'แม่!! สบายดีไหม'เสียงเจือแจ้วของแอนดรอยด์เด็กเล็ดลอดออกมา
"อื้อแม่ สบายดีไม่ต้องห่วง...แค่นี้ก่อนนะ"
"พวกเขาดูคิดถึงคุณนะ"โรสเอ่ยทัก
"ฉันก็คิดถึงพวกเขา"
"ว่าแต่มีอะไรให้ฉันช่วยไหม"คาร่าเกรงใจคนตรงหน้าอีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ
"คนเป็นแม่เขาทำอะไรกันล่ะ?"
"ทำอาหารกันไหม"
"อื้อแม่ สบายดีไม่ต้องห่วง...แค่นี้ก่อนนะ"
"พวกเขาดูคิดถึงคุณนะ"โรสเอ่ยทัก
"ฉันก็คิดถึงพวกเขา"
"ว่าแต่มีอะไรให้ฉันช่วยไหม"คาร่าเกรงใจคนตรงหน้าอีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ
"คนเป็นแม่เขาทำอะไรกันล่ะ?"
"ทำอาหารกันไหม"
"หืม? ให้ทายใครมา"เทมทักแอนดรอบด์ดวงตาสีฟ้าอมเทา
"เหมือนจะไม่ได้มีแค่'คนของผม'สินะครับ"คอนเนอร์ทักทายอีกฝ่าย
"เออ แพคคู่เลย"เทมไหวไหล่ ดวงตาเจ้าเล่ห์ผุดขึ้น
"เจอแล้ว เบ้บ พวกเราเจอแล้ว"
ร่างสูงถอนหายใจให้กับคนตรงหน้า ขยับเสื้อคลุมสีขาวที่มีตราCyberLifeเล็กน้อย
"ไปสิครับ:)"
"เหมือนจะไม่ได้มีแค่'คนของผม'สินะครับ"คอนเนอร์ทักทายอีกฝ่าย
"เออ แพคคู่เลย"เทมไหวไหล่ ดวงตาเจ้าเล่ห์ผุดขึ้น
"เจอแล้ว เบ้บ พวกเราเจอแล้ว"
ร่างสูงถอนหายใจให้กับคนตรงหน้า ขยับเสื้อคลุมสีขาวที่มีตราCyberLifeเล็กน้อย
"ไปสิครับ:)"
"คุณโคลอี้พาคอนเนอร์ไปสินะครับ"ร่างสูงเปิดประเด็นทันทีกับผู้สร้างของเขา
"จะให้ทำไงได้"คัมสกี้ตอบอีกฝ่าย
"ไม่หรอกครับ คอนเนอร์เสียหาย ผมยังไม่ได้ซ่อมเขา.."
"โฮ้ เราควรรีบไปเลยดีไหม"เทมพูดติดขำ
"ไปเลย"คัมสกั้พูดเสียงนิ่งๆ แต่RK900แสยะยิ้มอย่างใจเย็นก่อนเอ่ย
"เหมือนผมเจอแฝดเลย"
"จะให้ทำไงได้"คัมสกี้ตอบอีกฝ่าย
"ไม่หรอกครับ คอนเนอร์เสียหาย ผมยังไม่ได้ซ่อมเขา.."
"โฮ้ เราควรรีบไปเลยดีไหม"เทมพูดติดขำ
"ไปเลย"คัมสกั้พูดเสียงนิ่งๆ แต่RK900แสยะยิ้มอย่างใจเย็นก่อนเอ่ย
"เหมือนผมเจอแฝดเลย"
"แม่ วันนี้มันวันอะไรเนี่ย"อลันลงมา ปลายจมูกได้กลิ่นอาหารชวนน้ำลายสอ
"วันนี้มีผู้ช่วยน่ะสิ"โรสหัวเราะ คาร่ายิ้มตอบในขณะที่มือบางหั่นมะเขือเทศ
"คอนเนอร์ หยิบมันฝรั่---"
"คาร่า!!"
"แม่!"คอนเนอร์ประชิดคาร่า รับร่างบางที่อยู่ดีๆก็วูบลง
"พลังงานต่ำหรอครับ?"คอนเนอร์คิ้วขมวด
"วันนี้มีผู้ช่วยน่ะสิ"โรสหัวเราะ คาร่ายิ้มตอบในขณะที่มือบางหั่นมะเขือเทศ
"คอนเนอร์ หยิบมันฝรั่---"
"คาร่า!!"
"แม่!"คอนเนอร์ประชิดคาร่า รับร่างบางที่อยู่ดีๆก็วูบลง
"พลังงานต่ำหรอครับ?"คอนเนอร์คิ้วขมวด
"มะไม่นี่"คาร่าเอ่ยเสียงแผ่วเบา อยู่ดีๆระบบเธอก็ไม่เสถียร
"ผมควรพาแม่ไปพักก่อน"คอนเนอร์ค่อยๆช้อนแม่ของตัวเองขึ้น
"น้าโรส ผมรบกวนหน่อยนะครับ"
"พาคาร่าขึ้นไปเถอะ"
มือของคอนเนอร์เปลี่ยนเป็นสีแอนดรอยด์ สัมผัสบริเวณต้นคอของอีกฝ่าย เจ้าตัวชะงักเมื่อเจออะไรบางอย่าง
"ทำไม..ไม่บอกผม"
"ผมควรพาแม่ไปพักก่อน"คอนเนอร์ค่อยๆช้อนแม่ของตัวเองขึ้น
"น้าโรส ผมรบกวนหน่อยนะครับ"
"พาคาร่าขึ้นไปเถอะ"
มือของคอนเนอร์เปลี่ยนเป็นสีแอนดรอยด์ สัมผัสบริเวณต้นคอของอีกฝ่าย เจ้าตัวชะงักเมื่อเจออะไรบางอย่าง
"ทำไม..ไม่บอกผม"
"....."คาร่าเงียบ ดวงตาหลุบลงกลายเป็นความเงียบที่กลืนกินภายในห้อง
"ผมจะให้คุณคัมสกี้เอาออก"
"ไม่..คอนเนอร์"
"ไม่งั้นแม่ก็จะเป็นแบบนี้!!"คอนเนอร์เผลอขึ้นเสียง จนคาร่าสะอึก
"ผม...ขอโทษ"
"ไม่...คอนเนอร์ ลูกพูดถูก"คาร่ายิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับลูกชาย พลางกอดเบาๆ
"อย่าเป็นห่วงเลย"
"ผมจะให้คุณคัมสกี้เอาออก"
"ไม่..คอนเนอร์"
"ไม่งั้นแม่ก็จะเป็นแบบนี้!!"คอนเนอร์เผลอขึ้นเสียง จนคาร่าสะอึก
"ผม...ขอโทษ"
"ไม่...คอนเนอร์ ลูกพูดถูก"คาร่ายิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับลูกชาย พลางกอดเบาๆ
"อย่าเป็นห่วงเลย"
"ผมต้องให้คุณคั--"
"ไม่คอนเนอร์"คาร่าขอร้องเสียงสั่น ดวงตาของเธอสะท้อนความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้คอนเนอร์
เลือกที่จะไม่เถียงต่อ.....
"งั้นผมจะให้แม่พักระบบ"เขายิ้มปลอบโปลมคนตรงหน้า
"แม่...ขอโทษ"
"ไม่เป็นอะไรครับ...ให้เวลารักษามันเอง"
"ไม่คอนเนอร์"คาร่าขอร้องเสียงสั่น ดวงตาของเธอสะท้อนความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้คอนเนอร์
เลือกที่จะไม่เถียงต่อ.....
"งั้นผมจะให้แม่พักระบบ"เขายิ้มปลอบโปลมคนตรงหน้า
"แม่...ขอโทษ"
"ไม่เป็นอะไรครับ...ให้เวลารักษามันเอง"
แอนดรอยด์ตรงหน้าหลับตาลง อยู่ในช่วงพักระบบเพื่อเซตภายใน
"ผมจะช่วยแม่ยังไงดี"เขาเอามือลูบคางอย่างเคยชิน
มันไม่ได้อยู่ที่ชิพ แต่อยู่ที่ความทรงจำของแม่...
คงจะคล้ายๆความเครียดสะสม อะไรคือสาเหตุล่ะ?
'อิไลจาห์ คัมสกี้'
เมื่อความเครียดภายในระบบมากขึ้นย่อมส่งผลต่อการทำงานในระบบ
"ผมจะช่วยแม่ยังไงดี"เขาเอามือลูบคางอย่างเคยชิน
มันไม่ได้อยู่ที่ชิพ แต่อยู่ที่ความทรงจำของแม่...
คงจะคล้ายๆความเครียดสะสม อะไรคือสาเหตุล่ะ?
'อิไลจาห์ คัมสกี้'
เมื่อความเครียดภายในระบบมากขึ้นย่อมส่งผลต่อการทำงานในระบบ
"ขอโทษนะครับ ที่แอบดูความทรงจำ"เขาพึมพำเบาๆ
มีทางเดียวคือ...'ลบความทรงจำ'
บางทีถ้าแม่ของเขาอาการหนักขึ้น เขาคงต้องลบความทรงจำของคุณคัมสกี้ทิ้ง
"อะไรวะเนี่ย"คอนเนอร์สบถกับตัวเองที่ระบบของเขาตีความได้แบบนี้
"ผะ..ผมควรทำยังไง"
ดวงตาสีน้ำตาลหวานหลุบลง
ทำไมเขาถึงเจ็บปวดกันนะ....
มีทางเดียวคือ...'ลบความทรงจำ'
บางทีถ้าแม่ของเขาอาการหนักขึ้น เขาคงต้องลบความทรงจำของคุณคัมสกี้ทิ้ง
"อะไรวะเนี่ย"คอนเนอร์สบถกับตัวเองที่ระบบของเขาตีความได้แบบนี้
"ผะ..ผมควรทำยังไง"
ดวงตาสีน้ำตาลหวานหลุบลง
ทำไมเขาถึงเจ็บปวดกันนะ....
"อยากบอกว่า ไปตจว. 2-3วันนะคะ จะแอบพิมดองไว้แล้วจะมาลงทีเดียวแง้งงง"
#ไรท์เตรียมเข้ามหาลัยเลยมาๆหายๆนะคะฮื้ออออออ
#ไรท์เตรียมเข้ามหาลัยเลยมาๆหายๆนะคะฮื้ออออออ
"คาร่าเป็นไงบ้าง"โรสขึ้นมา มองดูคาร่าด้วยความเป็นห่วง
"ดีขึ้นแล้วครับ"คอนเนอร์ยิ้มให้กับหญิงสาว
"รบกวนคุณ ผมต้องขอบคุณมากๆนะครับ"
"พวกเธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว"
"มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ"
"ไม่มีหรอกจ่ะ"คอนเนอร์ส่ายหน้าเบาๆ
"ดีขึ้นแล้วครับ"คอนเนอร์ยิ้มให้กับหญิงสาว
"รบกวนคุณ ผมต้องขอบคุณมากๆนะครับ"
"พวกเธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว"
"มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ"
"ไม่มีหรอกจ่ะ"คอนเนอร์ส่ายหน้าเบาๆ
"ผมไปผ่าฟืนก็ได้นะครับ"พูดเสร็จเจ้าตัวก็ลุกโดยมีเสียงห้ามตามมา
"อลันผมช่วยผ่าฟื---"เขาแทบเก็บเสียงไม่ทัน LEDกระพริบสีแดงถี่เมื่อเห็นกลุ่มคนตรงหน้า นั่งอยู่ที่โซฟา
คอนเนอร์หลบหลังบันไดทันที ความตื่นเต้นที่มีสูงขึ้นสร้างความรวนของระบบได้อย่างง่ายดาย
"มาได้ไง...."เจ้าตัวคิ้วขมวด
"อลันผมช่วยผ่าฟื---"เขาแทบเก็บเสียงไม่ทัน LEDกระพริบสีแดงถี่เมื่อเห็นกลุ่มคนตรงหน้า นั่งอยู่ที่โซฟา
คอนเนอร์หลบหลังบันไดทันที ความตื่นเต้นที่มีสูงขึ้นสร้างความรวนของระบบได้อย่างง่ายดาย
"มาได้ไง...."เจ้าตัวคิ้วขมวด
"แอนดรอยด์? บ้านผมไม่มีหรอกครับ"เสียงอลันลอยมา
พวกเขารู้ได้ไง.... คอนเนอร์เม้มปากแน่น เขาค่อยๆขึ้นไปข้างบนอย่างเงียบเชียบ
"พวกเราขอทำการค้นได้ไหมครับ" เสียงที่คล้ายคลึงกลับเขาแต่กลับทุ้มกว่าแว่วมา
ทำให้ร่างบางชะงัก เผลอกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว
"ไม่ใช่การขอ..."
"แต่บังคับ"
พวกเขารู้ได้ไง.... คอนเนอร์เม้มปากแน่น เขาค่อยๆขึ้นไปข้างบนอย่างเงียบเชียบ
"พวกเราขอทำการค้นได้ไหมครับ" เสียงที่คล้ายคลึงกลับเขาแต่กลับทุ้มกว่าแว่วมา
ทำให้ร่างบางชะงัก เผลอกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว
"ไม่ใช่การขอ..."
"แต่บังคับ"
ไม่รอช้าคอนเนอร์รีบขึ้นไปหาโรสที่อยู่กับคาร่าทันที
"โรสครับ...พวกเขามา"โรสพยักหน้าเบาๆ ก่อนลุกขึ้นเพื่อไปหาเขา
เขาจำเป็นต้องปลุกคาร่าถึงแม้จะพักได้ไม่กี่ชม.
"แม่เราต้องซ่อน...พวกเขาตามเราเจอได้ไง"คอนเนอร์เอ่ยเสียงเครียด อย่างน้อยสุดควรซัก6-7วันสิ
นี่ไม่ถึง 3 วันด้วยซ้ำ
"โรสครับ...พวกเขามา"โรสพยักหน้าเบาๆ ก่อนลุกขึ้นเพื่อไปหาเขา
เขาจำเป็นต้องปลุกคาร่าถึงแม้จะพักได้ไม่กี่ชม.
"แม่เราต้องซ่อน...พวกเขาตามเราเจอได้ไง"คอนเนอร์เอ่ยเสียงเครียด อย่างน้อยสุดควรซัก6-7วันสิ
นี่ไม่ถึง 3 วันด้วยซ้ำ
"...."คาร่าชะงัก หน้าเธอแสดงถึงความเคร่งเครียดอย่างชัดเจน
"ห้องเก็บของชั้นหลังคา ทางนี้"โรสเรียกทั้งสองให้ขึ้นไปซ่อน
"พวกเขาหาเราเจอไวเกินไป"คอนเนอร์พึมพำ ก่อนนึกอะไรบางอย่างได้
"แม่ได้ติดต่อใครจากที่นี่หรือเปล่า?"คาร่านิ่งไปซักพัก ก่อนจะเอ่ยเสียงเครียด
"แม่.....ติดต่ออลิส"
"ห้องเก็บของชั้นหลังคา ทางนี้"โรสเรียกทั้งสองให้ขึ้นไปซ่อน
"พวกเขาหาเราเจอไวเกินไป"คอนเนอร์พึมพำ ก่อนนึกอะไรบางอย่างได้
"แม่ได้ติดต่อใครจากที่นี่หรือเปล่า?"คาร่านิ่งไปซักพัก ก่อนจะเอ่ยเสียงเครียด
"แม่.....ติดต่ออลิส"
"พวกเขาฉลาดชะมัด"คอนเนอร์สบถ ที่เขาตามเกมส์อีกฝ่ายไม่ทัน
ใครจะไปชนะผู้สร้างได้ล่ะ...
คอนเนอร์เปิดระบบการฟังเต็มประสิทธิภาพเพื่อฟังคนข้างล่าง
ดวงตาสีน้ำตาลฉายความกังวลอย่างเห็นได้ชัดเจน
'พวกเขาเจอเราแน่นอน'
คอนเนอร์เหลือบไปมองหน้าต่างตรงหลังคา หันไปมองแม่ของเขา
"แม่ต้องไป.."
ใครจะไปชนะผู้สร้างได้ล่ะ...
คอนเนอร์เปิดระบบการฟังเต็มประสิทธิภาพเพื่อฟังคนข้างล่าง
ดวงตาสีน้ำตาลฉายความกังวลอย่างเห็นได้ชัดเจน
'พวกเขาเจอเราแน่นอน'
คอนเนอร์เหลือบไปมองหน้าต่างตรงหลังคา หันไปมองแม่ของเขา
"แม่ต้องไป.."
กลับ!! มา!! แล้ววววว เย้!!!
"พวกคุณมีหมายค้นไหม"เสียงของหญิงสาวตรงหน้าเรียสติเจ้าของดวงตาสีฟ้าอมเทา
"ผมมาตรวจสอบการหลบหนีของ แอนดรอยด์ครับ"
"ถ้าไม่มีหมายค้นฉันก็ให้ไม่ได้"เมื่อโรสดื้อดึง RK900จึงก้าวเดินไปหา แต่ถูกอีกฝ่ายห้ามไว้
"ผมชื่อ อิไลจาห์ คัมสกี้"
"ผู้สร้ายแอนดรอยด์พวกนี้เอง"
"ผมมาตรวจสอบการหลบหนีของ แอนดรอยด์ครับ"
"ถ้าไม่มีหมายค้นฉันก็ให้ไม่ได้"เมื่อโรสดื้อดึง RK900จึงก้าวเดินไปหา แต่ถูกอีกฝ่ายห้ามไว้
"ผมชื่อ อิไลจาห์ คัมสกี้"
"ผู้สร้ายแอนดรอยด์พวกนี้เอง"
"คุณคงไม่ชอบ ถ้าพืชผลผลิตของคุณเสียหาย แล้วคนอื่นเอาไปพูดต่อ"คัมสกี้เปรียบเปรยขึ้น
"...ทำไมถึงเป็นที่อยู่ของฉัน"โรสถามอีกฝ่าย เพื่อยืดเวลา
รีบหนีไป...
"พวกเราตรวจสอบเจอ"เทนที่เงียบมาซักพัก เอ่ยตอบคำถามอีกฝ่าย
"เราจะไม่ก้าวก่ายคุณ"
"ยกเว้นแค่เรื่องของพวกเรา"
"...ทำไมถึงเป็นที่อยู่ของฉัน"โรสถามอีกฝ่าย เพื่อยืดเวลา
รีบหนีไป...
"พวกเราตรวจสอบเจอ"เทนที่เงียบมาซักพัก เอ่ยตอบคำถามอีกฝ่าย
"เราจะไม่ก้าวก่ายคุณ"
"ยกเว้นแค่เรื่องของพวกเรา"
"รบกวนด้วย"คัมสกี้พยักหน้าให้ร่างสูง
ไม่รอช้าRK900ตรงดิ่งเข้าไปในบ้านทันที ดวงตาสีฟ้าอมเทาเริ่มเแสกนและเริ่มประมวลผล
"ห้องครัวเหมือนมีคนทำอาหาร 2 คนทั้งๆที่ ลูกชายของคุณทำอาหารไม่เป็น"
ดวงตาเหลือบมอง มีดที่ตกบนพื้น
"ดูท่าจะเกิดอุบัติเหตุอีกด้วยครับ"
ไม่รอช้าRK900ตรงดิ่งเข้าไปในบ้านทันที ดวงตาสีฟ้าอมเทาเริ่มเแสกนและเริ่มประมวลผล
"ห้องครัวเหมือนมีคนทำอาหาร 2 คนทั้งๆที่ ลูกชายของคุณทำอาหารไม่เป็น"
ดวงตาเหลือบมอง มีดที่ตกบนพื้น
"ดูท่าจะเกิดอุบัติเหตุอีกด้วยครับ"
ดวงตาสีฟ้าไล่ไปตามทาง ฟังชั่นเก่าที่เหมือนRK800เริ่มทำงาน แต่กลับมีประสิทธิภาพมากกว่า
ร่างสูงยันตัวเองลุกขึ้น ก่อนจะค่อยๆก้าวขึ้นบันไดทีละก้าว
"พวกคุณอยู่กันกี่คน?"ร่างสูงถามโรส
" 2 คนปกติฉันจะทำอาหารพร้อมๆกัน"โรสพูดขึ้น
"แต่เตียงไม่ได้ถูกพับให้เรียบร้อย"ร่างสูงสวนกลับ
ร่างสูงยันตัวเองลุกขึ้น ก่อนจะค่อยๆก้าวขึ้นบันไดทีละก้าว
"พวกคุณอยู่กันกี่คน?"ร่างสูงถามโรส
" 2 คนปกติฉันจะทำอาหารพร้อมๆกัน"โรสพูดขึ้น
"แต่เตียงไม่ได้ถูกพับให้เรียบร้อย"ร่างสูงสวนกลับ
"ตอนนี้ไม่ใช่เวลานอน"ร่างสูงพึมพำ
"ผมเอง ผมไม่ค่อยชอบเก็บกวาด"อลันแก้ต่างให้กับแม่ของตนเอง
"แต่ไฟยังเปิด"ดวงตาสีฟ้าตวัดไปมองคนตรงหน้า เพียงก้าวไม่กี่ก้าวร่างสูงก็ประจัญหน้าอลันเสียแล้ว
"ตอนที่ผมมา คุณอยู่ข้างล่างตั้งแต่แรก"
"ทำไมไม่ปิดไฟ?"
"ผะ ผมลืมปิด"
"ห้องนี้ห้องเดียว?"
"ผมเอง ผมไม่ค่อยชอบเก็บกวาด"อลันแก้ต่างให้กับแม่ของตนเอง
"แต่ไฟยังเปิด"ดวงตาสีฟ้าตวัดไปมองคนตรงหน้า เพียงก้าวไม่กี่ก้าวร่างสูงก็ประจัญหน้าอลันเสียแล้ว
"ตอนที่ผมมา คุณอยู่ข้างล่างตั้งแต่แรก"
"ทำไมไม่ปิดไฟ?"
"ผะ ผมลืมปิด"
"ห้องนี้ห้องเดียว?"
"อยากบอกว่า ไรท์มีสอบ5556 เพร่ขอโทษที่หาย ไม่ได้แจ้งงงง"
"สอบพรุ่งนี้เลยต้องเตรียมตัวยาวๆ เมื่อวานก็สัม อีดแน่นเฟร่ออ"
#พรุ่งนี่มาชัวจ้า #ขอโทษที่ทำให้รอนะ
"สอบพรุ่งนี้เลยต้องเตรียมตัวยาวๆ เมื่อวานก็สัม อีดแน่นเฟร่ออ"
#พรุ่งนี่มาชัวจ้า #ขอโทษที่ทำให้รอนะ
"...."อลันเมื่อถูกต้อนจนมุม เขาก็ไม่สามารถตอบได้
ร่างสูงแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ เพียงไม่กี่วินาทีคนตัวสูงก็ประจัญหน้าเสียแล้ว มือหนาหยิบกระบอกเหล็กสีดำแวววาวมาจ่อขมับคนตรงหน้า
"การโกหกสำหรับผมRK900 ถือว่าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด"
อลันเบิกตากว้าง ตัวเขาสั่นไปหมดความเย็นเฉียบตรงข้างขมับ
ร่างสูงแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ เพียงไม่กี่วินาทีคนตัวสูงก็ประจัญหน้าเสียแล้ว มือหนาหยิบกระบอกเหล็กสีดำแวววาวมาจ่อขมับคนตรงหน้า
"การโกหกสำหรับผมRK900 ถือว่าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด"
อลันเบิกตากว้าง ตัวเขาสั่นไปหมดความเย็นเฉียบตรงข้างขมับ
"เขาไม่ได้ทำอะไร...ฉันเอง"โรสจำยอมเพราะอีกฝ่ายต้อนพวกเธอจนมุม
"พวกเราไม่ได้มาทำอะไร"เทมเดินไปบีบบ่าโรสเบาๆ ก่อนจะกระซิบเสียงต่ำ
"ถ้าพวกคุณให้ความร่วมมือกับเรา"
"บอกมาได้แล้ว โรส"เทมดันแว่นตนเองครั้งนึง
"คอนเนอร์และคาร่าอยู่ไหน"
"พวกเราไม่ได้มาทำอะไร"เทมเดินไปบีบบ่าโรสเบาๆ ก่อนจะกระซิบเสียงต่ำ
"ถ้าพวกคุณให้ความร่วมมือกับเรา"
"บอกมาได้แล้ว โรส"เทมดันแว่นตนเองครั้งนึง
"คอนเนอร์และคาร่าอยู่ไหน"
"ห้องเก็บของ"โรสต้องจำใจบอก ดวงตาฉายแววรู้สึกผิดอย่างชัดเจน
แน่นอน..คอนเนอร์เจ้าของดวงตาสีฟ้า ค่อยๆลดปืนลงจากลูกชายของเธอ ก่อนจะเดินออกจากตรงนั้นไป
"พวกเขาจะเป็นอะไรไหม"อลันถามเสียงเครียด
"ไม่ต้องห่วง..พวกเราจะไม่ทำอะไรแน่นอน"เทมกอดอกยิ้มอย่างพอใจกับสถานการณ์ตรงหน้า
" :) "
แน่นอน..คอนเนอร์เจ้าของดวงตาสีฟ้า ค่อยๆลดปืนลงจากลูกชายของเธอ ก่อนจะเดินออกจากตรงนั้นไป
"พวกเขาจะเป็นอะไรไหม"อลันถามเสียงเครียด
"ไม่ต้องห่วง..พวกเราจะไม่ทำอะไรแน่นอน"เทมกอดอกยิ้มอย่างพอใจกับสถานการณ์ตรงหน้า
" :) "
"....."ดวงตาสีฟ้าเหลือบมองประตูเพดานด้านบน มือหนาค่อยๆเอื้มไปดันแผ่นไม้นั่นอย่างแผ่วเบา
โคร้ม!!!!
มีอะไรบางอย่างพุ่งมาหาเขา แต่ร่างสูงเลือกที่จะ...
ไม่หลบ ทั้งๆที่สามารถหลบได้
ริมฝีปากเอ่ยทักทายด้วยเสียงทุ้มดวงตาสีฟ้าครามเหลือบมองขึ้นไปสบตาสีน้ำตาลใส
"สวัสดีครับ คอนเนอร์ "
โคร้ม!!!!
มีอะไรบางอย่างพุ่งมาหาเขา แต่ร่างสูงเลือกที่จะ...
ไม่หลบ ทั้งๆที่สามารถหลบได้
ริมฝีปากเอ่ยทักทายด้วยเสียงทุ้มดวงตาสีฟ้าครามเหลือบมองขึ้นไปสบตาสีน้ำตาลใส
"สวัสดีครับ คอนเนอร์ "
"คาร่าไปไหน?"คัมสกี่เปิดประเด็นทันที
"เธอไม่ได้อยู่ที่นี่"คอนเนอร์ตอบกลับอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงที่เรียบ ผิดจากLEDที่กระพริบแดงถี่ๆ
"แอนดรอยด์..โกหกไม่ได้"คัมเอ่ยเสียงเรียบ
"คอนเนอร์ ดูความทรงจำซะ"ร่างสูงเอื้อมมือเพื่อรวบมืออีกฝ่าย
"เธอไม่ได้อยู่ที่นี่"คอนเนอร์ตอบกลับอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงที่เรียบ ผิดจากLEDที่กระพริบแดงถี่ๆ
"แอนดรอยด์..โกหกไม่ได้"คัมเอ่ยเสียงเรียบ
"คอนเนอร์ ดูความทรงจำซะ"ร่างสูงเอื้อมมือเพื่อรวบมืออีกฝ่าย
แต่เหมือนคอนเนอร์จะรุ้อยู่แล้ว เขาหยิบปืนมาจ่อหน้าผากคนที่หน้าเหมือนกับตนเอง
ดวงตาสีน้ำตาลสบกับสีฟ้าครามของอีกฝ่าย ในนั้นไหววูบเล็กน้อย และดูเหมือนร่างสูงจะรู้สึกได้
จึงเลือกที่จะอยู่นิ่งๆให้อีกฝ่ายเอาปืนจ่อเขา เพื่อรอดูท่าทีคนตรงหน้า
เพราะเขารู้สึกได้ว่าร่างบาง
จะไม่ยิงเขา
ดวงตาสีน้ำตาลสบกับสีฟ้าครามของอีกฝ่าย ในนั้นไหววูบเล็กน้อย และดูเหมือนร่างสูงจะรู้สึกได้
จึงเลือกที่จะอยู่นิ่งๆให้อีกฝ่ายเอาปืนจ่อเขา เพื่อรอดูท่าทีคนตรงหน้า
เพราะเขารู้สึกได้ว่าร่างบาง
จะไม่ยิงเขา
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
