึกษาจากทฤษฎีในอินเตอร์เน็ตบอกว่าขั้นตอนนี้ต้องให้ค่อยเป็นค่อยไป ให้เป็นธรรมชาติ คอนเนอร์เลือกใช้วิธีที่ค่อยๆ แตะสัมผัส เคล้าคลึงเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ บดเบียดทีละนิดละหน่อย แล้วค่อยๆดูดดึงริมฝีปากล่างเบาๆ

พอนักสืบเกวินหายเกร็งแล้วเขาถึงจะเริ่มขั้นถัดไป

มือที่โอบเอวลูบไล้เบาๆ เพื่อให้อีกฝ่ายผ่อนคลาย ส่วนมือซ้ายที่เชยคางเปลี่ยนเป็นประคองใบหน้าให้องศาการประกบริมฝีปากได้แนบชิดยิ่งขึ้น ปลายนิ้วโป้งเกลี่ยตามใบหน้า ในขณะที่ดวงตาของเขาก็ยังคงวิเคราะห์จากดวงตานักสืบอย่างต่อเนื่อง เพื่อดูการตอบสนองหรือการต่อต้าน

ที่ตอนนี้ไม่เหลืออยู่เลย

คอนเนอร์มองสบสายตาเจือหยาดน้ำของอีกฝ่าย ใบหน้าแดงเรื่อ ท่าทางเกรี้ยวกราดตอนนี้กลับกลายเป็นอีกด้าน

คอนเนอร์รู้สึกได้ว่าระบบบางอย่างเกิดรวนขึ้นมา

software instability ^

เขาเพียงแค่ต้องการวิเคราะห์ลักษณะกาแฟของคุณนักสืบ

คอนเนอร์บอกตัวเอง

คอนเนอร์สัมผัสได้ว่าร่างกายของอีกฝ่ายผ่อนเกร็งลงไปมาก อันที่จริง เรียกว่าอ่อนยวบยาบเป็นขี้ผึ้งลนไฟดีกว่า เพราะดูเหมือนว่าที่อีกฝ่ายยังยืนได้คืออาศัยแขนของเขาที่โอบประคอง

ดังนั้น ขั้นตอนถัดไปของภารกิจนี้

คอนเนอร์ค่อยๆแทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปากของอีกฝ่าย

อุ่น

แตกต่างจากร่างกายโลหะของเขาที่ค่อนข้างเย็น สัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายตกใจและพยายามขืนกายออก แต่ภารกิจเขายังไม่สำเร็จ คอนเนอร์ใช้ทุกวิถีทางที่จะพยายามปลอบให้คุณนักสืบหายตื่นตระหนก ทั้งปลายลิ้น ริมฝีปาก และปลายนิ้ว

ดูดดึง เคล้าคลึง คลอเคลีย

ปลอบโยน

ตอนนี้ปริมาณสารคัดหลั่งเพียงพอที่จะวิเคราะห์ลักษณะกาแฟที่คุณนักสืบชอบ รู้มากเกินไปขั้นมื้อเที่ยงทานแต่โดนัทรสช็อกโกแลต ภารกิจของเขาเสร็จสิ้นแล้ว

แต่พอเห็นดวงตาฉ่ำน้ำปรือปรอยมองมา

software instability^

คอนเนอร์กลับภาวนาให้เวลานี้อยู่ต่อไปตราบนานเท่านาน

เขากวาดลิ้นไปทั่วโพรงปาก

ปริมาณน้ำตาลค่อนข้างสูง ปริมาณไขมันอยู่ในเกณฑ์ดี โซเดียมแอบสูง คงเพราะทานอาหารจำพวกสำเร็จรูปเป็นประจำ สันนิษฐานได้ว่าอยู่ตัวคนเดียว ด้วยรวมสุขภาพก็อยู่ในเกณฑ์ดีเหมาะสมตามวัย แต่อัตราการเต้นหัวใจเร็วไป เขาคงต้องขอให้อีกฝ่ายไปพบหมอ

ลิ้นนุ่มหยุ่น โอ๊ะ มีฟันคุดด้วย

เกวินกลับมามีสติอีกครั้งตอนได้ยินเสียงแก้วแตก อันที่จริง คือตอนที่มันถอนปากออกไปต่างหาก แต่ที่มันถอนออกไปก็เพราะเสียงนั่น

จะมีสติตอนไหนก็ช่างแม่ง ตอนนี้โคตรเบลอ ร่างกายต้องการออกซิเจน ถ้าจะให้ดี เกวินขอเก้าอี้ด้วย

“ข- -ขอโทษที่ขัดจังหวะครับ”

เสียงที่คุ้นเคย

คอนเนอร์

แล้วที่จูบกับเขามันใครวะ

อ๋อ คอนเนอร์เหมือนกันแต่คอนเนอร์900

เดี๋ยว?

เดี๋ยวก่อน?

เขา จูบ กับ ไอ้หุ่นตัวใหม่หรอ!?

เชี่ยยยยยย!!!!!!

เกวินผลักตึกที่กอดรัดเขาออก แต่เวร สู้แรงมันไม่ได้

“ปล่อยโว้ยยยย ทำบ้าอะไรของแกเนี่ย ไอ้หุ่นเวร ไอ้ขยะ ไอ้เศษเหล็ก!!!!”

“ผมแค่ทำการวิเคราะห์อัตราส่วนของกาแฟของคุณครับ คุณเกวิน” น้ำเสียงราบเรียบ แต่เกวินกลับรู้สึกได้ว่าตามันเปลี่ยนไปจากเดิมนิดนึง

วิเคราะห์บ้านมันสิ ต้องละเอียดขนาดนั้น ป่านนี้มันรู้แล้วว่าเขามีฟันกี่ซี่

“ส่วนเรื่องที่คุณบอกให้ผมปล่อย ผมขอถามให้แน่ใจว่าคุณต้องการให้ผมปล่อยจริงหรือไม่ เพราะมีโอกาสที่คุณจะทรุดลงไปนั่งกับพื้นถึง97.23%”

แล้วที่เหลือล่ะ?

“อีก2.77% คือคุณไม่เหลือแรงแม้แต่จะนั่งกับพื้นเลยนอนลงไปเลย”

โห ไอ้หุ่นกระป๋อง แม่งโคตรหยาม

“ผ- -ผมช่วยเอาเก้าอี้มาให้นะครับ” เกวินแทบลืมไปแล้วว่าในห้องพักตะกี้มีคอนเนอร์อยู่ด้วย หมอนั่นผลุบหายไปก่อนกลับมาพร้อมเก้าอี้จริงๆ

นี่เขาไม่ได้ถูกไอ้สองหุ่นนี่รุมแกล้งเอาคืนใช่มะ? เกวินชักสับสน สมองขาดออกซิเจนแค่แป๊บเดียวนี่มันส่งผลขนาดนี้เลยหรอวะ

“ขอบคุณครับ คอนเนอร์”

เกวินถูกวางตัวลงบนเก้าอี้อย่างนุ่มนวล

เออ งงไปหมด จะเกรี้ยวกราดหรือเกรียนตอนนี้ไปไม่เป็นเลย เกวินเลือกไม่ถูก

สรุปเขาไม่ได้ถูกจูบ แต่มันวิเคราะห์กาแฟตามคำสั่งของเขา

สรุปคือเขาสั่งให้มันมาจูบเขาแทน

อิหยังวะ

แล้วไอ้หุ่นนั่นก็เดินไปชงกาแฟหน้าตาเฉย

แล้วนี่เขาต้องแก้ตัวยังไงดีวะ?

“เอ่อ ตอนนี้มีกฎหมายเรื่องแบบ เอ่อ เรื่องแบบเมื่อกี้ ระหว่างคนกับแอนดรอยด์ ถ้าคุณไม่ได้เต็มใจ สามารถแจ้งความได้นะครับ”

บรรยากาศกระอักกระอ่วนแบบโคตรๆ เลย ไอ้หุ่นนักเจรจาต่อรองนั่นพยายามทำลายบรรยากาศแย่ๆ แต่เกวินรู้สึกแย่มากกว่าเก่า

เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาไม่มีความจำเป็นต้องแก้ตัว

“ไม่ต้องอายหรือกลัวนะครับ คือเรื่องแบบ- - -“

“ไม่ต้องมาเสือกเรื่องของคนอื่น เอาเรื่องตัวเองให้รอดก่อนเถอะ ไปเร่งร่างกฎหมายแต่งงานกับคนก่อนไหม ประเดี๋ยวเดียวลุงอาจจะตายก่อนได้แต่งงานกันก็ได้ โอ้ แต่แกเป็นแค่หุ่น คงไม่รู้สึกอะไร ถ้าแฮงค์ตาย”

ไม่ใช่

ไม่ได้อยากพูดแบบนั้นสักหน่อย

แค่คำว่า รัก หรือไม่ก็คำอวยพรให้มีความสุขกับแฮงค์ ทำไมมันกลายเป็นคำแช่งแบบนั้นวะ เกวินไม่เข้าใจตัวเอง

ถ้าคอนเนอร์เป็นแค่หุ่นจริงๆ มันคงไม่ร้องไห้ มันคงไม่โกรธ

แต่เกวินสัมผัสได้ถึงความรู้สึกแบบนั้นจากดวงตาเจือน้ำใสของอีกฝ่าย

ไซเบอร์ไลฟ์ ลงทุนใส่น้ำตาให้หุ่นยนต์ด้วยหรอวะ

“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำเรื่องร่างกฎหมายครับ แต่จริงๆ แล้วไม่ต้องก็ได้ เพราะโดยทางพฤตินัยก็นับว่าเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ขอตัว”

เกวินเบะปากใส่ห่นที่เดินหนีออกไปไวๆ

ถ้าขอแค่ตัว

ก็ช่วยเอาหัวใจของเขาคืนมาด้วยเถอะ

อ้อ คืนแล้ว แต่มันแตกสลายเหมือนเศษแก้วบนพื้นต่างหาก

แตกสลายเพราะตัวเขาเองนั่นแหละ

เกวิน รี้ดไม่เคยทำอะไรแค่ครึ่งๆ กลางๆ

ถ้าจะพังก็ต้องพังพินาศ ถ้าจะแตกก็ต้องแหลกละเอียด

แม้ว่านั่นจะเป็นใจของตัวเองก็ตาม

เกวินกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามหลังคอนเนอร์ที่เดินหนีไป ตลกดี เมื่อกี้ขาเขายังอ่อนแรง แต่ตอนนี้มันมากพอที่จะตามหุ่นสืบสวนจนทัน

เกวินกระชากแขนสังเคราะห์ให้เดินกลับมาตามทาง กระชากคอเสื้อให้ชิดผนัง

แค่พูด เกวิน ง่ายกว่าทำคดีสืบสวนตั้งเยอะ แค่พูดออกไป

“ฉัน- - -“

“ผมบอกคุณแล้วนะครับว่า คุณไม่ควรทำร้ายแอนดรอยด์ โดยเฉพาะในภาวะแบบนี้”

มือของเกวินที่กระชากคอเสื้อถูกบีบ จนต้องปล่อยมือออก

ถูกบีบโดยคอนเนอร์900 ที่ตามมาพร้อมแก้วกาแฟ

เกวินรู้ว่าสถานการณ์มันดูน่าขำ แต่แปลกที่เขาดันขำไม่ออก

ไม่ได้จะทำร้ายสักหน่อย

คอนเนอร์800จัดปกเสื้อ จัดเนคไท

“ไม่ต้องห่วงครับ คุณนักสืบ เกวิน รี้ด เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ผมจะไม่เอาไปบอกใคร”

ไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างนั้น

เกวินได้แต่มองดูอีกฝ่ายเดินห่างออกไป

นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาจะบอกสักหน่อย

ที่จะบอกน่ะคือ

“ขอโทษ”

“รัก”

แต่คำพูดแผ่วเบาที่ลอยไป อีกฝ่ายคงไม่ได้ยิน

“คุณรักคอนเนอร์800 หรอครับ?”

เวร เกวินลืมไป

คอนเนอร์นู้นไม่ได้ยิน แต่ไอ้คอนเนอร์ที่ยืนบีบมือเขาไม่ปล่อยยังไงก็ต้องได้ยิน

ไม่ทำละงาน ไม่เอาแล้วเงิน ที่ว่าจะซื้อสเปรย์บ้าบอไม่สนละ เอาเงินไปซื้อเหล้าเหอะ อยากจะเมาให้หัวทิ่มบ่อ เอาให้ลืมชื่อพ่อแม่แม่งเลย

จะได้ลืมความรักที่จบโง่ๆ

เกวินสะบัดมือออก ไม่อยากจะบอกให้คิลมู้ดดราม่าแต่แม่งแรงอย่างเยอะ โคจรเจ็บมือเลย ดูดิ ขึ้นรอยมือเลยเนี่ย หุ่นเวรเอ๊ย

“เสือก” เดินหนีไปกวาดข้าวของใส่กระเป๋า กลับบ้านแม่ง อกหักนี่ลางานได้เปล่าวะ เอาเหอะ โดนไล่ออกก็ไม่สนใจแล้ว เผลอๆ ดีกว่าด้วยซ้ำ จะได้ไม่ต้องเห็นหน้าให้ช้ำใจ

“คุณจะไปไหนครับ? แล้วกาแฟนี่”

เกวินคิดว่าตัวเองจ้ำอ้าวไปไล่ควายอย่างไวแล้ว ไอ้หุ่นเวรที่เดินตามก็ยังตามทัน แล้วดูมัน ยื่นแก้วกาแฟมาให้ กระฉอกหมดแล้วมั้งนั่น

พอหันกลับไปมอง เชี่ย กาแฟไม่หกสักหยดเดียว มันขยับแขนตามการแกว่งของน้ำในแก้วให้ไม่หก

เหี้ยไรเนี่ย ฟังก์ชันบ้าอะไรของมันวะ

“ไปไหนก็เรื่องของฉัน กาแฟนั่นก็ทิ้งไปเลย ไม่เอาแล้วโว้ย ไม่ต้องตามมาด้วย อยากอยู่คนเดียว” เกวินเกรี้ยวกราดเสร็จก็รีบหนีขึ้นรถแท็กซี่

ทิ้งหุ่นตัวใหญ่ทำท่าหมาหงอยไว้หน้าสถานี

ไปต่อกันตรงนู้นค่ะ

https://twitter.com/naritaralisia/status/1014092322965819393?s=21

ย้ายจากสถานีไปที่อื่นกัน